Dzień był słoneczny i ciepły jednak Jessi nie czuła się zbyt dobrze w starych tak dobrze znanych sobie murach zamku. Brakowało jej strasznie swoich towarzyszy którzy niestety ale niedługo rozpoczynali rok akademicki a ona musiał tu tkwić. Anka miała dla niej mało czasu bo pani prefekt naczelna miała swoje obowiązki (swoją drogą Jessi nie pamiętała by Remus miał ich tak dużo , może po prostu większość z nich lekceważył czy coś ) tak samo Sofie, Roska jak to ona zaszywała się gdzieś skąd ciężko było ją wyciągnąć, Roy gdzieś się szlajał...
Tak, dziwnie było się Jessi przyzwyczaić do tego nowego porządku... Ale to zaledwie jeden z pierwszych dni, w końcu Jessi była Jessi i jak to z nią bywało nastrój zmieni jej się w przeciągu kilku sekund na imprezowy i wtedy dopiero nikt nie będzie umiał jej opanować !
Tak czy inaczej postanowiła że zabierze swoje kochane maleństwo (gitarę oczywiście) i pójdzie trochę pograć, gdy tylko zobaczono ją z gitarą w pokoju wspólnym posypały się jak zawsze zamówienia na utwory które miała zagrać jednak to nie był ten dzień. Czarnowłosa przeprosiła wszystkich i czym prędzej opuściła zamkowe mury.
Wiedziała doskonale gdzie się wybiera !
W końcu dotarła do starego pomostu i podążyła aż na jego skraj po czym usiadła, ściągnęła buty i zanurzyła stopy w chłodnej wodzie.
Uśmiechnęła się sama do siebie. Było tak przyjemnie i błogo...
Złapała za gitarę i oczywiście zaczęła grać by po chwili zacząć śpiewać przy tym pierwszą piosenkę która przyszła jej do głowy....

Joe wpadł na genialny pomysł i tylko czekał, aż będzie mógł zacząć wdrażać go w życie. Ale żeby wszystko wyszło zgodnie z planem potrzebował wielu informacji z biblioteki. No ale dzień był taki super! Po co siedzieć w bibliotece, skoro można wyjść na dwór i dokładnie przemyśleć wszystkie punkty tego planu. Nie miał zamiaru nigdzie siadać. Ruszył błoniami w kierunku jeziora, bo tam zawsze najłatwiej coś rozkmninić. Mógł też spokojnie pokłócić się sam ze sobą. Oczywiście w samotności Joe mógł ściągnąć maskę infantylnego figlarza. Nooo... Pod warunkiem, że to jego maska. Ludzie uważają go za dziecko, twierdzą, że do niczego nie dojdzie... Ale on nie chce nic konkretnego osiągnąć. Czy nikt nie pozwoli mu być taki, jaki jest?
Od kilku minut szedł już brzegiem jeziora, jednak dopiero teraz dosłyszał dźwięki gitary i czyjś śpiew. W jego mózgu zapaliła się żarówka. Ściągnął buty, żeby nie robić zbędnego hałasu. Zakradł się aż do pierwszej deski pomostu, kiedy przystanął i zaczął gorączkowo rozmyślać nad tym, co chce zrobić. Wiedział już, że to dziewczyna... Może udałoby się ją jakoś wpakować do wody? Skoro dziewczyna jeszcze go nie widzi, to wejście na pomost i skrzypnięcie może zniweczyć wszystko. Gorączkowo przetrząsnął kieszenie: żelki, zaczarowane żelki, petardy. Słabo, ale nie planował nikomu wycinać tu żartu. Sądził, że będzie sam. Wyczuł też różdżkę, ale zaczarowanie kogoś to nie to samo. A co tam...
Dżo Dżo ciuchutko odstawił buty, skarpetki i zawartość kieszeni (notes, długopis i te rzeczy wyżej wymienione) na brzeg, po czym zaczął na palcach przesuwać się wzdłuż pomostu. Gdy doszedł do linii brzegu jego plan mógł spalić na panewce. Lekko się pochylił i prawie bezgłośnie wszedł do jeziora. Jego wzrok spoczywał na plecach dziewczyny. Skoro jego stopy były już w wodzie zaczął przesuwać się po kilka centymetrów na raz. Robił też relatywnie długie przerwy, żeby nie tworzyć zbyt dużych fal. W końcu doszedł do takiego miejsca, że mógł wejść pod pomost z głową nad poziomem wody. Z szerokim bananem na twarzy zaczął przesuwać się w kierunku końca pomostu, z którego zwisały swobodnie nogi. To były zgrabne nogi.
Gdy był już na wyciągnięcie ręki od nóg dziewczyny, Puchon przystanął. Woda nie była zimna więc miał jeszcze trochę czasu. Zaczął rozważać wariacje swojego planu. Wybrał najprostszą. Wyciągnął ręce z jeziora i nagle, gwałtownie, lecz nie mocno, chwycił łydki dziewczyny, tylko po to, żeby po kilku sekundach je puścić i dać nura pod wodę. Nie był najlepszym pływakiem, więc wiele czasu nie wytrzyma.

