Podążył za jej wzrokiem i zauważył, że się ściemniło i to dość mocno. Niebezpiecznie poruszać się samemu nocą, zwłaszcza kiedy jest się poszukiwanym. Jednak czas tutaj mijał mu tak przyjemnie i beztrosko, że stracił rachubę. Nie chciał nadwyrężać jej swoim towarzystwem, bo być może miała swoje inne zajęcia. \
- Tak. Syriusz. Drugim James Potter. Nazwali mnie kujonem i ignorowali przez dwa lata. Dopiero w trzeciej klasie złapaliśmy wspólny język - wyjaśnił krótko. - Jest jeszcze Peter, ale on ma swoje własne ścieżki ostatnimi czasy, niewiele wiem co się u niego dzieje - dodał. Kiedy tylko o nich opowiadał, od razu na twarzy pojawiał mu się uśmiech. Był naprawdę szczęśliwy, że udało mu się ich zdobyć, że ktoś taki jak on ma przyjaciół. Zawsze był sam, ze swoimi książkami. - I Lily. Ona jet dla mnie jak siostra. Myślę, że gdybym miał dla niej zginąć, bez wahania oddałbym swoje życie by ocalić jej - powiedział na koniec. Coś mu mówiło, że Rowena w dziwnych okolicznościach też ich zna, ale nie odezwał się głośno, na pewno za moment się przekona czy ma rację.
- To dobrze, kamień z serca - odparł rozbawiona. Jasne, że by sobie nic nie zrobiła. Żarty muszą pozostać żartami. - Nie ma sprawy, będę oczekiwał z niecierpliwością Twojej wizyty - dodał uśmiechając się zapraszająco. Nie był bogaty, ale dom miał ładny i zadbany. Powinien się jej spodobać.
- Pora to nadrobić. My chętnie Cię przygarniemy i zaadoptujemy jako przyjaciółkę. Zgłaszam się ochotnika jako pierwszy. A i pozostali na pewno Cię polubią od razu - zaoferował się. Lilka i chłopaki także od razu ją zaakceptują i przyjmą do swojego grona.
- Rozumiem - powiedział tylko wyczuwając, że za nim tęskni. Nie wiedział jak to jest, bo nie miał prawdziwego rodzeństwa, mógł się jedynie tylko domyślać. - Nie odwiedzacie się? - spytał.

Zatkało ją. Pierwszy raz, od początku jego pojawienia się w jej domu, zatkało ją. Nie mogła nawet porządnego zdania w głowie ułożyć. Jednak nie chciała aby to zauważył. Kontrolując każdy mięsień swojej twarzy uśmiechnęła się promiennie. Kto by pomyślał, że mieli wspólnych znajomych, a ani razu się nie spotkali. Nawet na ten sam kierunek studiów chodzili.
- W którymś momencie będziesz miał mnie dość. - zaskoczyła ją pewność siebie tej wypowiedzi. Pokręciła tylko głową.
Tak bardzo chciało jej się śmiać. Już prawie by to uczyniła gdyby Kira nie wdrapała jej się z powrotem na kolana i nie zaczęła wbijać pazurów w jej nogę. Dość mocne kłucie ostudziło jej chęć śmiechu więc mogła spokojnie odpowiedzieć.
- Czuję się zaszczycona. Jednak, skąd wiesz, że reszta przyjmie to tak jak ty? - pytanie malujące się w jej oczach przyćmiewały iskierki rozbawienia. Zastanawiała się tylko czy Remus zdaje sobie sprawę z absurdu tej sytuacji. Pewnie nie.
- Odwiedzamy, znaczy Alex odwiedza mnie. Ufam mu tak bardzo, że musiałam mu powiedzieć gdzie mieszkam. Zawsze potrafi poprawić mi humor, jednak z czystym sumieniem mogę stwierdzić, iż nie dorównuje on Tobie. - pamiętała każdą sytuacje w której Alex jej pomógł, rozśmieszył i pocieszył. Jednak nawet z nim nie śmiała się tyle co z Remusem. Była to dla niej nowość.
Siedzieli jeszcze z dobre dwie godziny. Na dworze w tym czasie zrobiło się całkowicie ciemno. jedynie księżyc i gwiazdy dawały namiastkę światła. Gdy przyszło do rozstania Ro nie wiedziała jak sie zachować. Jedynie co przyszło jej do głowy to formalne uściśnięcie dłoni, co wypominała sobie w myślach, jak i obietnica rychłego spotkania.
I znów została sama w mieszkaniu. Tym razem cisza panująca w domu przytłoczyła ją. Nie chcąc dłużej siedzieć sprzątnęła szklanki ze stołu i poszła spać.

z/t Remus i Rowena