// Możemy poprosić //


Czekolada. Lekarstwo na każde zło, ból, rozczarowanie. Cudowna mieszanka wywołująca euforię. Kath ją kochała. Uwielbiała ją jeść jak i pić. Nie wyobrażała sobie życia bez niej. Współczuła ludziom którzy mieli na nią uczulenie.
Jej sceptyczny wzrok wyrażał więcej niż słowa.
- To będę gruba i brzydka ale z niej nie zrezygnuję. - rozbawiło ją to. Jej śmiech poniósł się po lesie - Myślę, że Hagrid cieszył by się z pomocnika. - obdarowała go jednym ze swoich uśmiechów.
Zawsze patrząc w lustro widziała zwyczajną Katherin ze zwykłymi włosami, ramionami, nogami. Jedynie oczy zwracały uwagę swojej właścicielki. Zawsze je uwielbiał. Duże o kolorze soczystej zieleni. Tak, zdecydowanie mogła by się w nich zakochać.
Nie podejrzewała Leo o brak słów. Zazwyczaj kończył każde zdanie a teraz? Zaciekawiło ją to i to bardzo. Wyprzedziła trochę towarzysza i idąc przed nim odwróciła się. Teraz Kath szła tyłem do drogi lecz przodem do chłopaka.
Z założonymi rękami za siebie wpatrywała się w niego uważnie.
- Zastanawiałam się nad czym ? - jej wzrok mówił tylko jedno : Nie łódź się. I tak będziesz musiał mi powiedzieć.
Ciekawość zawsze była u niej silna. Leo powinien to wiedzieć - Nie zmieniaj tematu tylko odpowiedz. - wywróciła oczami.

- Uparta jesteś jak osioł. – pokręcił głową i nic więcej już nie powiedział. Ona najwyraźniej cieszyła się z tego, że jest czekoladoholiczką i dobrze jej z tym było. Nie miał zamiaru w żaden sposób jej z tego stanu rzeczy wyprowadzać. Może to właśnie to Fortmanowi przeszkadzało w Ślizgonce, że to ostatnio on jej dał kosza. Żadnego rewanżu nie było, tylko odkrył, ze jednak ta dziewczyna ma pewne minusy? Ale z drugiej strony czy nie warto kogoś pokochać takim jaki jest? To jest w miłości najpiękniejsze. Jednak w tym wypadku o uczuciu nie można mówić.
- Nad nami. Czemu.. nie pykło? – cóż to za słownictwo z ust tego jegomościa? Czy zapomniał on słownika w swojej głowie? A może był tak onieśmielony, że nie wiedział co ma powiedzieć?
- Nie popędzaj mnie z odpowiedziami. Dobrze wiesz, że tego nie lubię. – zaperzył się Leo. Zdawało mu się, że już kilkukrotnie na ten temat rozmawiali między sobą, jednak najwyraźniej Ślizgonka się zapomniała.
- Ale widzę, że już wiele zapomniałaś co Ci mówiłem… – mówił jakby zniesmaczony albo lekko poirytowany. - Pamięć dobra, ale krótka. Długa do pierdołów, co? – ironizował. A może specjalnie prowokował ją żeby ujrzeć jej prawdziwe „ja” ? Co chciał przez to wszystko osiągnąć?