Jessi jak zwykle gdy zaczyna grać przeniosła się w swój świat w którym liczyły się tylko kolejne nuty płynące w dal tworząc melodie. Oczywiście nie usłyszała że ktoś się za nią skrada pewnie gdyby po prostu wbiegł nas na pomost i ją pchnął to zorientowała by się co się dzieje dopiero będąc w wodzie. Taki jednak wyczyn skończył by się tragicznie dla puchona bo gdyby gitara się zmoczyła... Oj biedny by był nasz Joe...
Ale wracając do rzeczy które się działy i pomijając rozważania na temat tego co by było gdyby.
Nagle dziewczyna poczuła chwyt na łydkach! Odruchowo fiknęła nogami próbując zrzucić to coś co ją złapało! O mały włos nie wpadła przy tym do wody jednak szybko odzyskała równowagę i na samym początku odłożyła gitarę na bezpieczne miejsce na deskach z dala od wody. Po czym chwytając się krawędzi mostku pochyliła się do przodu i zajrzała pod spód. Wiedziała że jezioro ma wielu mieszkańców ale nigdy nie posądziła by żadnego z nich o poczucie humoru! Kałamarnica dowcipniś? Tryton którego trzymają się żarty? No proszę w co jak w co ale w coś takiego wierzyć jej się nie chciało.
Pod pomostem było jednak pusto. Jessi uniosła brew do góry co w tej pozycji w jakiej teraz tkwiła musiało wyglądać strasznie komicznie. Już miała się podnieść gdy na wodzie zaczęły pojawiać się bombelki powietrza... Tu cię mam gagadku pomyślała a jej oczom ukazał się dowcipny nurek.
- Mam nadzieję że dobrze się bawisz - uśmiechnęła się przy tym szeroko cały czas pozostając w pozycji która sprawiała że końcówki jej długich czarnych włosów moczyły się radośnie w wodach jeziora.

Przez taflę wody widział, że dziewczyna wychyla się znad pomosty i próbuje prześwietlić powierzchnię jeziora. Wydawało mu się, że dziewczyna zaczynała się cofać (pewnie uznała, że to kałamarnica), gdy poczuł palący ból w piersiach. Płucom kończyło się powietrze. W niemej agonii otworzył usta i kilka bąbelków zmąciło lekko falujące lustro wody. W tym momencie dziewczyna przestała się podnosić. Cóż... Przypał...
Joe wypłynął na powierzchnię i wypluł z ust resztkę wody. Łapczywie łapał powietrze głośno przy tym dysząc. Pływanie i nurkowanie to nie były jego specjalizacje. Dopiero teraz przyjrzał się roześmianej twarzy dziewczyny, samemu mając wesołego banana na twarzy. Czy to była Jessi? To mogła być Jessi. To ona trzymała się z Huncwotami? Tak. To chyba ona była. Ale czy na pewno? Może gdyby nie była do góry nogami, określenie tego łatwiej by mu przyszło. Ach. Szkoda, że Pottera i Blacka już nie ma. Chociaż ich numery nie były tak wyrafinowane jak Joe'go, to jednak świadomość, że są ludzie również doceniający i praktykujący ten piekielnie trudny kunszt sprawiania wszelkich problemów zawsze go budowała. Teraz już ich nie było.
- No hej Je... - odezwał się, lecz nie dokończył imienia swojej ostatniej ofiary. A jeśli to nie ona? Dziewczyny są zawsze złe, gdy myli się ich imiona. - Pierwszorzędnie, moja droga. Pierwszorzędnie! Pozwolisz, że wejdę na górę.
Podpłynął do krawędzi pomostu i bardzo zwinnie (nie przewracając się przy tym) podciągnął się na niego po czym stanął na krawędzi. Jego wzrok przykuła leżąca nieopodal gitara.
- Co grałaś? - Zagaił puchon.

I tak oto kolejny raz przyroda pokonała człowieka! W tym przypadku to przyroda w zmowie z fizjologią. Ale na brak powietrza nic nie dało się zrobić. No można by użyć zaklęcia bąblogłowy ale chłopak miał pełne prawo go nie znać.
Chłopak prychał i kaszlał jak kot wrzucony do wody co u Jessi nie wiedząc czemu wywołało nagły atak głupawki. Śmiała się tak że nie była w stanie nic powiedzieć ot normalna reakcja Jessi ale ktoś kto jej nie znał mógł stwierdzić że to może jakieś groźne zaburzenie psychicznie. Gdy doszła już do siebie postanowiła odpowiedzieć na zadane pytanie.
- A takie tam wiesz, żeby dać odpocząć głowie bo zbyt dużo myślenia jest nie zdrowe a szczególnie w moim przypadku - puściła chłopakowi oczko. Była przekonana że go kojarzy a przynajmniej że powinna. Światło jej że jest puchonem ale na gacie merlina jak on miał na imię? Do tego dochodziło to nieodparte wrażenie że on jest w tej samej sytuacji! Gdzieś dzwoni ale w którym kościele? Mogli tak siedzieć i udawać że mają pewność ale gryfonka nie widziała w tym sensu.
- To ten możesz mówić mi Jessi - wypaliła po prostu odwracając twarz w stronę słońca i pozwalając by lekki wiaterek suszył jej włosy.
- Wiesz numer był pierwszorzędny ale lepiej byś się nie przeziębił - i bez ostrzeżenia niewerbalnie skierowała na Joea ciepły podmuch wiatru który osuszył jego ubrania i zrobił piękny bałagan na jego głowie.

