Starał sobie to wszystko wyobrazić, to o czym mu mówiła wyglądając za okno. Pofałdowane błonia, fale na jeziorze, księżyc otulający swoim blaskiem najdrobniejsze kamyczki, zamiast tego słuchał jej głosu. Tego z jaką fascynacją, niemal pieszczotą opowiada o widoku za szybą. Przekręcił głowę tak, że kątem oka widział jej profil. Delikatny uśmiech, długie rzęsy rzucające cień na jej kremowe policzki, kosmyki włosów muskające skórę...
- Tak, chyba już teraz wiem, o co Ci chodzi - odparł również rozmarzonym głosem, wcale nie mając na myśli pejzażu za oknem, a przed sobą.
- Na swój sposób tak. Lubię wiedzieć czy osoby, które znam się z kimś spotykają czy wiodą samotną egzystencję - odparł wymijająco, napotykając jej spojrzenie koloru morskich fal. Przez jakiś czas w milczeniu się w nie wpatrywał, tak po prostu.
Wysłuchał jej, zanalizował to co powiedziała. Nie do końca pojął sens jej słów. Widząc jak oczy niebezpiecznie błyszczały, modlił się o to, by nie płakała. Bo wtedy by ją przytulił, na pewno. Wykonał by prosty, typowy odruch ze strony mężczyzny, by pocieszyć płaczącą kobietę. Poza tym, nie musiał się krępować, że ktokolwiek ich tutaj zobaczy. Nie o tej porze. Westchnął i zaczął mówić.
- Zraniona? Niby czym? Gorzkimi słowami, docinkami? Może to głupio zabrzmi, ale robiłem to po to, by pomóc. Byś była twarda, nie przejmowała się ludźmi wokół. Robiłem głupio, wiem. Nie rozumiem tylko tego, twierdzisz, iż zniknąłem. Jak to rozumiesz? - odparł z mocą i wtedy właśnie dostrzegł jej łzę. Słona kropla zostawiła mokry ślad na jej policzku. Zaklął w duszy. Tylko nie to. - Nikt nie chce być tchórzem - dodał i zanim cokolwiek odpowiedziała, starł łzę wierzchem dłoni. Potem objął ją ramieniem. Po prostu.

Kiedy spuściła głowę Barty uśmiechnął się. Nie mógł dostrzec w pełnej okazałości jej twarzy, ale domyślił się, że się zawstydziła. Z jego powodu? Przecież tylko patrzył, nic nawet nie powiedział.
- To wiele nas łączy - wyrwało mu się. On sam także czuł się samotny, owszem, miał rodzinę, miał Sofie, ale tak naprawdę zawsze ze wszystkim był sam. Nie lubił opowiadac o swoich problemach, otwierać się na świat. Mniej zdradzasz, mniej cierpisz. Zasada znana jak wynik dwa plus dwa.
- Jestem dość specyficznym, żeby nie powiedzieć, dziwnym typem człowieka. Lubię obrażać, chociaż i tak lubię osobę, której docinam. Zdaję sobie sprawę z tego, że może niepotrzebnie Cię raniłem, ale to był zwyczajny instynkt obronny, żeby.... - machnął ręką. Nie był pewny czy chce powiedziec jej, że był dla niej niedobry tylko dlatego, że bronił sie przed uczuciem do niej. I tak pewnie by nie uwierzyła, jak ostatnim razem. - Jeśli to poprawi Ci humor, to przeprazm, za to jaki byłem. Człowiek dorasta, przemyśla pewne sprawy, rozumuje jak głupio się zachowywał. Teraz w sumie sobie uświadomiłem, że nigdy nie pomyślałem o tym, jak może Cie to wszystko dotykać - dodał po chwili przemyślenia.
- Cóż, jak miałem się do Ciebie odzywać po czymś takim? Odrzuciłaś mnie, wybrałaś Leffera, wolałem zniknąć, a przynajmniej zejść Ci z drogi - wyjaśnił. Powinna zrozumieć co nim kierowało, że tak własnie postąpił. Nie ukrywał jednak, że schlebiało mu to, iż Amelia woli jego obecność nawet jak jest dla niej okropny.
- Ale ja Cię wcale nie nienawidzę... - zaprotestował gwałtownie. Była wkurzająca, dała mu kosza, ale żeby zaraz obdarzał ją nienawiścią? Nie, raczej nie.
