Verónica obserwowała jej reakcję, przyglądając się dziewczynie kątem oka. Jednak kiedy ta parsknęła śmiechem, Vargas wiedziała już, że lody zostały przełamane. Jeśli można było tak to określić. Odwróciła wzrok, wpatrując się w dogasający ogień w kominku. To musiały być dla niej przykre wspomnienia i widząc minę ducha, Verónica postanowiła nie kontynuować tamtego tematu, ani niczego nie dociekać. Na wzmiankę o uścisku, Verónica spojrzała na Emily, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
- Wiem, wiem. Liczą się chęci. – Wzruszyła ramionami i od razu odpowiedziała na kolejne pytanie. – Z Krukonami. Trochę mi dziwnie, mam tam dużo koleżanek. Ale trzeba jakoś to przecież rozdzielić, no nie? To tylko gra. – Wzruszyła ponownie ramionami, jakby weszło jej to w nawyk. – Jasne, wpadnij! – Dodała, gdy Emily tylko wyraziła chęć uczestnictwa.
Poprawiła się na sofie, opierając ramię na oparciu kanapy, tak by lepiej mogła widzieć dziewczynę. Była zainteresowana jej relacjami z innymi duchami, dlatego zamieniła się w słuch, nie przerywając jej. No, może czasami.
- Co Ty mówisz? Sir Nicholas wziął Cię pod swoje skrzydła? Ale trzeba mu to wybaczyć, w końcu jesteś uczennicą jego domu, to jasne, że się Tobą w jakiś sposób zaopiekował. A Emily Elizabeth Rhodes Pierwsza brzmi iście po królewsku. – Zachichotała, nakrywając palcami usta.
- Tak, przynajmniej z tym masz spokój. Ale ja uważam, że te czasy musiały być bardzo interesujące.

Dobrze, że Vera nie chciała kontynuować dalszego tematu. To mogłoby skończyć się na tym, że Milka by w końcu uciekła stąd. I nici byłyby z ich wspólnej rozmowy. A tak to mają okazję się pośmiać. Czy to nie było piękne?
-Na pewno wygracie. Jessi nie odpuści im tak łatwo.- uśmiechnęła się wesoło. Gryfoni, do boju! Czy jakoś tak. Tak czy siak, Milka miała nadzieję, że nie zawalą podczas tego meczu. Bo przegrać z Krukonami? Chyba nie pod komendą szalonej Jessi. Milka wpadnie na mecz, lecz zastanowi się, pod jaką postacią. Bo nie chce przegapić, jak Gryfoni głośno triumfują. Przy okazji ucieknie Nicholasowi z kolejnej nauki "Jak zachowywać się jak dama dworu". Nuda. Chyba lepsze był nauki jej ojca.
-Tak? Tylko wiesz, ja nie chcę być nagle w średniowieczu. Wolę współczesność.- parsknęła wesoło śmiechem. Jeszcze by brakowało, by ją przeniósł na dwór królewski. Nie nie nie. Trzy razy nie, odrzucamy ten pomysł. Woli być tym, kim jest, bez żadnych ceregieli czy wymyślnych nazwisk. Ona przecież nie urodziła się w czystokrwistej rodzinie.
-Nie śmiej się! Ciebie by zamknął w wieżyczce każąc nauczyć się śpiewać. -powiedziała nieco złośliwie, ale nie chcąc jej orbazić oczywiście. Zobaczymy, jak Vera będzie duchem. Wtedy to Milka będzie się z niej śmiać o! Albo się ulituje nad nią i weźmie pod swe skrzydła. To już zależy od czasu, kiedy gryfonka umrze i wróci do tego świata.
-Wolałabym jednak żyć, niżeli być tylko smugą. nie chcesz się zamienić?- nagle wyrzuciła. Wie, że nie można się zamienić, ale fajnie by było, gdyby coś takiego istniało. Zamiana dusz. Ciekawe, czy to jest możliwe. Pewnie jej stara przyjaciółka by wiedziała. Ona znała się na tych sprawach.

- Też tak myślę. – Przytaknęła jej wesoło, w pełni nastawiona na wygraną. Chociaż, jakby przegrali to też przecież świat by się nie zawalił. Verónica miała jedynie nadzieję, że nie zrobi z siebie totalnego pośmiewiska przed całą szkołą. Zazwyczaj bardzo przesadzała, jeśli chodzi o swoje umiejętności. Nie radziła sobie zaraz tak najgorzej, zwłaszcza, że od małego grywała w Quidditcha razem z braćmi na podwórku. Jednak nijak to się miało do poważnych rozgrywek między szkolnymi domami. Spojrzała na dziewczynę z zastanowieniem.
- W tym stanie czeka Cię więcej współczesności niż nas wszystkich. – Powiedziała, bez zastanowienia i znów parsknęła śmiechem. – Gdyby usłyszał jak ja śpiewam, to z pewnością podziękowałby mi szybko za współpracę. – Odezwała się, gdy oddech wrócił jej do normy. Nie wiedziała o czym myśli była Gryfonka, ale Verónica jeszcze nie zastanawiała się nad tym, co by się stało po jej śmierci. Chyba jednak nie wróciłaby pod postacią ducha, ale przecież to zależy od indywidualnej kwestii. Każdy jest inny, a śmierć najczęściej przychodzi niespodziewanie. Duchy wracają, ponieważ nie mają dokończonych własnych spraw lub też śmierć była dla nich takim szokiem, że nie potrafili odejść na dobre z ziemskiego padołu.
- Oczywiście, że nie chcę. Ale zadziwia mnie fakt, że na przykład taki kapitan Krukonów znów jest – Tutaj szukała dobrego słowa, ale żadne takie nie przychodziło jej do głowy. – Jak żywy? To doprawdy, nieprawdopodobne. - Dodała i podniosła się z kanapy. - Może masz ochotę na przechadzkę po zamku? - Spytała, kierując się w stronę portretu Grubej Damy. Za długo już siedziała i musiała rozprostować nogi.
/zt