Dzień nie należał do najprzyjemniejszych, jednak Madeline miała tak paskudny humor, że chyba nikt i nic nie zatrzymałoby jej. Dziewczyna-huragan poruszała się w zastraszającym tempie w stronę wierzby bijącej. Nie wiedziała, dlaczego nogi ją tam prowadzą, ale co to ma za znaczenie?
Mad podejdź do mnie... usłyszała...
Ale czy to był głos dziewczyn stojących nie daleko...?
W okolicy widziała Kylę i Midnight.
Może warto do nich podejść i się zapytać...

Był średnio-ładny dzień. Pokazały się pierwsze znaki jesieni, co wiązało się z nieco mniejszymi temperaturami powietrza. Nie podobało jej się to, ale cóż mogła zrobić!? No właśnie... nic. Tak więc zacisnęła zęby i wyszła na błonia. Znalazła sobie miejsce do siedzenia w okolicach wierzby. Po chwili przysiadła się do niej jeszcze inna ślizgonka, mogła się pochwalić, że już powoli rozpoznawała kto z jakiego domu jest. Dziewczyny prowadziły luźną pogawędkę tak na prawdę o niczym.
W pewnym momencie jakaś dziewczyna przeszła niedaleko nich, wyglądała na wkurzoną, ale coś się zmieniło... jakby coś usłyszała lub zauważyła...

Madeline była wyjątkowo zła. Nie, nie zła, WŚCIEKŁA! Zgubiła gdzieś swój ulubiony cylinder, Earl Grey zjadł jej pracę domową i jeszcze poparzyła się herbatą. To stanowczo nie był jej dzień.
A co jest najlepsze na zgubiony cylinder, poszarpaną pracę domową i rozlaną herbatę - wszystkie te smutki można wyrzucić z siebie na świeże powietrze! Tak więc Krukonka wypadła z zamku i z siłą huraganu przemknęła przez błonia. Nogi same wiodły są do wierzby bijącej, sama nie wiedziała czemu. Od zawsze jakoś lubiła to drzewo, chociaż raz prawie próbowało zmiażdżyć jej czaszkę.
W momencie, kiedy usłyszała ten cały tajemniczy głos, na początku się nie przejęła. W końcu dla niej to była normalka. Jednak ten głos był inny niż te "jej" głosy. Dziewczyna łypnęła podejrzliwie na Ślizgonki, stojące obok. Może to była Midnight?
- Mówiłyście coś? - spytała wręcz groźnym tonem, podpierając dłonie na biodrach i prostując się dumnie. W jej oczach było widać czyste szaleństwo, jej znak rozpoznawczy.

Nagle wzrok Maddie przykuł jakiś dziwny przedmiot, leżący u korzeni drzewa. Dziewczyna podeszła tam, mrużąc delikatnie oczy. Dziennik? Kto zostawia dziennik pod Wierzbą Bijącą?! Jak on się w ogóle tam dostał? Świat z chwili na chwilę stawał się coraz bardziej irytujący. Dlatego też Madeline zupełnie olała tamte dziewczyny (bo skoro nie chcą jej odpowiedzieć, to co?) i postanowiła spróbować stworzyć dziennik.

The member 'Madeline Hatter' has done the following action : Rzuć kostką

'Gra z MG' :
[You must be registered and logged in to see this image.]

Oczywiście, że nic nie mówiła, a w szczególności do krukonki, więc pokiwała przecząco głową. Miała zamiar ją później zignorować, ale jakaś siła podpowiadała jej, że powinna podejść do drzewa. Tylko jak to zrobić skoro to rzucało konarami na prawo i lewo jakby w obronie... przecież dziewczyna nie miała zamiaru nic mu zrobić. Nagle zauważyła jakiś notatnik... albo niewielką książkę... Nie była pewna co to było. To właśnie to coś ją tak przyciągała i wiedziała, że nie odejdzie stąd dopóki tego nie dostanie, tak więc bardzo ostrożnie i dokładnie obserwując drzewo zaczęła się do niego zbliżać.

The member 'Kayla Levis' has done the following action : Rzuć kostką

'Gra z MG' :
[You must be registered and logged in to see this image.]

Mad oberwała i to porządnie. Aż krzyknęła z bólu i złapała się za ramię. Jednak to sprawiło, że tylko jeszcze bardziej chciała dostać ten dziennik. W końcu nie po to złamała sobie rękę, żeby to tak zostawić!

The member 'Madeline Hatter' has done the following action : Rzuć kostką

'Gra z MG' :
[You must be registered and logged in to see this image.]

