Dzisiejszy dzień był o dziwo najspokojniejszym dniem od pewnego czasu. Nikt nie spodziewał się, że nadejdzie chwila odpoczynku od Voldemorta i jego zaślepionych pomagierów. Albus właśnie przechadzał się po swoim gabinecie i przeglądał swoje księgi, by móc odprężyć się przy literaturze w postaci książki historycznej. Dzisiaj nikt niepokoił go nagłymi wezwaniami, przypadkami czy też straszliwymi informacjami na temat jego uczniów czy sytuacjach, które działy się w Hogwarcie. Jednak czy ten spokój miał trwać na tyle długo, by mógł w pełni zapomnieć o tym co tak naprawdę się dzieje. Raczej nie sądzę. Dyrektor był taką osobą, że losy jego uczniów były dla niego zawsze czymś co go poruszało, ponieważ uważał, że sprawy uczniów są też jego sprawami. Nawet sam Voldemort, był kiedyś jego uczniem i może jakby wcześniej zareagował na jego problem, to, to co teraz się dzieje, nie miało by miejsca? Ale po co gdybać? Skoro złe wydarzenia są na razie nieuniknione.

Remus niecierpliwie czekał, aż nadejdzie odpowiedź od Albusa Dumbledore. Wiedział, że po wyjściu ze szkoły mógłby zwracać się do niego po imieniu, ale jakoś nie potrafił. Stare przyzwyczajenie i tyle. Siedział w pokoju w akademiku stukając palcami o blat stołu. Miał sen. Mignął mu stary cmentarz, z rozwalającymi się grobami dom na wzgórzu. Nie miał nigdy proroczych snów, nie umiał wróżyć ani przepowiadać przyszłości. Nie lubił nawet tego przedmiotu gdy był w szkole i zrezygnował z niego, zaraz po tym jak nauczycielka wyjęczała przy wszystkich, że zmaga się z bólem od wielu lat i towarzyszyć mu on będzie do dnia śmierci. Jakby nie wiedział! Jak ma zapomnieć skoro pełnia już jutro? Wreszcie doczekał się sowy i możliwości pójścia do Hogwartu. Były dwa powody, dla których chciał znowu być w zamku. Pierwszym była naturalnie Jessi, która nie odzywała się do niego od dnia świąt, gdy pobił się z Estrinem. Gdy wracali do domu mama przekonywała go, że powinien ją zostawić w tym swoim otoczeniu magii i znaleźć sobie porządną mugolską dziewczynę. Tylko, że ona zapomniała faktu o tym, że jej syn kochał magię i nie zamierzał żyć jak niemagiczny. Drugim powodem był oczywiście jego sen i pewne przeczucie, o którym musiał powiedzieć przewodniczącemu Zakonu Feniksa. Poza tym warto porozmawiać o jakimś pełnoprawnym członkostwie. Nie chciał być tylko na liście próbnej, chciał działaś, robić cokolwiek. Teleportował się przed bramy dawnej szkoły, gdzie woźny, który chyba nienawidził wszystkich czarodziejów bez względu na to czy chodzą tu do szkoły czy już nie, łypał na niego groźnym okiem prowadząc Lupina za sobą. Bezbłędnie odnalazł drogę do gabinetu dyrektora i pamiętając, że ma on słabość do słodyczy wymieniał wszystkie znane sobie słodkości by gargulec odskoczył i go wpuścił. Udało mu się, ale nie pamiętał które było prawidłowe. Dyrektor szkoły jak zwykle siedział w swoim ulubionym fotelu otoczony różnymi instrumentami i wiernie czuwającym feniksem u boku.
- Dobry wieczór, profesorze. Jest mi niezmiernie miło, że zgodził się pan ze mną spotkać. Miałem dziwny sen – przywitał się i przeszedł od razu do rzeczy. – Sprawdzaliście czy Voldemort nie organizuje swoich spotkać w domu rodzinnym ojca? Wiem, że go nienawidził, ale najciemniej jest pod latarnią… – kontynuował, gdy zajął miejsce naprzeciw staruszka.

Remus spojrzał na swojego byłego dyrektora z uśmiechem. Zawsze zazdrościł mu tego spokoju ducha, opanowania, które wręcz od niego emanowało. Nigdy nie widział go zdziwionego czy zaskoczonego. Tak jakby jakimś dziwnym trafem o wszystkim wiedział.
- Profesor dobrze wie, że boję się latać – odparł z uśmiechem. Nigdy jakoś nie potrafił przemóc się by wsiąść na miotłę. W pierwszej klasie, na lekcji latania, jako jedyny się rozpłakał gdy nauczycielka kazała mu wznieść się na dwa metry i przelecieć do przodu zaledwie trzy. Wstydził się potem wyjść z pokoju, bo wszyscy się z niego śmiali…
- Nie to, że był on proroczy lub coś w tym stylu. Śniło mi się po prostu, że jestem na jakimś cmentarzu. Wokół walały się gruzy zniszczonych grobów, a na wzgórzu w mroku lśnił dom. Wydało mi się, że to mogło być Little Hangletton, ale czy tam jest jakieś morze? Wyraźnie czułem w śnie zapach wody morskiej – wyjaśnił panu Dumbledore.
- Rozumiem, ale wolałem się upewnić – skinął głową, splatając palce. Już od dawna wiedział, że Riddle zachowuje się jak typowy tchórz razem z tą swoją zgrają szaleńców. Ukrywa się niczym przerażona myszka. Jeśli jest taki niepokonany i nieśmiertelny jakim się ogłasza światu niech stawi czoła wszystkim swoim przeciwnikom!
- Chciałem także prosić o jakieś zadane, cokolwiek. Nie chcę być tylko rekrutem tylko pełnoprawnym członkiem Zakonu – powiedział z mocą i utkwił swoje miodowe oczy w bladoniebieskim spojrzeniu Najpotężniejszego Czarodzieja jakiego znał. Remus wierzył, że to Albus Dumbledore właśnie nim jest.