- Mhm... - mruknął Joe na wyjaśnienia, jak się jednak okazało, Jessi.
Mrugnięcie okiem potwierdziło domniemania Puchona. To była ta dziewczyna od Huncwotów. A czy ona przypadkiem nie kręciła z Lupinem? Z tym uchodzącym za najrozsądniejszego? Nie... Nie był przekonany czy tak było. Spróbował wyczytać odpowiedź z twarzy dziewczyny, gdy nagle poczuł podmuch ciepła na całym ciele. Fakt, że chłopak stał na skraju pomostu, a Jessi zadziałała na niego siłą, której się nie spodziewał, spowodował, że Joe gwałtownie zaczął machać rękoma w celu utrzymania równowagi. Po kilku sekundach beznadziejnej walki udało mu się zostać na pomoście, a nie wylądować z gracją (lub bez niej) w jeziorze.
- Dz-dzięki. - Wyjąkał rozbawiony chłopak. Omiótł wzrokiem swoją dotychczas mokrą szatę i z ulgą stwierdził, że elegancko wyschła. - Fenomenalnie!
Joe ruszył w kierunku początku pomostu gdzie leżały jego rzeczy. Zapakował je do kieszeni i trzymając buty w ręku wrócił w okolice dziewczyny. Usiadł na skraju pomostu, podwinął nogawki i wsadził nogi do wody. Cóż nie musiał tego porobić, ponieważ dzięki swoim magicznym 160 cm ledwo sięgał stopami do tafli wody. Chwilę pokopał wodę, obryzgując się przy tym leciutko i walnął się na plecy.
- Ja jestem Joe. Ale mów mi Dżo Dżo. - Powiedział, wyciągając notes i otwierając go na ostatniej stronie. Wyciągnął też długopis i zanotował kiedy, komu i co zrobił. Po chwili zaczął wertować notes aż w końcu znalazł kilka pustych stron i zapisał nagłówek: "Cuksy Urazogenne, Których Innowacyjna Efektywność Rozbroi Każdą Istotę - CUKIERKI".

Jessi radośnie zachichotała patrząc jak Dżo uparcie walczy z grawitacją, przez moment przeszła jej przez myśl że może by tak dopomóc siłom natury. Jakim to pięknym widokiem było by patrzenie jak ląduje w wodzie, po sekundzie pojawiła się druga myśl żeby podać mu dłoń, jednak tak szybko jak ta pojawiła się kolejna że gdy Dżo chwyci ją za dłoń niewątpliwie pociągnie ją za sobą w toń jeziora. Tak więc pozwoliła by chłopak obronił się sam, co całkiem nie źle mu wyszło.
Swoją drogą była straszliwie ciekawa co też mu siedzi w głowie. Cały czas jej się przyglądał jak by była jakimś ciekawym eksponatem w izbie pamięci.
- To nic wielkiego. - machnęła ręką na komentarz do rzuconego przed chwilą zaklęcia.
- Bardzo się przydaje podczas meczy i treningów, sam wiesz pogoda lubi być kapryśna, to proste zaklęcie ale muszę przyznać że rzucane niewerbalnie jest nawet efektowne. - swoją drogą Jessi była na prawdę zadowolona że udało jej się opanować magię niewerbalną, ileż to numerów można było wykonać przy pomocy zaklęć rzucanych bez wiedzy innych osób.
Odprowadziła chłopaka wzrokiem w jedną i drugą stronę, jego pochód przypominał jej pokaz mody kiedy to modelka chodzi po wybiegu to w jedną to w drugą stronę. Skąd jej się brały takie skojarzenia ?
- Wydaje mi się czy chcesz się mnie o coś zapytać ? - uniosła pytająco jedną brew, po czym podążyła za chłopakiem i zajrzała mu przez ramię ciekawa co też pisał w swoim notesie.
- Mam rozumieć że jesteś kolejną osobą od której mam uważać co dostaję do jedzenia ? - uśmiechnęła się lekko na wspomnienie Petera którego James i Syriusz uraczyli pewnego dnia ciasteczkami po których wyrosły mu gigantyczne szczurze wąsy. Twierdzili że skoro sam nie chce robić im tej przyjemności i pozostawiać sobie wąsików to oni musieli coś wykombinować.
Od tej pory zawsze rozważnie traktowała wszelkie słodkości podsyłane jej prze Huncwotów w końcu na całe życie wystarczyło jej jak się z niej piali gdy podczas nauki animagii zostały jej piękne wilcze uszy których nie umiała się pozbyć.