Cudem uniknęła uderzenia, ale to nie znaczyło, że teraz będzie się bała sięgnąć po upragnioną rzecz, w szczególności, że krukonka dwa razy oberwała, a druga ślizgnka nie specjalnie paliła się do ruszenia się po cokolwiek. Liczyła się z tym, że to drzewo może ją uszkodzić, oby tylko przeżyła to starcie...

The member 'Kayla Levis' has done the following action : Rzuć kostką

'Gra z MG' :
[You must be registered and logged in to see this image.]

Dziewczyny pokiereszowane zostały odrzucone od drzewa. Jednak Kayla zdążyła złapać dziwną książkę.
Widniał na niej napis:
Zniszcz ten dziennik.
Co zrobicie? Postanowicie go otworzyć? Czy jednak zniszczycie?

Jeszcze przez jakiś czas walczyła z tym drzewem, powoli zaczynała go bardzo nie lubić, ale na szczęście udało jej się zdobyć to co chciała. Był to dziennik. Nie wyróżniał się szczególnie, czarna okładka i nic poza napisem z przodu, który okazał się niepokojący. "Zniszcz ten dziennik"! Taaa! Jeszcze czego!? Nie po to prawie dała się zabić głupiemu drzewu, aby teraz po prostu go zniszczyć. Niewiele zastanawiając się otworzyła go zaglądając do środka.

Ten dzień nie należał do najpiękniejszych. Było pochmurno i wietrznie, można było wyczuć jakby powoli zbierało się na deszcz, który jednak nie nadchodził. Verónice wcale to nie przeszkodziło przed planami spaceru brzegiem jeziora. Wyszła więc z bezpiecznych murów zamku i ruszyła szybkim marszem w dół zbocza, kierując się w stronę jeziora. Pochyła powierzchnia sprawiała, że szła jeszcze szybciej niż miała w zamiarze. Nie doszła jednak tam gdzie planowała, bowiem jej uwagę przykuła mocno rozchwiana, wijąca swoimi gałęziami przypominającymi z oddali macki ośmiornicy - Wierzba Bijąca. Wtedy spojrzenie Veróniki podążyło za obiektami wściekłości drzewa, były to trzy dziewczyny, jedna jednak znajdowała się bardziej na uboczu. Dwie z nich wyglądały jednak, jakby miały zamiar dostać się co najmniej do wnętrza drzewa. Czy one oszalały? Z tej odległości nie rozpoznała żadnej z dziewcząt, nie przeszkodziło jej to jednak przed puszczeniem się biegiem w ich stronę i głośnym wołaniem. Musiała im przecież pomóc.
- Heeeeej! Uważajcie! Może się wam stać krzywda! - Wołała na całe gardło, czując, że jutrzejszego dnia nie będzie mogła wypowiedzieć słowa. Tylko skończyła to mówić, dwie dziewczyny zostały odrzucone mocno do tyłu. Były to Madeline i Midnight, tego jednak Verónica nie wiedziała, ponieważ żadnej z nich nie znała z imienia. Kojarzyła jedynie z korytarzy. Verónica uderzyła w krzyk i dobiegła do nieprzytomnych dziewczyn, chcąc sprawdzić czy w ogóle jeszcze żyją i odciągnąć je, jeśli to możliwe, jak najdalej od niebezpieczeństwa. Nie zdążyła jednak tego zrobić, ponieważ dziewczyna stojąca z jakimś dziennikiem w ręce trzymała go otwartego w dłoniach i kiedy tylko spojrzenie Veroniki spadło na Kaylę, a w głowie zadźwięczało pytanie - co ona takiego widzi w tym dzienniku? Nastąpiło bardzo silne szarpnięcie, poczuła jak żołądek podchodzi jej do gardła, a dziennik wyglądał jakby miał zamiar obie dziewczyny wciągnąć siłą swojego przyciągania. Wydobywało się z niego silne światło, jednak tego nie zdążyła już zarejestrować, bo zostały wciągnięte do środka. Wylądowała na jakiś kamieniach czy ruinach, zaraz obok Kayli. Rozglądały się ze zdziwionymi pomieszanymi z przerażeniem twarzami po ciemnym, nieznanym miejscu. Verónica wyciągnęła przed siebie dłoń, jednak prawie jej nie widziała, ciemność spowijała praktycznie wszystko. Zrobiła krok do przodu i usłyszała pod stopą chrzęst gruzu i kamieni. Wszystko co udało jej się dostrzec w tych ciemnościach doprowadziło ją do wniosku, że znajdują się w jakiś katakumbach. Ale jak do tego mogło dojść? Spojrzała podejrzliwie na swoją towarzyszkę.
- Czym był ten dziennik, który miałaś w ręce i co w nim zobaczyłaś zanim znalazłyśmy się tutaj? - Zrobiła ruch ręką, wskazując na ich otoczenie. Zachowywała jasność umysłu i chłodną kalkulację, bo wpadanie w panikę w niczym by nie pomogło. Nagle przypomniała sobie o dziewczynach, które zostały pod wierzbą nieprzytomne i przebiegł jej po plecach dreszcz.

