Katherin,
kiedy dostaniesz ten list, ja będę już z dala od Birmingham i Hogwartu. Nie mam zamiaru rozpisywać się w tym temacie, ale potrzebna mi izolacja. Jak dawniej. Jak co miesiąc.
Próbuję za każdym razem zrozumieć to, co miało miejsce nie tak dawno pomiędzy nami. Nie będę tego w tym liście roztrząsać. Nie o tym chcę napisać.
Znasz mnie, nie lubię być wśród ludzi, gdy moje samopoczucie i nerwy są zniszczone przez innych, a co dopiero przez moją osobę.  
Chcę tylko dać znać, że żyję. Wyjechałam z Viktorem. Nie wsiedliśmy do pociągu, co zapewne zauważyłaś. On również miał nieciekawe zakończenie roku i chyba oboje potrzebujemy obecności melancholii tej drugiej osoby. Wtedy choć na moment zapominamy o sobie. Jestem egoistką, ale w tym wypadku razem na tym skorzystamy. Czy to nie ironiczne? Tak bardzo nienawidzę faktu, że samotność jest jedynym sposobem na normalne funkcjonowanie wśród ludzi, iż wręcz pluję sobie w twarz za uciekanie teraz od nich. Od Ciebie, od Any, od każdego. Zabawne, prawda? Do tej pory uważałam to za konieczność, ale chyba mnie  w końcu dopadł rykoszet. Tęsknię za przebywaniem wśród bliskich, ale ten przypadek... Jest stracony. Bezpieczniej dla wszystkich będzie, gdy Bestia zaszyje się w zamczysku, a Piękna nigdy nie postawi w nim swojej stopy...
Nie odtrąciłam, bo chciałam. Odsunęłam, bo musiałam. Nie oczekuję wybaczenia.

Dbaj o siebie, abym nie musiała się o Ciebie bać. Nie daj satysfakcji rodzicom. Jesteś ponad nich.

L. Seneca