Roska, ratunku!
Jesteś aktualnie jedyną osobą, która jest w stanie mi pomóc! Spotkajmy się w siedzibie loży szyderców dziś wieczorem!

TUTAJ

Mam nadzieję, że odpowiedni rozmiar. No i że się podoba.
Najlepszego w dniu świętego Walentego
sama wiesz kto!

Taka pseudo potężna Gryfonka...
Podobno taka odważna, udowodnij mi to.
Przyjdź za 15 minut do pustej sali w lochach,
kojarzysz ją? Nie waż się nikomu mówić gdzie
idziesz, bo nie tylko Tobie stanie się krzywda.
Możesz wziąć różdżkę, i tak nie masz szans.

~ anonim

Przyjęcie odbędzie się tu

Niewielka elegancka karteczka przesiąknięta zapachem perfum Mall, w całości zapełniona jej drobnym pismem:

~Gryfon nie miał pojęcia, gdzie aktualnie znajduje się poznana niedawno, ledwie kilka dni temu dziewczyna, ale wiedzał, że może zaufać swojej sowie. I faktycznie, Axel ją znalazł z nienacka pukając w okienko (jeśli była w pomieszczeniu, jeśli nie - usiadł jej bezczelnie na ramieniu) i poczekał, aż weźmie od niego liścik. Następnie dziabnął ją delikatnie w palec, i odleciał...oj, to była dziwna sowa...

Spoiler:

~Po raz kolejny na ramieniu dziewczyny usiadła chyba dobrze jej znana sowa - należąca oczywiście do mężczyzny, który za nią szalał. W każdym razie sowa miała przypiętą do łapki krótką czerwoną różę, oraz liścik. Bryan martwił się, że może to być dla jego sowy zbyt ciężkie, ale ptaszysko uparło się, że da radę, więc..udało mu się. Gdy już odbierze od Axela obydwie te rzeczy, przytuli na moment główkę do jej ramienia, a potem odleci. Czyżby ona też zaczęła szaleć za Panną Cleverly. A co było na liściku?
Tylko małe serduszko, które szybko nabazgrał piórem, zanim wyszedł ćwiczyć. Ot taka, krótka wiadomość, ale wyrażała sporo.

~Minęło tak wiele czasu, od tego pamiętnego zdarzenia na siódmym piętrze, kiedy to gryfon stracił nad sobą całkowicie panowanie. Bardzo dużo myślał, nie wiedział co powinien zrobić, wiedział tylko, że nie może jej stracić...Za bardzo mu zależało na dziewczynie, ten krótki czas, który ze sobą spędzili..w zupełności wystarczył, by ją pokochał. Z resztą wyznał jej to wtedy, przy tym cholernym parapecie, gdzie to wszystko się wydarzyło...Pierwszy raz użył słów 'kocham Cię', był pewien, że je wyłapała, ale była wtedy taka wściekła...Mijała go bez słowa na korytarzach, a jemu brakowało odwagi by spojrzeć jej w oczy i powiedzieć chociaż, by się zatrzymała...Zachował się jak potwór, pokazał jej swoje drugie oblicze, te, które chciałby schować gdzieś głęboko w odmętach swojej duszy, zamknąć na klucz by ta druga osobowość nigdy nie wyszła na zewnątrz...
Ale jednak stało się, wszystko wydarzyło się tak szybko, nie potrafił się wtedy opanować, za późno zdał sobie sprawę z faktu, że patrzy przecież na to kobieta, która jest dla niego najważniejsza...Nie powinna tego widzieć.
A teraz...siedzi sam, pogrążony we własnych myślach. Siedzi przy stoliku, w dormitorium Gryffindoru, w miejscu, które tak dobrze było mu znane..
Wpatruje się w kartkę, jak na razie jest tam napisane kilka prostych słów, no właśnie..zbyt prostych, dlatego bierze kawałek papieru w dłonie i rwie go na kilka części, które następnie wyrzuca za okno i obserwuje ich lot. Bierze kolejną kartkę, kładąc ją na stole przed sobą i obraca w palcach pióro. Zamyka na moment oczy, a oczyma wyobraźni widzi jej twarz, ale nie wesołą, jak zwykle tylko...smutną. Z oczu płyną jej łzy, a on się krzywi, następnie wzdychając. Jest niemalże pewien, że nigdy nie zapomni tego widoku i że nigdy sobie tego wszystkiego nie wybaczy.
W końcu otwiera oczy, zabiera się za pisanie...

Spoiler:

...Chłopak odkłada pióro i przygryza wargę zastanawiając się, czy napisał wszystko co chciał...Tak, chyba tak. To znaczy..Tyle jeszcze myśli siedziało w jego głowie, ale nie ma pojęcia w jaki sposób przelać to wszystko na papier. To takie trudne...Nie spodziewał się, że sprawi mu tyle trudności wyrażenie w słowach tak wielu uczuć, a jednak...
Liczy tylko, że go zrozumie, że postara mu się wybaczyć...Że naprawdę nie jest jeszcze na to wszystko za późno.
I boi się, tak strasznie się boi. Sowa śpi spokojnie w klatce obok niego, a on wyciąga papierosa z paczki. Rozpala go, ma teraz gdzieś to, że nie powinien palić w szkole.
Otwiera okno i staje przy nim, patrząc się w górę. Widzi gwiazdy, dużo gwiazd. Piękny wieczór...
W końcu wypala całego papierosa i wyrzuca go za okno. Podchodzi do klatki i otwiera drzwiczki, budzi swoją sowę delikatnie, by jej nie przestraszyć. Zwija liścik i przypina jej do nóżki, następnie sadza ją sobie na ręce.
-Zanieś go...dobrze wiesz komu. Proszę, zrób to najszybciej jak potrafisz... - szepcze, a potem wypuszcza sowę przez otwarte okno. Musiał to zrobić szybko, zanim by się rozmyślił.
~I faktycznie, sowa wie doskonale jak wiele znaczą dla niego słowa, które napisał. Jakby...czuła to samo co on. Gdziekolwiek teraz Panna Cleverly by się nie znajdowała - chociaż podejrzewał, że w dormitorium, tuż obok...Sowa dolatuje tam tak szybko, jak tylko potrafi. Puka w szybkę, i wlatuje do pomieszczenia. Przytula swoją główkę do twarzy Rose, jakby chcąc ją przekonać, by mu wybaczyła. Ale to już zależy od niej...Miłej lektury.