A no tak, bo przecież ona gra w Quidditcha!
Joe rozważył słowa dziewczyny. Chce się o coś spytać? Hmmm... Ciężko powiedzieć... A może jednak?
- Spytać chyba nie... - zaczął spokojnie Puchon. - Raczej zastanawiam się, jak powodzi się Panom Huncwotom.
Niby to dopiero początek, ale jakoś już jest zauważalna nieobecność kilku osób z ubiegłej siódmej klasy. W tym ta czwórka nazywająca siebie Huncwotami. Oczywiście dwóch liderów - Potter i Black. Taak... To oni niekwestionowanie odpowiadali za większość burd i temu podobnych. Lupin, który miał ich pilnować czy raczej starać się odwodzić ich od niektórych rzeczy. No i ten ostatni. Malutki. Znaczy najmniejszy. Peter. Wiecznie wpatrzony w Blacka i Pottera. A teraz? Gdzie są? Poszli na studia? Czy tam też dają wszystkim popalić? Kto ich tam wie... Niestety Joe, ich cichy sojusznik, został sam w tej szkole. Bez wsparcia. Bez dodatkowych oczu... Potrzebuje pomocnika. Same daleko się nie zajdzie.
Gdy dziewczyna znów zadała mu pytanie Dżo Dżo z przyzwyczajenie zaczął zamykać notes. Jednak już po chwili się zreflektował, że raczej nie ma sensu tego robić. Skoro Jessi trzymała z Huncwotami to znaczy, że wiedziała o co najmniej połowie ich planów i jednak nigdy na nich nie nakablowała (chyba). Okazałaby się ogromną hipokrytką, gdyby miała donieść na niego.
- Czemu uważać? - zaperzył się chłopak, a w myślach dodał "I co to znaczy kolejną?". Czyżby Huncwoci jej też dopiekli? Bo to raczej o nich chodziło.
Joe znów otworzył notes na stronie z "CUKIERKAMI" i zaczął notować dalej.
"Efekty:"
~ Krwotok
~ Czyraki
~ Strata przytomności
~ Nagły wzrost jakiejś części ciała
~ Jakaś drobna transmutacja
- Żelkę? - spytał Joe sięgając do kieszeni.

Jessi uniosła brew gdy chłopak zaprzeczył jednak wrażenie wiszącego w powietrzu pytania nie chciało ustąpić. Nie myliła się bo choć nie było to wprost zadane pytanie miało z pytaniem jednak wiele wspólnego.
Czemu jednak każdy musiał się jej pytać o nich? No dobra była jedną z nich, tą najbardziej poszkodowaną bo rok młodszą i muszącą cały rok rozmaite numery robić samemu co powiedźmy szczerze się jej nie podobało, nie da się też ukryć że była dziewczyną jednego z nich. Niby tego najbardziej spokojnego... Uhum... Akurat... No ale żeby pół szkoły miało ją teraz zaczepiać tylko dla tego że byli straszliwie ciekawi czy budynek uczelni jeszcze stoi czy też nie ? No na to to ona się nie pisała. Z resztą gdyby faktycznie wysadzili budynek kolegium to na pewno pisano by o tym w proroku codziennym...
Tak też Jessi przeczesała dłonią włosy i stwierdziła że koniec tych przemyśleń (choć trwało to może ze dwie sekundy )
- A co konkretnie chciał byś wiedzieć? - tak bo ona akurat mogła by wiele powiedzieć, no może źle to przedstawiłam bo powiedzieć nie może nawet połowy tego co wiedziała bo w końcu były to sprawy pomiędzy Jessi i resztą paczki ale nawet tego co do oficjalnego obiegu mogła wpuścić było całkiem sporo. Nic dziwnego w końcu jak się ma nadpobudliwość to tak to później jest.
Ruch który wykonał Dżo bardzo ją zadziwił, cóż nie była przyzwyczajona że ktoś chowa swoje tajne plany za jej plecami raczej wręcz odwrotnie, zawsze przybiegano do niej na samym początku by wyjawić plan i przedstawić jej w tym planie rolę , ale skąd chłopak mógł o tym wiedzieć ? No właśnie nie mógł. Tak więc Jessi nie miała mu tego za złe.
Szczególnie że po chwili jednak chyba doszedł do wniosku że Jessi należy do tych osób które nie latają do nauczyciel na skargi. Cały czas Jessi się zastanawiała jak Remus to robił że udawało mu się ukrywać jej występki i jak ona przetrwa ten rok bez jego pomocy ! Musi się zaopatrzyć w jakieś szprotki dla Pani Norris bo na sto procent będzie stałym gościem na szlabanach u woźnego.
- No wiesz raz wysłałam Peterowi ciasteczka po których nos osiągał gigantyczne rozmiary a przez przypadek Syriusz je pożarł... - wybuchnęła śmiechem na samo wspomnienie chwili gdy weszła do pokoju wspólnego i zobaczyła Łapę i nosem tak wielkim że ledwo mieścił się w drzwiach. Gdy się trochę ogarnęła dokończyła.
- a Syriusz jak to Syriusz jak się dowiedział że to moja sprawka to jeszcze przez trzy miesiące podsyłał mi różne słodkość, nie chcę myśleć co by mi po nich urosło. - znowu się roześmiała.
Tak cała Jessi, wpadła w głupawkę i teraz pewnie ciężko będzie jej wrócić do normalnego stanu !
- A nic mi po niej nie urośnie ? - zapytała przekrzywiając głowę.
- Dopisz jeszcze że mogły by powodować zmianę koloru włosów. - stuknęła lekko palcem w listę efektów wywoływanych przez cukierki.

