Samael siedział spokojnie czekając aż się jego gość wybudzi. W tym czasie wraz ze skrzatem przygotowali całą piwnicę. Były tu latające świec, które będą podążać za Samaelem. Była tu w sumie cała rodzina uwięzionego wilkołaka, która jednak była mocno uśpiona i schowana. Całą piwnica została też wygłuszona, żeby nikt nie powołany jak Ingrid czy Jessi tu nie wpadły. Oj, tego, by nie chciał! Musiałby je, wtedy zabić albo wyczyścić pamięć. Po co mu taka dodatkowa robota?
Kiedy wilczek się obudził Samael wstał wraz z krzesłem i usiadł naprzeciwko jego mościa. Twarz Samaela była słabo widoczna, ale dla bystrego oka to nic trudnego, by rozpoznać kontury, a może nawet ogólny zarys jego twarzy.
- Witaj Ramiro – Powiedział spokojnym, acz zimnym tonem głosu. – Nie znasz mnie, za to aj znam ciebie. Zagramy dzisiaj w grę pod tytułem „Zemsta” Dzisiaj pozwolę ci poczuć to, co ja wiecznie czuje i odtwarzam w swej głowie. – Powiedział spokojnie biorąc do ręki papierosa i zapalając go za pomocą mugolskiej zapalnicznik tak, że jego twarz przez chwilę była rozświetlona ów płomieniem.
- Czy straciłeś kiedyś coś, co kochałeś ponad życie? Ja tak. Kilka lat temu w okolicy wioski imieniem Helgi Huffelpuf pewien wściekły wilkołak ugryzł nastolatkę. Nie przeżyła. Brzmi znajomo? – Samael przez chwilę palił obserwując wilka i bezczelnie wypuszczając dym z ust na jego twarz. – Długo cię trzymałem, długo sobie wyobrażałem naszą pierwsza a zarazem ostatnią rozmowę. Byłem u ciebie w domu. Masz piękne córeczki. Ile mogą mieć lat? Jak mają na imię? – Och, tak to był dopiero początek jego zabawy. Tortury fizyczne nie leżały w jego guście. Natomiast tortury psychiczne… To już inna bajka. Zamierzał go zniszczyć aż w końcu zacznie skomleć jak zbity psiak o śmierć. I być może on, wtedy łaskawie zaspokoi jego potrzeby. A może nie? Może ukaże go życiem ze świadomością, iż on odebrał mu wszystko o znał i kochał? Śmierć nie jest karą a nagroda. Śmierć to wyzwolenie. Czy ów wilkołak zasłużył sobie na nagrodę? Raczej nie…

Samael obserwował go z zimnym, sadystycznym uśmiechem któremu nie pozwalał się pokazywać na światło dzienne. Każdy wiedział ze ten chłopak nie jest do końca „normalny”, ale tez nikt nie podejrzewał jaka natura w, nim tak naprawdę siedzi.
- Och, spokojnie są bezpieczne – Powiedział ze swym uśmiechem nadal paląc swego papierosa a dym kierując na jego twarz. – A to, co się z nimi stanie zależy od ciebie. – Och, to wcale nie była prawda. Tak naprawdę ich los. Los jego dzieci i żony a tym bardziej jego samego już dawno był przesądzony, ale przecież on o tym nie wiem dzięki czemu Samael mógł spokojnie igrać z jego stanem psychicznym. Chłopak znał takich jak on. Nie od dzisiaj go obserwuję. Twardzi nie do złamania. Jakie, by tortury mu nie zafundował on i tak pozostanie twardy. Takich jak on było niewielu, ale, żeby ich złamać trzeba było naprawdę się wysilić. Jednak Samael wiedział co z takimi robić. Był na takich przygotowany, nauczony. Widzicie czasem jest tak, że nie wystarczy zwykle zaklęcie aby kogoś złamać. Trzeba dobrać się do tego co kochają i za co będą w stanie poświęcić absolutnie wszystko. W tym przypadku była to rodzina, dzieci. Z uwielbieniem będzie patrzył na jego udrękę.
- A, więc jakie to było uczucie zabić niewinna, młoda osobę? Jak się z tym, wtedy poczułeś? – Zapytał raz jeszcze obserwując swojego gościa. Radziłbym z, nim porozmawiać, bo, inaczej to może się źle zakończyć, dla niego i jego rodziny. Och, tak Samael się bawił i to naprawdę świetnie. Tyle czasu na to czekał, tyle czasu…