- Ej, nie becz - powiedział, przygarniając ją do siebie. Postanowił robić za gąbkę. -Prosze... - dodał licząc, że to pomoże.

- Nie jestem taki zły, jak Ci się wydaje. Zwyczajnie nie lubię ogłaszać światu jaki to jestem nieszczęśliwy i samotny i myślę, że Ty to wiesz, bo jesteś taka sama - zakończył cicho. Teraz doskonale rozumiał co miała na myśli, szkoda, że tak późno to do niego dotarło. Było mu bardzo wstyd, że to robił, nie zastanawiając się ani trochę nad jej odczuciami.
- Żeby się w Tobie nie zakochać - parsknął ze złością. Ma co chciała. - Cholera! - zaklął. Nie chciał się przed nikim otwierać, tylko Sofie znała jego oblicze, prawdziwe ja.
- Masz rację, zdecydowanie ją przypomina. Tylko wtedy mi nie uwierzyłaś. Myślałaś, że to jakiś kolejny żart, podpucha. A ja mówiłem prawdę - powiedział z mocą patrząc na nią. - Wiele może nie, ale część na pewno - dodał, lustrując jej profil, gdy znów spojrzała na okno. Zamrugał kilka razy, zdziwiony. Tego się nie spodziewał. Był jak mocny cios w brzuch, wyduszający całe powietrze w płuc. - Pieprzona męska duma... - skomentował pod nosem licząc, że nie usłyszy. Prawdą było, że był wściekły. Potraktował jej słowa, jak odrzucenie, wyśmianie jego uczuć, dlatego jej nie zatrzymał, ale chyba nie musi tego wiedzieć? - Nie zastanawiałaś się kiedyś nad tym, że wszyscy mężczyźni wokół ciebie albo giną albo znikają? - zapytał jej z uśmiechem, ale wcale nie drwiącym, żeby przypadkiem tego tak nie odebrała.
Nie słyszał jej szlochu, jęku, czy nawet nie wyczuwał drżenia jakie w przypadku płaczu dziewczyny z siebie wydają. Zamiast tego nieznacznie szybciej oddychała, płytko, nierówno.
- Nie masz za co przepraszać, nie przeszkadzała mi rola chusteczki - odparł łapiąc ją za dłoń.

Westchnął. Nie był zły? Jak nazwać kogoś, kto chce zostać Śmierciożercą i zabijać w imię większego dobra i czerpiącym z tego przyjemność, jeśli nie złym? Amelia w gruncie rzeczy wcale nie znała go, tak jak jej się wydawało.
- Staram się uchodzić za złego - odparł tylko, sprzedając jej bajeczkę w tej samej wersji, którą obdarzył swojego ojca w ubiegłe święta.
- To na pewno, ale niczego już nie zmienimy - odparł. W ogóle rozmowa o uczuciach nie jest w jego stylu. Nauczono go, by dusić wszystko w sobie, nie odkrywać się za bardzo przed innym, gdyż grozi to wykorzystaniem przeciwko Tobie. I tak za dużo wiedziała panna Brown, ale to zazwyczaj wychodziło przy alkoholu, na trzeźwo nigdy się nie otwierał.
- Co w tym dziwnego? - spojrzał na nią zły, że to powiedział, ale i równie zaskoczony jej reakcją. Nie miała chyba aż takich kompleksów, że nie wiedziała iż może podobać się facetom. Jemu się podobała.. ale za późno na cokolwiek. Jej dalsze słowa sprawiły, że poczuł się jak dupek. Przypominała mu Sofie, smutną, zagubioną, ale inaczej. - Kto tak powiedział? - zapytał zniżając głos, bo domyślił się, że sama tak nie myśli, musiała mieć to wpojone od małego, podobnie jak on miłość do szlam, która jednak nigdy nie zakiełkuje.
- No wiesz... potraktowałem Twoje słowa jak odrzucenie... a jak wstałaś i poszłaś, duma nie pozwoliła mi tego zrobić, gdyż została urażona - wyjaśnił.
- Hej, nie mów tak. To, że nie znalazłaś jeszcze nikogo nie znaczy wcale, że jesteś przeklęta czy skazana na samotność. Jesteś młoda masz jeszcze czas na znalezienie prawdziwej miłości - starał się pocieszyć ją ja tylko umiał. Z reguły zawsze tylko ją krzywdził, ale żeby poprawiać humor? Nie, to robił po raz pierwszy i nie był pewien czy dobrze mu to wychodzi.