Czy to interesowało Dżo? Czy obchodziło go, co się dzieje teraz z Huncwotami? Czy ich obecne egzystencje miały dla niego jeszcze jakieś znaczenie?
- Cóż... Chyba nic nie chcę wiedzieć... Tak tylko sobie rozmyślam... Bez nich to już nie jest ta sama szkoła... - westchnął Puchon.
Taka prawda. Oni zawsze zaczynali rok z hukiem. A teraz? Teraz wokoło czuje się aurę szarży trollów. No niby to było przykre itepe itede, ale oni na pewno nic by sobie z tego nie robili i w ten czy inny sposób poderwali wszystkich do życia. Smutek. Ale nie ma co się zadręczać. Trzeba po prostu się ogarnąć i zacząć robić swoje.
Dżo parsknął, usłyszawszy historyjkę opowiedzianą przez dziewczynę, jednak szeroki uśmiech pojawił się dopiero, gdy Jessi się roześmiała. Zerknął do notesu, żeby się upewnić, że ma tam "powiększenie". Nie zdziwił się, że tam było. Jednak Dżo raczej myślał o powiększeniu uszu. To takie nietypowe.
Automatycznie przed jego oczami pojawił się obraz małego chłopaka, który zawsze trzymał się z Potterem, Blackiem i Lupinem. Peter. Taaak. Zdecydowanie się wyróżniał i w pewnym sensie nie pasował do grupy. Jednak Joe uważał, że bez niego to już nie byłaby ta sama drużyna. Żeby maszyna działała, nawet te najmniejsze kółka zębate muszą się obracać bez zarzutu.
- Hmmm.... W sumie może być.
Dżo Dżo uśmiechnął się i ochoczo dopisał:
~ Zmiana koloru włosów. ... Niekoniecznie na głowie.
- Tylko jak zaczarować lub jaki składnik dodać, żeby działały bez zarzutu, a efekty nie były zbyt trudne do... eee... zatrzymania, zatamowania czy jakoś tak. Cokolwiek się robi z przykrymi skutkami niektórych rzeczy. - Był zbyt przejęty, żeby umieć się poprawnie wysłowić. - Cóż... Może urośnie, może nie urośnie... A może coś się zamieni w coś innego... Zabawmy się! - Zdecydował nagle Puchon, podnosząc się gwałtownie.
Wsadził obie dłonie do kieszeni i wyciągnął po jednej żelce schowanych w zamkniętych pięściach. Obrócił je do góry nogami i otworzył dłonie.
- Wybieraj! - Dżo Dżo szczerzył się już od ucha do ucha.

///
Jeśli chcesz żelkę lub ewentualnie lubisz ryzyko to rzucaj kostką :3 Parzyste to magiczna, nieparzyste to zwykła. Efekt już wymyśliłem i go nie zmienię, lecz podam dopiero po rzucie xD

Jessi pokiwała głową potakując Dżo miał rację to nie była już ta sama szkoła ale nikt nie powiedział że będzie nudno, smutno i że nic nie będzie się działo ! Co to to nie ! W końcu została w tych murach jeszcze jedna Huncwotka a z pewnością nie zabraknie jej pomocników !
Jessi patrzyła jak Dżo dopisuje zmianę koloru włosów , to mogło by być bardzo ciekawe ! Szczególnie jak by wysłała taki łakoć Syriuszowi i ten zmienił by się w psa ! Ot różowy pies ! To by było coś ! Tylko ten cwaniak raczej się już pilnuje co je i od kogo po ostatniej akcji.
- Może podpytaj pielęgniarkę o jakieś uniwersalne lekarstwo? Wiesz nie tak wprost ale przy okazji jakiegoś "urazu" Ona się na tym zna i na pewno jakiś składnik by ci podpowiedziała. - tak wystarczy trochę sprytu żeby dostać potrzebne nam informacje w mgnieniu oka, Jessi wydawało się że kto jak kto ale puchon nie powinien mieć problemu i na pewno sobie poradzi z podpytaniem pielęgniarki, zawsze Jessi może mu towarzyszyć żeby było bardziej wiarygodnie!
Gryfonka patrzyła na wyciągnięte dłonie chłopaka i pojawił się ten znajomy dreszczyk emocji. Bez wahania wybrała żelkę znajdującą się w prawej jego dłoni i wpakowała sobie do ust ! Ciekawe co też się wydarzy !