Dlaczego zawsze tak jest? Wszak przecież uczą o tym w szkolę, na różnych zajęciach, słychać o tym na ulicach i można przeczytać w gazetach. Dlaczego zawsze nikt nie chce posłuchać się tej jednej prostej rady? Nie wkurzaj szaleńca, zwłaszcza gdy przetrzymuję cię cholera wie, gdzie i gada o twych dzieciach.
Samael wyjął chusteczkę i wyczyścił twarz ze śliny faceta.
- Rozumiem. Nie chcesz ze mną rozmawiać. Prosiłem cię tylko o rozmowę. Mogłeś tego uniknąć. Mogłeś ocalić jej życie… - Patrzył mu w oczy, mówisz szeptem jakby z wyrzutem w spojrzeniu pod pytaniem „Dlaczego ją zabiłeś” i nie mówił tu o Rose. Mówił o kimś innym. O kim? To za chwilę miało wyjść na jaw.
Samael wstał i odszedł do konta po chwili coś ciężkiego targał za sobą. Kilka świec więcej nadeszło tak ze mógł rozpoznać twarz Samaela, ale to było bez znaczenia. Teraz, bowiem liczyła się postać obok. Klęcząca z workiem na głowie.
Samael wziął nóż do ręki i przeciął sznurek od worka. Okazało się, że pod workiem była kobieta, Żona przetrzymywanego wilkołaka. Obudziła się, lecz miała knebel w ustach. Płakała. Niezbyt przyjemny widok.
- Chciałem tylko rozmowy… - Powiedział marszcząc swoje brwi i patrząc na starszego faceta. Wyjął knebel z jej ust i włożył jej w usta nóż. – Nie sądzisz, że twoja żona jest jakby smutna? – Zapytał i mocnym szarpnięciem rozerwał jej wargi tworząc uśmiech. A raczej skutecznie go poszerzył.
Puścił dziewczynę an podłogę pozwalając jej aby się wykrwawiło co nastąpi za kilka godzin.
- A, więc porozmawiasz z ze mną czy może wolisz aby twoje córeczki podzieliły los mamusi? – Zapytał chłodno wciąż obserwując wilka. Oh tak. Zabierze mu wszystko, co znał i kochał. Odbierze mu wszystko tak jak on odebrał jemu.

Samael obserwował w sadystycznym zadowoleniu. Podobało mu się, jak błagał, podobało mu się, jak próbował dostać się do swej żony jak błagał go o litość dla niej i dla dzieci. Za późno. Zdecydowanie za późno.
- Widzisz próbowałem to zrozumieć. Próbowałem ciebie usprawiedliwić. Ale to cholery! Wiedziałeś, że jesteś wilkołakiem. Nie mogłeś się zamknąć w piwnicy? Nie mogłeś pójść do szpitala aby cię zamknęli? Nie ty wolałeś latać i zabijać! A teraz co? Błagasz mnie o litość, której sam nie posiadasz! – Warknął wyraźnie zły. Ponownie odszedł w kąt i tym razem przytargał coś za włosy. Rozległ się dziecię płacz dziecka na oko dwuletniego. – Jak ma na imię? – Zapytał siadając na podłodze w bezpiecznej odległości przed wilkiem i bawiąc się nożem.
Przez moment jego mina wyglądała jakby zrezygnował. Jakby zamierzał odpuścić, ale tylko przez chwilę. Potem zdecydowanie wziął rączkę małej dziewczynki i zaczął nożem pozbawiać ją palców. Najpierw jeden, potem drugi następnie trzeci…
Wrzaski, okrutne ilości krwi zlały się w jedno a on z sadystycznym wyrazem twarzy obserwował jego reakcję. Zmuszał go aby patrzył na ten widok, gdy on tak okrutnie zabawia się z jego córeczką. Błędy przeszłości wychodzą po jakimś czasie. Niestety, za wszystko trzeba zapłacić.
- Mam dosyć tych wrzasków. – Wyznał w końcu. Palcami złapał ją za język i od tak po prostu uciął a krwawiące wewnątrz dziecko rzucił swej głównej ofierze i z zadowoleniem patrzył na jego psychiczny ból. Torturował jego rodzinne, zmuszał aby ten na to wszystko patrzył i nie mógł nic z tym zrobić. Piękny widok. Piękna zemsta. Bo po wszystkim piekło wyda się rajem…

