Kiedy się przy niej tak szybko znalazł jej serce na moment się zatrzymało, ale czy ze strachu. Dziwnie czuła się bez swojej różdżki. Zupełnie bezsilna. Bezbronna. Już pomijając fakt, że w stosunku do niego. Spojrzała mu głęboko w oczy, poczuła jak czule dotykał jej dłoni. Chciała mieć pewność, że niczego jej nie zrobi. Naprawdę chciała. W jednej chwili stanęła na palcach i drugą dłoń położyła mu na karku przyciągając go do siebie, bo przecież była tak niziutka. I pocałowała go żarliwie, chcąc się wyzbyć wątpliwości, myśli i wspomnienia w momencie gdy go widziała. Chciała jego reakcji. Teraz. Bo czy reakcja jego ciała w takiej chwili mogłaby ją okłamać?

Oczekiwał odpowiedzi, najlepiej wyjaśnienia. I właściwie... poniekąd się jej doczekał, a przynajmniej mógł lepiej określić co teraz dziewczyna czuje. Oddał jej pocałunek, przez cały ten czas trzymając ją za ręce. Nie pozwolił jednak sobie na długie zatracenie się i po dłuższej chwili, sam się odsunął. Milczał przez chwilę, bo wydawało się to jakieś odpowiednie. Miał wrażenie, że każde słowo zepsuje nastrój, który nagle się miedzy nimi pojawi.
- Rigel... - powiedział jednak, bo nie mógł już dłużej znieść tej niewiedzy. - Powiedz mi wszystko wreszcie. Możesz mi zaufać.
Tylko on cały czas milczał na temat swoich czynów. Nie wiedział jednak ile dziewczyna już wiedziała i ile jeszcze powinna... dla jej własnego dobra.

Przysunęła się do niego bliżej, kiedy oddawał pocałunki i przez krótką chwilę na prawdę miała wrażenie, że się pomyliła. Nie chciał jej zabić... on? Właściwie - zupełnie dla siebie nie podobnie - chciała tylko zostać tak jak teraz, co miało całkiem logiczne wytłumaczenie w tym, że z nim po prostu czuła się bezpiecznie. A od dwóch miesięcy nie miała tego poczucia. I jak się szybko okazało - tutaj też prysło.
Jak tylko się odsunął, spuściła głowę i westchnęła.
- To skoro mogę ci zaufać, to ty ufaj mi i przestań mnie pytać. Minęły dwa miesiące, od kiedy ostatni raz mnie widziałeś, a tęsknotę wyłączyłeś chyba razem z piątą klepką. - prychnęła. Objęła się ramionami i odsunęła od niego o parę kroków.

Jego umysł trochę nie ogarniał tego, co się działo i dlaczego. Wewnętrzny Regulus właśnie coraz bardziej się niecierpliwił i wydawało się, że już dłużej nie da rady tak wyczekiwać wyjaśnienia. Jednak prawdziwy Regulus wciąż próbował się dowiedzieć.
- Ufam ci, ale jak mam nie zastanawiać się o co w tym wszystkim chodzi? - rzekł łagodnym głosem. - Jak sama zauważyłaś, przez ostatnie miesiące nie miałem okazji, ponieważ byłem bardzo zajęty. - Jego ton przy ostatnim słowie stał się jakby zimny. - A ty nie wydawałaś mi się tego ułatwiać i teraz jestem wręcz przekonany, że mnie unikałaś. Chyba należą mi się jakiekolwiek wyjaśnienia.
Przez chwilę stał i na nią patrzył, a potem podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. Ot, żeby spojrzeć gdzie indziej.

Jak powiedział "zajęty", to aż ciarki przeszły jej po plecach. I to bardzo nieprzyjemnie swoją drogą. Zabrzmiał tak poważnie. Tak... źle? Bosh! Co jej było! Te emocje, wibracje... jak ona tego nienawidziła. Nie. Koniec. Musi stąd wyjść, porzucić wszystko i odebrać swoją różdżkę, tak się nie da żyć! Zachowuje się jak jakiś wrażliwy puchon! Wzdrygnęła się na samą myśl i spojrzała na niego.
- Cóż, najpierw byłam uprowadzona przez jakiś czas. Ale ty byłeś zajęty. A teraz mam się dobrze, a ty ciągle jesteś zajęty. Nie mam różdżki. Ach i jestem jasnowidzącą. Bo jak sądzę tylko ta część cię interesuje. - Odwróciła się w stronę drzwi i nacisnęła klamkę chcąc wyjść. - I kim my w ogóle dla siebie jesteśmy, co? - chciała go z tym zostawić i wyjść, ale w sumie nie wiedziała czy nawet drzwi są otwarte.

Tyle rewelacji na raz i w dodatku podanych tylko jako suche fakty... Nie mogła tego powiedzieć inaczej? Cóż, w końcu chciał, żeby powiedziała mu wszystko i wyglądało na to, że wreszcie to zrobiła. Nie czuł jednak satysfakcji, a dezorientację. Nie pokazywał tego, uparcie wpatrując się w widok za oknem.
- Kto cię uprowadził? - uczepił się tego pytania, bo w końcu czegoś musiał, musiał dowiedzieć się więcej, żeby móc cokolwiek zrozumieć. A poza tym nie chciał przyznawać jej racji w tym, że interesowało go tylko jej jasnowidztwo. Co prawda teraz zrozumiał co działo się w Ukrytym Zakątku... ale nadal miał wiele pytań.
Spojrzał na nią, wciąż jednak nie opuszczając swojego miejsca. Machnął różdżką w stronę drzwi wypowiadając zaklęcie, które sprawiło, że przekręcił się zamek.
- Mówiłem, że się nie wypuszczę - stwierdził potem spokojnie. - Jesteśmy po prostu Rigel i Regulus, prawda? I... miło byłoby gdyby to było coś więcej, ale cóż... chyba nie zawsze układa się tak jak powinno.

Nie chciał przyznawać jej racji, że obchodziło go tylko jej jasnowidztwo ale tak było? Cóż, jeżeli tak było, to punkt dla niego - nie pomyślała o tym. Zamiast tego przeszło jej przez myśl, że być może zmartwił się tym co jej mogli zrobić. Spuściła głowę.
- Nie chcę rozmawiać ani o tym kto, ani co mi robili. - westchnęła nieowocnie poruszając klamką. Westchnęła cicho i spojrzała na niego. - Miło by było? To czemu o to nie zadbałeś? Nie przypominam sobie byś zadał jakiekolwiek pytanie albo powiedział cokolwiek co szło by w tym kierunku. Ale proszę. Jestem tu zamknięta. Masz mnie do swojej pełnej dyspozycji. - Oparła się o drzwi i patrzyła na niego. - Najpierw jednak daj mi coś od siebie. Twoja kolej na zwierzenia, Ptysiu. - Zmrużyła oczy. Przez jego oschłość czuła się jak przesłuchiwana.