The member 'Jessi Mall' has done the following action : Rzuć kostką

'Gra z MG' :
[You must be registered and logged in to see this image.]

//// NIE NIENAWIDŹ MNIE!!!! <3

A więc zdecydowała. Zdecydowała wesoło. Czyli Jessi dostaje żelkę magiczną. Żelki były identyczne, więc dziewczyna nie miała szans poznać, która jest która. No chyba, że jest genialna. No to może ewentualnie wtedy.
Joe z szerokim uśmiechem podał gryfonce żelkę. Uważnie wpatrywał się jej w oczy w sumie bez żadnego konkretnego powodu. Ot tak - po prostu! Sam zaczął dziwnie bawić się swoją zwykłą żelką. W sumie teraz doszedł do wniosku, że Jessi ma tą lepszą.
Schylił się w miejscu, w którym siedział i podniósł z ziemi notes, długopis, różdżkę i buty, chowając wszystko poza obuwiem do kieszeni. Postanowił wracać boso. Może później je założy. Albo znajdzie jakieś błoto i wytapla w nim buty powodując ekstra pracę dla Filcha? Kto wie... Niezbadane są wyroki i przemyślenia puchona. Ale wracając na ziemię...
W dłoni ciągle trzymał swoją żelkę. Zastanawiał się czy powiedzieć Jessi, że ma magiczną, czy nie. Nie miał nic do niej, a smakołyk zawsze mogłaby ją wykorzystać przeciw komuś innemu. Ale czy chciał tego? Czy chciał, żeby sława przeszła na czerwoną? Nigdy w życiu.
- Gdybyś wpadła na jakiś pomysł, jak wywołać te efekty - tu znacząco poklepał notes schowany w kieszeni - albo jak je zneutralizować, to możesz mi wysłać sowę.
Joe zrównał się z dziewczyną tak, że patrzyli w przeciwnych kierunkach, po czym wsadził sobie swoją żelkę do ust i nieznacznie mlaszcząc ruszył w stronę Hogwartu.
- Papa Jessi! Do rychłego zobaczenia. No i... Decyduj!/
Joe pozostawił dziewczynę, żeby mogła sama podjąć decyzję. Czy zje, czy zachowa, czy może wyrzuci? Co zrobi Dżesi? Czy skoro Joe zjadł swoją to znaczy, że to jej jest magiczna? A może jego była magiczna ale ma jakiś pozytywny efekt, a przez to ona ma zwykłą? Co zrobi Jessi?
Joe podniósł jeszcze dłoń i pomachał jej na odchodnym, nie odwracając się do niej przodem. Nie miał pojęcia, czy widziała ten gest, czy nie.

zt.
///
Przepraszam za miesiąc zwłoki... : (
Twoja żelka zamienia nos w trąbę słonia, a uszy w, nie ma niespodzianki, uszy słonia! Oczywiście poza tym nic się nie zmienia. Twoja śliczna twarz dalej pozostaje na swój sposób śliczna. Nic więcej się nie zmienia xD
Wyglądasz prawie tak --->
Albo ktoś, kto ją zje. Decyduj!

/ będziesz zabity za to że musiałam tyle czekać ! /

Dżo pospieszył w stronę zamku a Jessi przez moment jeszcze stała na pomoście, po zjedzeniu żelki przez jedną długą chwilę nic się nie działo i dziewczyna pomyślała że może trafiła jej się zwykła ?
Wzruszyła ramionami i....
Wybuchła śmiechem widząc swoje odbicie w lustrze wody, wyglądała jak słonik !
zabrała się w stronę zamku żeby coś z tym fantem zrobić.

