Szedł długo, dostał zadyszki jeszcze zanim udało mu się pokonać schody. Nerwowo, łapczywie ssąc powietrze przez brudne chrapy wpełzł smętnie do pokoju. Wciągnął za sobą niewielki tobołek, to jest częściowo wypełniony kawałek czarnego worka na śmieci, i zgniecioną klatkę na sowę, która też była zgnieciona, ale nie leżała już w klatce, tylko w jakimś rynsztoku, tak więc ptasia krew nie zbroczyła bliżej niezdefiniowanej powierzchni podłogowej kwatery Emily. Spoza kłaków gęstwy złowróżbnym ślepiem wyzierał na ściany - obejrzał pokój kilkakrotnie z niesłabnącym antyentuzjazmem, ale to była tylko iluzja, niegdysiejszy grymas, który w niego wrósł, gdyż nastrój teraźniej miał całkiem dobry i to wcale nie z winy faktu, iż rysowała się przed nim pasjonująca perspektywa świeżej kolacji rychło podstawionej pod nos (ewentualności wpuszczenia go do kuchni nawet nie brał pod uwagę; nikt nie byłby tak nieroztropny, aby dopuścić do tego). Oto jego wysiłki przyniosły jakiekolwiek pozytywne rezultaty! Już mógł zbierać plony z ziaren, które zręcznie zasiał.
Stan pokoju, a właściwie panujący w nim porządek, prowokował go do jednego - do zaprzęgnięcia wszystkich swoich sił syfiących w służbie Najwyższego Chaosu.Trudno mu było powstrzymać ów gorejąca chuć, której dziwność rozścierwiona od padołów aż do wyżyn przerażała niejednego, toteż ni z tego, ni z owego rzucił się na posadzkę/wykładzinę i zwinął wychudłe cielsko w kłębek.
Łszące histerycznym sokiem ślepia wlepił w kolana Gryfonki, bo wyżej nie mógł sięgnąć. Wyglądał z tym spojrzeniem jak bardzo brzydki bezdomny pies, ogółem zbierało mu się na płacz.