Remus doskonale rozumiał słowa dyrektora. Dla niego mówienie, że niczego się nie boimy nie dość, że jest kłamstwem to i całkowicie niemożliwe. Nie można się niczego nie bać, a jedynie zaprzeczać temu, innego rozwiązania nie widział.
- Profesorze, nie jestem do końca przekonany, że karę za zabójstwo Riddle'ów odbywa właściwa osoba - spojrzał na niego znacząco. - Oboje dobrze wiemy, zresztą pewnie i nie tylko my, kto za tym stoi. Dowody jednak temu przeczą - westchnął. Lupin wiedział, że to Voldemort zamordował swoich dziadków i ojca, a różdżkę wuja tylko wykorzystał do tego celu. Później dopiero zaczął się afiszować ze swoimi morderstwami, nie boją się nikogo z wyjątkiem Albusa.
- Nie, jako człowiek nie. Nie jestem jednak pewien czy kiedykolwiek nie hasałem tak jako wilkołak[/b] - powiedział i spuścił głowę. Był niesamowicie wdzięczny Dumbledore'owi, że go nie odtrącił, ukrył jego wilkołactwo, udostępnił możliwość skończenia szkoły, bycia normalnym. Nie wiedział, czy kiedykolwiek zdoła mu się za to odwdzięczyć.
Zarumienił się na jego słowa. Tęsknił za nią. Zepsuł jej święta i odszedł bez słowa wyjaśnienia, a przecież obiecał jej, że więcej tego nie zrobi. Dyrektor miał rację co do ich entuzjazmu. Nie potrafili siedzieć bezczynnie, obserwując tylko wszystko wokół. Spotkanie coraz częściej się odwlekało i nie wiadomo niczego prócz tego co wyczytał z gazet. Dlatego skinął pokornie głową, gdy przewodniczący Zakonu powiadomił go, że już wkrótce będzie zebranie.
- Tak? - spytał i obserwował jak czarodziej podchodzi do szafki i coś z niej wyjmuje. uważnie przyglądał się przedmiotowi. Była to sporych rozmiarów szkatuła i ciekaw był co jest w środku. Nauczyciel sam wyjaśnił mu co się znajduje wewnątrz. Zgodził się bez zastanowienia.
- Oczywiście. Dostarczę go do Kolegium i przekażę w odpowiednie ręce - odparł dumnie, że może coś dla niego zrobić. Chciał wykonać zadanie jak należy, dostarczając szkatułkę profesorowi eliksirów.

Sporo czasu już minęło, odkąd przybyła do Hogwartu. Sporo, bez ani jednej wiadomości od tych, którzy ją tu wysłali. Radni nie kontaktowali się z nią nawet, gdy wysyłała im sowią pocztą, raporty z tego, co się działo w społeczeństwie czarodziei. Głównie jego młodych przedstawicieli. Z każdym kolejnym miesiącem czuła się coraz gorzej z tego powodu, jak każda, normalna osoba, po długiej rozłące z rodziną. Lecz, przecież z kimś musieli utrzymywać kontakt. Inaczej, byłoby to dziwne i niepokojące. Tylko z kim?
- Dumbledore...- Wymruczała pod nosem, kierując się schodami w górę, w kierunku wieży dyrektorskiej, gdzie była największa szansa spotkać Albusa. Gdy jednak dotarła na miejsce, pojawił się pewien problem. Nie znała hasła wstępu. Na szczęście, gdy stała tak przed ozdobną figurą blokującą przejście, w pewnym momencie rzeźba zaczęła się poruszać, a zza niej wyszedł dorosły czarodziej. Po spytaniu dziewczyny o to, z jakiego powodu ta chce się spotkać z dyrektorem, nieznajomy zgodził się pomóc jej z hasłem. Podziękowała więc mu i ruszyła na górę do gabinetu Dumbledore. Chyba nie będzie zły, jak zajmie mu chwile?
- Panie dyrektorze...- Powiedziała cicho, rozglądając się po pomieszczeniu.
- Przepraszam za najście, lecz... Czy... Czy były może jakieś wieści od... Mojej babki lub pozostałych?- Spytała niepewnie, jednocześnie kłaniając się uprzejmie. I choć mężczyzna nie miał dla niej niestety zbyt wielu informacji, to jednak... Poruszył zupełnie inny temat. Z jakiegoś powodu, zaczął jej opowiadać o zgrupowaniu zwanym Zakonem Feniksa, któremu przewodził. Trias była zaskoczona tym wszystkim, lecz słuchała go uważnie w ciszy. Gdy skończył wyjaśniać, jaki jest cel Zakonu i podkreślił obowiązek zachowania informacji o nim i jego członkach w tajemnicy, dziewczyna przyjęła jego ofertę dołączenia do nich i przysięgła dotrzymać tajemnicy. Natomiast po skończonej rozmowie, pożegnała się z dyrektorem i opuściła gabinet.
z/t