z/t

Często zdarzało jej się przebywać w towarzystwie centaurów. Raz nawet się z jednym "zaprzyjaźniła", lecz to była zupełnie inna sytuacja. Tamten był bardzo młody, a jego stado zostało prawie doszczętnie wybite, prawdopodobnie zaklęciami czarodziejów. A było to wtedy, gdy Triss po raz pierwszy usłyszała o ludziach obdarzonych mocą. Natomiast w Zakazanym Lesie... Tamtejsze centaury, choć ją tolerowały, nie lubiły obecności dziewczyny w swojej części lasu. Mogła tamtędy jedynie przejść, nie zatrzymując się ani na moment, by nie poddawać próbie ich cierpliwości. Nic więc dziwnego, że nastolatka tak często zapuszczała się na zamkowe błonia- miejsca często odwiedzanego przez uczniów Hogwartu. Przynajmniej wtedy odwiedzali, gdy było ciepło. A teraz, gdy mróz zaczął dawać się we znaki, spacerowiczów z każdym dniem robiło się coraz mniej. Dzięki temu, Triss nie musiała wysłuchiwać, czy w pobliżu nie rozlega się tętent kopyt i odgłos naprężonych cięciw, jak również mogła w spokoju zebrać myśli, nie mącone przez obecność nieznajomych. A błonia Hogwartu, nawet w takiej porze roku, były urokliwym i pięknym miejscem... Gdy tylko jednak nastolatka opuściła las i ruszyła w okolice pobliskiego jeziora, szybko dotarł do niej odgłos płaczu młodej dziewczyny. Czyżby pomimo niesprzyjających warunków, któraś z uczennic postanowiła również poszukać jakiegoś miejsca odosobnienia, po za murami zamku? By to sprawdzić, nastolatka bezszelestnie zbliżyła się do niej na odległość paru metrów... Nieznajoma siedziała na pomoście i choć była do Triss odwrócona tyłem, zapach łez jasno określał jej obecny nastrój... Nie zastanawiając się więc nad tym zbyt długo, dziewczyna zdecydowała się podejść do niej jeszcze bliżej.
- Witaj... Wiem, że nie powinnam się wtrącać, lecz czy smutki są warte ryzykowania chorobą?- Rzekła do niej spokojnym, przyjaznym tonem, zdejmując w międzyczasie swoją pelerynę i okrywając nią puchonkę. Choć się nie znały, Triss nie potrafiła obojętnie minąć dziewczyny, zostawiając ją samą z problemami.

Ludzie są bardzo różni, niczym płatki śniegu, które gęsto okryły błonia Hogwartu. Każdy jest wyjątkowy i nigdy nie można powiedzieć, że kogoś się zna w stu procentach. W końcu, życie bywa zaskakujące i ktoś, kogo mogliśmy uważać za szarą myszkę, może się nagle okazać kimś dzielnym i śmiałym. I jedynie ukrywać to przed nieprzyjaznym światem, utrzymywać element tajemnicy. Tak samo było i w tym przypadku. Niepozorna puchonka, choć na zewnątrz hulał mróz, a śnieg na czas zimy zakrył ślady tragicznych wydarzeń przeszłości, nie bała się samotnie opuścić murów zamku. Choć z pewnością wiedziała, że nawet pod czujnym wzrokiem dyrektora szkoły, nikt nie może się czuć bezpiecznie. A może było inaczej? Może smutek, wywołany nieznanymi dla Triss przejściami Amelii z przeszłości, przesłonił jej resztę spraw, na które również powinna mieć baczenie? Ludzie bywają w końcu nieprzewidywalni, nawet dla samych siebie...
- Przywykłam do zimna i nawet je lubię. Choć mama zawsze każe mi zakładać ciepłe ubrania.- Odpowiedziała z lekko skrywanym uśmiechem. No cóż, może o to właśnie chodziło... Każdy ma inne zamiłowania i ulubione rzeczy. A dziewczynie z domu borsuka, pewnie w tejże chwili najbardziej potrzebne było trochę wytchnienia od smutków życia, co  dawał spacer do ulubionych miejsc wśród szkolnych błoni. Mimo to jednak, po usłyszeniu różnych historii na temat życia hogwardzkich uczniów, Triss wolała, by Amelia nie zostawała sama. Choć narzucać się jej też nie powinna.
- Z przeszłości można czerpać cenne lekcje. Lecz jeśli ma ona negatywny wpływ na teraźniejszość, zwłaszcza w kwestii emocji, to może lepiej odciąć się od niej myślami choć na moment, by odetchnąć i skupić się na przyszłości?- Westchnęła cicho, przypatrując się ukradkiem książce, która trzymała puchonka. Znów, jej ciekawość prawie wzięła górę.
- Jeśli oczywiście chcesz zostać sama ze swoimi myślami, nie będę ci przeszkadzać. Nie zadręczaj się jednak przeszłością. Bez względu na wszystko, nic już nie ma wpływu na to, co było. Trzeba żyć dalej.- Odrzekła, zawieszając sobie pelerynę na ramieniu i przechodząc obok Amelii, bliżej jeziora.
- Zwą mnie Triss.- Mruknęła, po czym uklękła przy krawędzi pomostu i zanurzyła jedną dłoń w wodzie. Chłód, jaki przy tym poczuła, był nawet przyjemny, choć ludzie po dłuższym kontakcie z marznącą cieczą, mogliby się nabawić odmrożeń. Ciekawe... Czy uczniowie Hogwartu chętnie szukają okazji, by wyrwać się z lekcji? Czy jednak lubą swoją szkołę? Może krótka rozmowa na temat szkolnych zainteresowań, pomógłby Amelii choć na moment zapomnieć o smutkach? Z myślą o tym, Triss wstała i spojrzała na dziewczynę z książką, mając nadzieje, że jednak zgodzi się na to, by jej potowarzyszyła.