Samael siedział dalej na swym krześle obserwując mężczyznę. Zastanawiał się, kiedy ten będzie miał dosyć. Kiedy w końcu się podda i nie wytrzyma. Był już brudny od krwi jego dzieci i zony, ale zdawał sobie na to nie zwracać uwagi. Takie chwilę były warte aby się troszkę pobrudzić.
- Gdyby mi płacili za każdym razem jak to słyszę – Samael westchnął i znów zapalił papierosa patrząc się na umierającą kobietę i dziecko. – Chyba pamiętasz, że masz jeszcze jedno dziecko prawda? Doradzałbym ostrożność w słowach – Stwierdził ze swym spokojnym, acz sadystycznym uśmiechem paląc z zadowoleniem papierosa.
- Wiesz, że mógłbym je uleczyć? Potem znów torturować, uleczyć, torturować. Ale mam lepszy pomysł – Na jego ustach wykwitł okrutny uśmiech – Poczekam do pełni aż się przemienisz, a potem rzucę ci rodzinkę na pożarcie. Jak ci się to podoba? – Zapytał bawiąc się zapalniczką i obserwując swojego gościa w tej jakże pięknej piwnicy. No był to dosyć miły plan a przecież Samael miał czas prawda?

Samael obserwował wszystko z uśmiechem na ustach.
- Tak to prawda. Taka mała, niewinna i bezbronna. Jedyna krzywda jaką miała na sumieniu to grzechy ojca. Nie dożyje do swej pierwszej miłości, do pierwszego rozczarowania. Nie będzie miała okazji zostać kimś wielkim a ty nigdy nie usłyszysz już tego słowa „tato” – Powiedział spokojnie obserwując dwójkę umierających na podłodze. – Jak już mówiłem odbiorę ci dzisiaj wszystko, co znałeś i kochałeś. Poczujesz dokładnie to samo co ja przez ciebie czułem i czuję do dnia dzisiejszego. Zobaczysz jak to jest, gdy jakiś chory skurwiel odbiera ci w jednej chwili miłość twojego życia. Gdy zostaje ci odebrane to, co kochasz, co jest całym twoim światem. I zastanawiasz się dlaczego? Dlaczego nic nie mogłeś na to poradzić? – Samael przeniósł spojrzenie na niego i przekrzywił w sposób charakterystyczny głowę.
- Widzisz dzisiaj poznasz mój świat i zapragniesz dokładnie tego samego co ja. Tej samej chorej zemsty. Nie różnimy się bardziej niż ci się wydaje – Powiedział dopalając swojego papierosa i znów patrząc na umierającą kobietę i dziecko. – Czy one wiedziały kim byłeś? Wiedziały, że mordowałeś w dzikim niekontrolowanym szalę? – Zapytał marszcząc swoje brwi. Teraz zastanawiał się czy wiedziała i czy mimo wszystko go kochała. Od taka zagadka między jedną torturą a drugą.

Samael obserwował swojego gościa beznamiętnym wyrazem twarzy. Nie było tam ani fascynacji ani obrzydzenia. Zupełnie, jakby to co się tu działo nie dotyczyło jego było snem, ale nie jego, jakby był tylko widzem w kinie. W końcu westchnął cicho. Litość… Litość to okrutna bestia stworzona przez człowieka aby jeszcze bardziej umocnić siłę jednego ceną upokorzenia drugiego. Jednak, jeśli można tak powiedzieć zrobi to. Nie dla tego, że nagle zechciał okazać mu miłosierdzie. Po prostu się znudził tym wszystkim nie odnalazł tego czego szukał i nie chciał już tracić na to czasu.
Raz jeszcze wstał i przyprowadził ostatnie z jego dzieci a na jego oczach poderżnął jej gardło. Następnym ruchem poderżnął gardło facetowi i doszczętnie ubrudził się we krwi wilka. Przez chwilę stał tak patrząc na tą delikatną masakrę.
- Posprzątaj tu, pousuwaj zaklęcia i pozbądź się ciał – Powiedział do skrzata sam, natomiast wziął butelki Burbona, szklanki i skierował się do innego pomieszczenia. A tam… To już inna historia…

[z/t]