- Nie ma za co - odpowiedział i lekko uścisnął jej dłoń. Na tyle tylko mógł się zdobyć, póki co. Dziwnie mu było być dla niej miłym, ale i ciekawe. Może faktycznie dorastał?

Za nic w świecie nie przyznałby jej racji, może i nie był zły za jakiego starał się uchodzić, ale jego myśli bardziej ku temu zmierzały. Zdenerwowała go jednak tym, że starała mu się wmówić, iż mugole nie są niczemu winni. Nie chciał już być dla niej miły, skoro ona nie rozumiała tego co on.
-Równi? Uważasz, że mugol czy szlama jest równa z Tobą? - oburzył się. - A dlaczego się zachowała? Bo nie była zbrukana szlamem, oto prosta odpowiedź. Nie rozumiesz tego? A odpowiedzi na to, że w czystych rodach zdarzają się charłaki, a mugolskich, czarodzieje, jest jedna: potomek. Najwidoczniej ktoś czysto krwisty wcale nie zaszedł w ciążę z czysto krwistym i odwrotnie. To, że rodzą się szlamy, musi być ugruntowane genetycznie. W ich rodowodzie musi się znajdywać jakiś czarodziej. Magia nie bierze się z niczego, Amelio. Tak samo jak sama nie znika. Ktoś musi mieć w tym udział. To jedyne wytłumaczenie - mówił z mocą, a oczy przy tym niebezpiecznie mu błyszczały.
- Poznałaś... - powtórzył. Możliwe. Przecież była porwana, musiała mieć z nimi styczność. - Sądzę, że raczej myślą jak ja. Czarny Pan również. On to wszystko zapoczątkował. On wpadł na pomysł, jak zrobić, by świat rodził tylko czarodziei, trzeba pozbyć się wszystkich niemagicznych - odpowiedział po prostu. - Skąd pewność, że ja nie pójdę w ich ślady, hm? - zapytał groźnie. Przyciągnął ją mocno do siebie i zmusił, by spojrzała mu w oczy, czuł jej oddech na swojej twarzy i bijące ciepło od jej skóry.
- A powinnaś to sobie wyobrazić... może kiedyś, pewnego dnia, ktoś to zrozumie... - urwał, odsuwając się od niej.
- Nikt nie jest skazany na samotność, to raczej wolny wybór, pamiętaj o tym. Nie możesz dać satysfakcji tym kilku osobom, że jednak mieli rację, udowodnij im, że się mylili - nigdy nie przypuszczał, że wydobędzie z siebie kiedykolwiek takie słowa i to w stosunku do panny Fern.
- Niestety - potwierdził na słowa o dumie.
- wbrew pozorom serce wytrzymuje wiele. Po prostu oddajesz je niewłaściwym typom, powiedziałem Ci o tym rok temu, na dziedzińcu - umilkł. - To, że oni akurat nie żyją, to raczej ich pech, nie Twoja osoba, tak uważam - stwierdził. Równie dobrze mogli zginąć, nie będąc w żaden sposób powiązaniu z dziewczyną.
Zaśmiał się. Niewiele przecież brakowało, żeby wstał i oddalił się czym prędzej, jak tylko ujrzał jej płynącą, samotnie łzę. Ale został.
- Miałem taki zamiar, ale zrezygnowałem - odparł obrysowując palcem jej pełne usta.

-Jest takim samym człowiekiem. Jedyną różnicą jest posiadanie mocy magicznej
Weszła mu w słowo spokojnie podczas gdy on najwyraźniej coraz bardziej się nakręcał słysząc jej słowa. Znała poglądy Barty’ego. Nie musiał krzyczeć by jej je przekazać. Na tym polu niestety bardzo się różnili. Ona szanowała życie samo w sobie, on chciał wartościować ludzi według nałożonej przez siebie samego miary.