W takiej sytuacji, jak ta, z pewnością przydałaby się obecność jakiegoś komika lub żartownisia. taki, to z pewnością potrafiłby wymyślić zabawna anegdotę lub przekręcić jakieś zdanie w żart, nawet w nieciekawej sytuacji, co choć na chwilę pomogłoby bardziej rozluźnić sytuację i trochę poprawić nastrój puchonki. Triss wydawało się przez moment, że jej plan nawet miał szanse się powieść, mimo, iż nie była istotą wystarczająco rozrywkową. Przecież, po krótkiej wymianie zdań, po licu dziewczyny, w końcu przestały płynąć łzy. Widząc to, nastolatka z chęcią została na pomoście, by jeszcze trochę potowarzyszyć uczennicy.
- Tak, miło jest mieć się do kogo odezwać. Jeśli nie do rodziców, to zawsze do jakiegoś przyjaciela, przyjaciółki lub kogoś innego. Samotność rzadko pomaga.- Odpowiedziała obserwując, jak Amelia znów odzyskuje dobry humor, albo przynajmniej tak się Triss zdawało. Nie ważne... Grunt, by puchonka nie poddawała się życiu i brała z niego garściami, niezależnie od okoliczności.
- Co tu robię? Zastanawiam się, co robić... Jestem uczennicą z wymiany. Zostanę tu przynajmniej na pewien czas i będę obserwować Hogwardzkie życie i metody nauczania.- Rzekła, powtarzając jednocześnie tą samą wymówkę, jaką przedstawiła spotkanej w Londynie, pani Caligo. I tak miało jak na razie pozostać. W końcu, to tylko drobne kłamstewko, a może pomóc dziewczynie lepiej dotrzeć do rówieśników, nawiązać z nimi jakiś kontakt.
- Możliwe, że spotkamy się na jakiejś lekcji. Na jaki rok nauki uczęszczasz?- Spytała, mając nadzieję, że przynajmniej jedna przyjazna dusza, wspomoże ją w tej dość nieciekawej sytuacji. Nikogo nie znała, po za częścią nauczycieli. Więc towarzystwo Amelii, mogło okazać się przydatne. Przy okazji, Triss mogłaby dopilnować, by puchonka mniej razy miała powody, by wpadać w zły nastrój, a do jej oczy zalewać się łzami.

Nie chciała Amelii do niczego zmuszać. To tylko pogorszyłoby sytuacje, jeszcze bardziej napinając atmosferę. Choć, gdyby jeszcze kiedyś zdarzyło się widzieć ją w takim stanie, Triss nie miałaby wyboru- zaciągnęłaby puchonkę silą do Słodkiego Królestwa i wywołała poprawę nastroju słodkościami, nasączonymi eliksirami humoru. Bo przecież, zbyt długo przeciągający się dół emocjonalny, mógł wywołać myśli samobójcze. Więc nawet, gdyby dziewczyna miała się na nią za to później obrazić, starania nie poszłyby na marne.
- Najbliższych? A czy nie spodobałoby ci się spędzanie wolnych chwil w towarzystwie znajomych z domu w Hogwarcie? Wspólne zabawy towarzyskie i tym podobne... Słyszałam, że pokój wspólny Hufflepuffu, ma bardzo przyjemny wystrój. Może zaproponuj innym puchonom wieczorek zabaw i spróbuj się odprężyć.- Zaproponowała, starając sobie wyobrazić pomieszczenie podobne do salonu, w barwach domu borsuka i pasujących do nich akcentach. I już na samym początku, pierwsze, co jej przyszło na myśl, to... Ul. Trochę to było dziwne, ale jednocześnie przywoływało atmosferę wsi i słońca.
- Barwy Twojego domu, cechują się swego rodzaju ciepłem i szczęściem. Nie są tak ponure, jak te krukonów i slizgonów. Żółty, to w końcu radosny kolor. A czerń, dodaje mu stanowczego wyrazu. Z pewnością wasze dormitorium jest bardzo ładne i przytulne. Chętnie zajrzałabym tam choć na chwilę, gdyby akurat wejście było otwarte...- zachwycała się klimatami Hufflepuffu, a mając odpowiedzieć na pytania Amelii, ponownie się uśmiechnęła.
- Pewnie jakiś eksperyment pedagogiczny. Wybrano kilka osób z mojej strony, kilka osób z waszej i zrobili zamianę. Ciekawe, co z tego wyniknie. Początkowo nie byłam chętna, by w tym uczestniczyć.- Odpowiedziała, zastanawiając się, czy po skończeniu się roku szkolnego, będzie musiała opuścić szkołę. Na razie, nie czuła z Hogwartem żadnej więzi, lecz zaczynały się już ferie świąteczno-zimowe. Po nich, wakacje zaczną się, zanim ktokolwiek się obejrzy. Czyli, będzie mało czasu.
- Z pewnością więc, zobaczymy się na jakichś zajęciach. Na razie bowiem, jesteś pierwszą uczennicą, z którą rozmawiam. Innych znam tylko z widzenia lub słyszenia.