Dziewczyna nie specjalnie zwracała uwagę na to co działo się dookoła niej. Skupiała się teraz na dzienniku, w końcu najlepiej smakuje podobno to co zakazane. Nagle jakieś światło wydobyło się z otwartych stron, które całkowicie ją oślepiło, więc zamknęła oczy i nagle poczuła coś dziwnego, jakby się teleportowała, a przecież jeszcze tego nie potrafiła.
Otworzyła je i w sumie nie zobaczyła dużo więcej, było ciemno, prawie nic nie widziała, pod cienką podeszwą jej trampek wyczuwalny był każdy kamień pod jej stopami, a nie było miejsca gdzie ich nie było.
Nagle usłyszała głos jakiejś innej dziewczyny, przestraszyła się trochę, no bo w końcu nie miała pojęcia, że ktokolwiek tu jest, nie rozpoznała jej w tym świetle, chociaż w sumie i tak by jej nie rozpoznała, bo jej nie zna.
-Nie wiem co to było, ale kazało się zniszczyć, więc musiałam go otworzyć.- Stwierdziła z lekkim uśmiechem. Spróbowała się rozejrzeć, jej oczy przyzwyczaiły się trochę do otoczenia, wszędzie były tylko kamienie na kamieniach i nic więcej, niektóre utworzyły coś na kształt drogi, więc nie opłacało im się chyba tam sterczeć i kwitnąć, powinny poszukać jakiejś opcji powrotu do zamku.
-Powinnyśmy chyba się ruszyć... Tam jest droga.- Wskazała ją głową zeskakując z kilku kamieni po czym przystanęła czekając na towarzyszkę, nie miała ochoty przebywać tu sama, a przy tak ograniczonej widoczności łatwo było im się pogubić.

Veronica czekała na reakcję dziewczyny i stąpała z nogi na nogę, wzbijając niewielkie obłoczki kurzu i wprawiając w chrzęst żwir, który miała pod stopami. Fakt, że przestraszyła ją odrobinę, zaniepokoił ją, ponieważ dowodziło to temu, że młoda Ślizgonka nie widziała świata poza dziennikiem w momencie kiedy ten przeniósł je w nieznane miejsce. Skinęła głową na słowa dziewczyny, w myślach jednak przetrawiając jej słowa - kazało się zniszczyć, więc musiałam go otworzyć. Cóż logiczne, podejrzewała, że ona zrobiłaby dokładnie to samo. Oczy przyzwyczaiły jej się do tego stopnia, że również mogła zauważyć coś w rodzaju drogi.
- Masz rację, stanie w miejscu do niczego nie doprowadzi, ale też czujesz się jakby przeniosło nas nie tylko w miejscu, ale i czasie? - Spytała i zeskoczyła z kilku kamieni, tych samych co Ślizgonka i dogoniła dziewczynę. Ruszyły wolno drogą, ostrożnie, jakby coś miało na nie wyskoczyć zza kamienia. Po kilku jednak takich zatrzymywaniach się, przyspieszyły kroku. Gryfonka spojrzała na towarzyszkę.
- Właściwie, to nawet się nie znamy, mam na imię Verónica. - Przestawiła się i urwała, bo wystający kamień, który nagle wyrósł jej na drodze o mało nie spowodował, że się wywróciła. Dopiero kilka machnięć ręką i rozpaczliwych prób odzyskania równowagi uchronił ją przed upadkiem. Ruszyła dalej, jednak serce biło jej nadal szybciej niż to konieczne.

