The member 'Nana Clarke' has done the following action : Rzuć kostką

'Gra z MG' :

To wszystko po prostu chłopaka jakoś przygniatało. W głowie mu szumiało, nie umiał już zebrać żadnych sensownych myśli. Wpatrywał się przez chwilę w dementora i usiłowała złapać oddech, ale było to trudne. Poczuł jak powieki mu opadają, a wszystkie odgłosy oddalają się. Jego ręka która trzymała różdżkę poluzowała uścisk. Czuł jak jego plecy dotykają ziemi a zaraz po tym głowa. Widział przez chwile tylko sufit, a potem ciemność i nic więcej. Odpłynął gdzieś w swoją podświadomość. Ogarnął go spokój, w końcu był spokojny.

Upewniajac się, że Joe nic nie jest i że Rose się nim zajmie, wyszedł na korytarz, by znaleźć jakiegoś nauczyciela lub praktykanta, który mógłby mu wytłumaczyć co się tu dzieje i zająć Joe.
Gdy zaczął rozglądać się po wąskim korytarzu w oczy rzuciły mu się trzy postacie, gdzieś po drugiej jego stronie. Dwóch z nich, leżących na ziemi nie mógł rozpoznać, ale zakładał że to omdlali uczniowie, nad którymi pochylala się trzecia, która rozpoznał już bez problemu - dementor.
Błyskawicznie wyjął różdżke i ruszył ku zjawie.
-Expectro Patronum - zawołał. Nie znał tak na prawdę tego zaklęcia. Niestety uczyli go dopiero na ostatnim roku, ale znał formułę i podstawy użycia z książek i notatek rodzeństwa, które często czytał by szybciej się nauczyć przynajmniej teorii zaklec i później na lekcjach móc szpanowac. Jednak wiedział, że mimo wiedzy, chęci i starań zaklęcie może mu nie wyjść, więc dla pewności rzucił je trzy razy, stojąc już dość blisko wszystkich trzech postaci. (k1,2,3)
Zanim jeszcze jasne światło zaklęcia zgasł i mógł zobaczyć, czy się udało, już całował różdżką w pierwszą leżąca na ziemi postać, z sylwetki zgadujac że to dziewczyna.
-Renovate - rzucił zaklęcie cucące najpierw na nia(k4)później na jej towarzysza (k5).W tym czasie światło zaklęcia zgasło pokazując, czy dementor zginął czy nadal stanowi zagrożenie dla niego i dwójki leżącej wciąż ma ziemi.

The member 'Rowen Varnish' has done the following action : Rzuć kostką

'Gra z MG' :

Gdy wszyscy wracający do szkoły uczniowie, praktykanci oraz nauczyciele zajęli swoje miejsca w pociągu maszyna ruszyła, wesoło mknęła przez pola, łąki, góry i doliny. Mijając kolejne wioski i miasteczka.
Pociąg jechał prosto do celu bez zbędnych przystanków. Pasażerowie rozmawiali, czytali gazety, rozkoszowali się smakołykami sprzedawanymi w pociągu, co i rusz słychać były wybuchy śmiechu, gdy kolejna osoba relacjonowała swoje wyczyny których dokonała podczas ferii.
Gdy ekspress wtoczył się na stację Hogsmeade okolicę spowijał już gęsty mrok a uczniów w stronę zamku jak ćmy do latarni przyciągały wesołe światła bijące z okiem, dające obietnicę ciepła i odpoczynku.

z/t wszyscy

Wstała jak zawsze wcześnie rano ale tym razem nie by pobiegać jak to czyniła każdego dnia, wyszła z domu jak zawsze i poszła nad jezioro. Rozczarowanie nadal siedziało głęboko w jej sercu i głowie...
Sama nie wiedziała jak długo tam siedzi do póki nie usłyszała cichego głosiku za swoimi plecami - Panienko za pół godziny pociąg...- Chrapka stała za nią na deskach pomostu a Jessi pokiwała tylko głową - Jestem już spakowana jeśli możesz dostarczyć mój bagaż od razu do szkoły...- nie zdążyła nawet dokończyć a skrzatka już zapewniała że tak zrobi i jednocześnie dopytywała czy nie pomóc Pannie Mall dostać się do Londynu.
- Teleportuję się sama. Do zobaczenia . - i nie czekając na nic obróciła się wokół własnej osi znikając z domu, kończąc wiosenną przerwę....

~~~

Dworzec jak zawsze pełny ludzi, dymu i rozmaitych nie koniecznie przyjemnych zapachów.
Pośrodku tego chaosu pojawiła się ona, niezauważona przez nikogo, ludzie bywali ślepi i głusi. Spokojnym krokiem ruszyła w stronę ściany między peronami 9 i 10 po czym oparła się o nią, wzrokiem objęła ludzi tłoczących się przy wejściu do pociągu który właśnie pojawił się na stacji i to było ostatnie co widziała w tym miejscu.

~~~

- Cześć.Ciebie też miło widzieć. Tak, tak na pewno będziemy się starać. - odpowiadała automatycznie każdej kolejnej osobie która witała się z nią. Uśmiechała się cały czas ale czy ktoś widział że ten uśmiech nie dociera do jej oczu? W końcu stanęła przy drzwiach wagonu. Mało kto wchodził do środka, ludzie szukali przyjaciół i żegnali się z rodziną. Nie zauważyła w tłumie nikogo bliskiego... Czemu jej to nie zdziwiło?
Wspięła się po stopniach pociągu i przeszła na koniec korytarza gdzie oparła się o barierkę i utkwiła spojrzenie w torach kolejowych które wkrótce zaczęły uciekać w tył gdy pociąg gnał w przód...