NOTHING.

Ona? Piękna? Starsza kobieta kompletnie zbiła ją z tropu. Może nie musiała kupować ciastka, tylko po prostu na nią zaczekać? To się robi coraz bardziej chore! Kilka razy otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale za każdym razem nie wiedziała, czy na pewno powinna się zgodzić. Co mi tam? Raz mugolowi śmierć.
- Tak... - powiedziała schrypniętym głosem, więc natychmiast odchrząknęła. - Tak, proszę. - miała nadzieję, że tym razem zabrzmiała bardziej pewnie. Wyprostowała się. Co ona może jej powiedzieć? Może zostały jej 3 godziny życia? Nie, Narcyzo! Nie dramatyzuj!

To było dziwne... Chore i dziwne. Jej piękna twarz wykrzywila się w brzydkim grymasie mówiącym, że nie jest tego do końca pewna. Przyglądała się uważnie jej poczynaniom. Zaskoczona nagłym odsunięciem, również się cofnęła.
- Czekaj... Co!? Jakie dziecko!? - próbowała ją wołać, ale ta przepadła jak kamień w wodę. Dziecko? Niby z kim? Lucjuszem? Z nikim innym nie chciałaby go mieć. Jej nienarodzone dziecko ma spotkać kara. Cudownie! I co ja mam robić? Na przeciwko niej stał szereg straganów i sklepów z pamiątkami. Może teń dzień da się jeszcze uratować. Była przybita, zdezorientowana i nie wiedziała, co zrobić. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że przeznaczenia się nie zmieni. Gdy tak szła, kopiąc jakiś samotny kamyczek, tak samo samotny, jak ona w tym momencie, jeden ze straganów zwrócił jej uwagę. Ciasteczka z wróżbą? No cóż... Czy może być gorzej? Owszem, może. Trudno... Podeszła do straganu i kupiła jedno z ciasteczek.
- No dalej, Narcyzo... - szepnęła nerwowo i rozerwała ciasteczko na pół.

Jej oczom ukazała się mała karteczka. Niby niewinna, jednak Narcyza patrzyła na nią, jakby miał to być jej wyrok. Odetchnęła głęboko i nerwowo przygryzła dolną wargę. Rozwinęła kartkę i szybko przebiegnęła wzrokiem po tekście. No to już są jakieś żarty! Najpierw dziecko, a potem żona. Co to wszystko ma znaczyć? Włożyła kartkę do kieszeni i miała zamiar wrócić do domu. Koniec tego dobrego. Odwróciła się i omal nie wpadła na jakiegoś mężczyznę. No cóż. Może nie do końca mężczyznę. Był bardzo młody. Mógłby być na V roku nauki w Hogwarcie. Wielkimi oczami patrzyła na niego, kiedy ten podawał mu bukiet pięknych czerwonych róż... Symbol miłości. I jeszcze ten uśmiech.
- Dziękuję... - bąknęła. Kto mógł je przysłać? Z pewnością ta osoba ją szpieguje. Inaczej nie wiedziałaby, gdzie się znajduje. Trzeba przyznać, że jest w tym dobry. Do bukietu przyczepiony był liścik. - Nie wierzę... Co tym razem?
Odczytała liścik i zrobiło jej się ciepło na sercu. Uśmiechała się jak idiotka, a niektórzy przechodnie dziwnie na nią patrzyli, jednak jej to nie obchodziło. Powąchała kwiaty. Jej ulubione. Nie miała wątpliwości co do tego, kto je przysłał. Po co jednak ta szopka? Mógł od razu do niej przyjść. Zobaczymy, co knuje. Omijając tłumy ludzi szła przed siebie.

(wcale nie chciałam tam iść )