Dziewczyna miała zamiar już się przywitać i przedstawić... Wiecie, taka uprzejmość nie często się zdarza w jej przypadku, ale w złych chwilach nie ma co się złościć, lepiej mieć sojuszników. Niestety usłyszała jakiś chrzęst... dziewczyna szybko wyciągnęła różdżkę.
-Lumos!- Wykrzyknęła lekko przestraszona, widziała tylko kamienie większe i mniejsze toczące się w ich stronę.
-Chyba musimy uciekać... i to szybko!- Stwierdziła głupio i pociągnęła Gryfonkę za rękę, jakby bała się, że ta nie zareaguje odpowiednio szybko, co spowoduje, że utoną w lawinie kamieni.
Wszystko szło dobrze, póki nie doszły do kładki, która pozwalała przejść przez szczelinę, nie była ona bardzo duża... ale, za to głęboka, a kładka nie wyglądała zbyt stabilnie, nie miały wyjścia, musiały zaryzykować i w dodatku się pospieszyć, bo kamyczki były coraz bliżej.
-Pójdę pierwsza!- Stwierdziła stając przed przejściem, poczuła przed tym jednak, że ma coś w kieszeni, sięgnęła... był to dziennik, a litery na nim teraz niemal świeciły, ale nie było mowy, by dziewczyna go zniszczyła, nie teraz kiedy już znalazła się w tym miejscu. Zrobiła ostrożny krok sprawdzając wytrzymałość kładki, na razie wytrzymywała, więc ruszyła dalej.

The member 'Kayla Levis' has done the following action : Rzuć kostką

'Gra z MG' :
[You must be registered and logged in to see this image.]

Verónica wcale się nie pogniewała, że Kayla nie odwzajemniła uprzejmości jaką była odpowiedź na przywitanie się. Również usłyszała dziwny chrzęst, miała więc nadzieję, że nie będą tracić czasu na osobności tylko się pospieszą. Przyśpieszyły kroku, a kiedy Kayla wydobyła światło z różdżki, obie przeraziły się nie na żarty, na to co zobaczyły. Lawina toczyła się nieuchronnie w ich stronę, nie miały innego wyjścia jak uciekać i to natychmiast! Kayla w dodatku tę logiczną myśl wypowiedziała na głos, a Verónica wcale nie miała jej za złe, że została pociągnięta za rękę. Biegły ile sił w nogach, pomagając sobie kiedy jedna, bądź druga traciła siły.
Prawdziwe problemy zaczęły się, kiedy drogę zagrodziła im niestabilna kładka znajdująca się nad wąską, lecz okropnie głęboką szczeliną. Verónica nie miała ochoty przekonywać się na własnej skórze jak bardzo ta szczelina jest głęboka. Wstrzymała oddech, kiedy Ślizgonka zadecydowała, że pójdzie pierwsza. Nie odpowiedziała, tylko pokiwała naglącym ruchem głową, dając jej przy tym do zrozumienia, żeby się pospieszyła. Ta jednak wyciągnęła z kieszeni blisko. Stały na tyle blisko siebie, że Verónica mogła odczytać święcące się w ciemności słowa. Otworzyła usta zaskoczona, że Kayla nic sobie z tego nie robiła, ponieważ weszła ostrożnie na kładkę.
- Nie widziałaś co tam było napisane? - Zawołała, przekrzykując łoskot lawiny. - Trzeba zniszczyć to cholerstwo! Skąd wiesz, że to nie przez ten dziennik nastąpiła ta lawina? Oddaj mi go w tej chwili, trzeba to zniszczyć zanim obie tu zginiemy! - Krzyczała na całe gardło, jednak kiedy Kayla się poślizgnęła, Verónica rzuciła jej się z pomocą. Obie teraz znajdowały się na kładce, starając się po prostu przeżyć to starcie z żywiołem. W głowie Vargasówny jednak wciąż kołatały się myśli jakby tu odebrać Ślizgonce dziennik.

The member 'Verónica Vargas' has done the following action : Rzuć kostką

'Gra z MG' :
[You must be registered and logged in to see this image.]

Przejście przez tą kładkę było trudniejsze niż się wydawało, ledwo zaczęła, a już o małoby nie spadła. Po chwili udało jej się jednak podnieść i zacząć iść dalej. Przystanęła jednak na chwilę, by trochę ochłonąć.
Po drodze oczywiście Verónica już ją przegoniła i na szczęście stanęła po drugiej stronie. Jednak kiedy tylko padły słowa o zniszczeniu dziennika schowała go głęboko w kieszeni.
-Nie mam mowy!- Stwierdziła nieco zbyt agresywnie chyba.-Nie po to się tu znalazłam, by teraz to zaprzepaścić.- Nie jej wina, że Gryfonka się tu znalazła, przecież nie zaciągnęła jej tu na siłę. Czy dziewczyna chciała czy nie, ona nie miała zamiaru zniszczyć dziennika i z zawziętością na twarzy zaczęła ponownie iść po kładce.