10.03.1960
Londyn

granica między Szkocją a Anglią

1/2

student

Zakon Feniksa

10 i 1/4 cala, cyprys, włos jednorożca

charakter

Lunio wcale nie jest takim grzeczniaczkiem za jakiego usiłuje uchodzić. To istny diabeł wcielony i żywe srebro tyle, że w sprawach rozumu. Wszystkie szalone pomysły, psoty i zabawy bezpieczne bardziej lub mniej wychodzą spod jego brązowej czupryny paręset razy dziennie. I nawet gdy przechodzi w plan realizacji, absolutnie umywa ręce udając niewiniątko. Przecież jest prefektem, on nigdy nie pomyślałby, aby zrobić coś takiego! A poza tym, przecież nic takiego się nie stało pani profesor, to tylko trochę smrodu. James z Syriuszem wszystko posprzątają, obiecuję!. Tak właśnie wygląda jeden ze sposobów tłumaczenia się opiekunce Gryffindoru. Stara się mówić prawdę, ale za nic nie pogrąży swoich przyjaciół w otchłanie piekielne, bo w końcu to było wszystko jego pomysłem. Regulamin szkolny zna owszem, jak każdy uczeń, ale nie zawsze go przestrzega chociaż powinien. Zresztą i tak zawsze znajdzie się wymówka, by ocalić swój tyłek i odznakę prefekta. To taka ugrzeczniona wersja pana Lupina.
Jeśli jednak chodzi o rzeczy faktyczne i poważne, to gotowy jest do każdego aktu odwagi. Nie zawaha się ocalić życia nawet Ślizgonowi, bo to przecież też człowiek, chociaż mniej niż Gryfon. Służy pomocą głównie Huncwotom gdyż nigdy nie chce im się pisać notatek, ale i dla innych jest równie chętnym ofiarodawcą swej dobroci. Jest najmądrzejszy, najbystrzejszy i przez to najbardziej cenny jako główny pomysłodawca w paczce. Każdą myśl dokładnie analizuje, stawiając za i przeciw. Na lekcjach jest niezwykle pilny i uważny przez co nauczyciele go lubią. Niekoniecznie z wzajemnością.
Ostrożny jest tylko w stosunku do dziewczyn. Nie chce by jakakolwiek dziewczyna bardziej podbiła jego serce albo on jej z prostego powodu: jest wilkołakiem i nie chciałby jej skrzywdzić. Boi się uczuć i związków, więc nawet nie szuka miłości. Jasne, że parę dziewczyn wpada mu w oko, nie na tyle jednak, by wyznać jej prawdę...

biografia

Nie będziemy się bawić w to, że urodził się i rósł, bo to wiadomo. Najistotniejsze jest to, że od najmłodszych już lat wykazywał magiczne zdolności z czego rodzice byli niebywale dumni. Od razu wiedzieli, że ma swoje miejsce w Hogwarcie i będzie dobrym, jeśli nie wzorowym uczniem. Pewnego dnia jednak stała się rzecz straszna. Lyall Lupin, po tym, jak chciał poznać wilkołaka, obraził go nazywając ,,magicznym stworzeniem''. Był to Fenrir Greyback jeden z najgroźniejszych, lubujących się w smakowitym mięsie dziewcząt wilkołak. Poprzysiągł zemstę i słowa dotrzymał. Gdy mały Remus wówczas czteroletni spał w swoim łóżku, zaatakował go i pogryzł. W efekcie czego chłopiec na zawsze został naznaczony i co miesiąc przeistaczał się w żądną krwi bestię. Rodzice byli zrozpaczeni, wiedzieli, że szanse na przyjęcie go do szkoły są beznadziejne. Pojawił się jednak dyrektor Hogwartu, Alubs Dumbledore zapewniając, że chłopiec był zapisany tam od urodzenia i nadal jest. Obiecał też, że nikt nie dowie się o jego przypadłości, a i on sam dołoży wszelkich starań by złagodzić przejawy jego ,,choroby'' specjalnym eliksirem. To uspokoiło Hope, ale Lyall nie pogodził się z tym, że skazał syna na taki los. Zaczął poszukiwać lekarstwa, nigdy go jednak nie znalazł. Dla bezpieczeństwa Remusa i innych wyprowadzili się na wieś, głównie dlatego by przypadkowo ich jedynak nie wygadał się komuś. Wtedy zaczęła się samotność młodego Lupina.
Był strasznie szczęśliwy gdy nareszcie otrzymał upragniony list z magicznej szkoły, ale i zaczął mieć dylematy. Jak poradzi sobie wśród tylu ludzi? Jak będzie znikał na trzy dni każdego miesiąca? I tu po raz kolejny jego wątpliwości rozwiał dyrektor. Specjalnie dla niego wykopano tunel prowadzący do Hogsmeade, by z dala od uczniów przechodził swoje przemiany. Wszystko miało być w porządku.
To tutaj w szkole, poznał trójkę swoich najlepszych przyjaciół dla który gotowy jest wskoczyć w ogień. Nie chciał jednak zaufać im na tyle, by opowiedzieć o swoim przypadku. Kłamał im strasznie się tego później wstydząc, że jeździ odwiedzać chorą matkę. Przyjaciele nie dali się jednak zwieść i śledzili go odkrywając jego sekret. Nie odwrócili się od niego, a zrobili o wiele wspanialszą rzecz. Nielegalnie nauczyli się dla niego animagii, by towarzyszyć mu w samotnych dniach we Wrzeszczącej Chacie. Remus nigdy im tego nie zapomniał. Po raz pierwszy od wielu lat był naprawdę szczęśliwy i wdzięczny losowi, że ich spotkał. Razem z nimi robi psoty w szkole chociaż głównie tylko je wymyśla i razem z nimi chodzi na szlabany by ich pilnować, chociaż zawsze im pomaga. Jest bardzo pilnym i sumiennym uczniem, z czego jest dumny. Nie przeszkadza mu to jednak w byciu łobuzem jak pozostali przyjaciele. Po skończeniu Hogwartu przyjęto go na studia bezpieczeństwa magicznego, z ukierunkowaniem na aurorstwo. Jest też czynnym członkiem Zakonu Feniksa, chociaż po tym jak upadło Ministerstwo i został oszukany przez byłą dziewczynę, stracił nieco entuzjazmu i zapału.

informacje dodatkowe

» nie lubi swojego imienia;
» zawsze ma przy sobie jakąś książkę (dla zachowania pozorów);
» główny pomysłodawca i projektant Mapy Huncwotów;
» wszystkie podręczniki przeczytał zanim rozpoczął kolejny rok nauki;
» unika alkoholu (ale i tak zawsze da się skusić do złego);
» mistrz w szachy czarodziejów;
» mózg szajki Huncwotów;
» obgryza paznokcie (ale nie u nóg, bleeeee)
» jest wilkołakiem