-Może masz trochę racji, jeśli chodzi o to skąd w czarodziejskich rodach szlamy. A nie zastanowiło cię kiedyś, skąd moc u nas czystokrwistych czarodziejów? Nasi przodkowie tak po prostu się z nią urodzili? Czemu akurat oni i czy to nie oznacza, że właściwie każdy może posiąść moc? Sam przed chwilą powiedziałeś moc nie bierze się znikąd. Więc skąd się wzięła? To mnie zastanawia i właśnie dlatego, póki tego nie zglebię nie chce nikogo potępiać. Może i w jakiś sposób jesteśmy lepsi od mugoli, w końcu to nasze rody posiadły w jakiś tam sposób moc i ją zachowały. Nie wykluczam tego… tylko… zrozum...ideologia propagowana przez Czarnego Pana zabrała mi rodziców, brata i wielu przyjaciół tylko dlatego, że ich przodkowie nie mieli mocy...nie mogę tak o zaakceptować mordowania ludzi...Życie to dar, który otrzymaliśmy wszyscy niezależnie od mocy. Czy nie powinniśmy tego szanować?
Chciała jak najpełniej przedstawić m swoje stanowisko. Prawda była taka, że gdy w pewnym momencie stało jej się wszystko obojętne, zaczęła nawet trochę popierać Czarnego Pana, a raczej przekonywać się do niego. Może ze strachu, może dlatego, ze już i tak nic właściwe nie miała. Jednego nie potrafiła wciąż znieść- śmierci ciągnącej się za Czarnym Panem.
-Heh… on jedynie miał dość charyzmy i zaparcia by wcielić swoje pomysły w życie. Nie jest ani pierwszy ani ostatni. A co do jego popleczników… zdążyłam poznać ich na tyle by wiedzieć co mówię. Czarny Pan jest tak charyzmatyczną osobą, ze jak nie po dobroci to strachem przekona cię do swoich idei. Nawet ze mna mu się częściowo udało swego czas...Większość z tych ludzi idzie za nim, a nie za jego ideą. Wyjątkami są ci którzy na prawdę wierzą w to wszystko.
Dalej mówiła niewzruszona. Nawet gdy przyciągnął ją do siebie i ścisnął mocno nie jęknęła nawet, a jedynie położyła dłoń na jego ściskającej jej ramię dłoni, bardzo delikatnie, jakby prosząc by puścił.
-Pewności nie mam i nigdy mieć nie będę. Ale choć może i chcesz nie przypominasz popleczników Czarnego Pana. Nie ma w tobie tego… poddaństwa i pustki.
Wolną dłonią bardzo delikatnie dotknęła jego policzka uśmiechając się ciepło.
-Co zrozumie?
Spytała nie bardzo rozumiejąc o czym chłopak mówi. Przysnęła się do niego i ujęła jego twarz w dłonie zmuszając by patrzył jej cały czas w oczy. Jej dotyk był delikatny niczym ptasiego puchu ale nieustępliwy.
-Może lepiej być samem. Mniej boli
Rzuciła ze smutną melancholią w głosie.
-Ale nawet ono ma swój kres… Ale wiesz, że jesteś jednym z nich?
Zaśmiała się rzucajac słowa ta po prostu i dopiero po chwili orientując się co powiedziała. Postanowiła to jednak przemilczeć i jedynie skryć twarz tradycyjnie za kotarą włosów i modlić się by w mdłej poświacie księżyca nie było widać, jak jej policzki czerwienieją.
-Czemu zrezygnowałeś?
Jak miała zatrzymać własne serce, które pod dotykiem chłopaka galopowało jakby chciało wyskoczyć z jej piersi?

- Moc magiczną kradną nam szlamy, więc nie są takimi samymi ludźmi jak my.
Szlamy są winne wszystkiemu.Ukradły czarodziejom wiele pozycji, krew, magię. Był zły, że Amelia albo nie potrafiła tego zrozumieć albo była strasznie odporna na wiedzę.
- Skąd się wzięła? Powiem Ci skąd. Znasz pewnie historię o trzech braciach? Oni byli czarodziejami. Najwidoczniej COŚ wybrało potężnych, godnych dzierżenia różdżki czarodziejów i dało im moc. Powinni uszanować dar jaki otrzymali, a oni co? Parzyli się z mugolami, gardzili daną im mocą chcąc ją zhańbić niemagiczną krwią. A Twoja ideologia... straciłaś rodziców, brata. Każdy codzinnie kogoś traci. Najwidoczniej były powody, dla których zginęli. Gdyby szanowali swoją krew, przeżyliby. Winni są tylko Ci co zginęli. I pamiątaj, zginęli w dobrej wierze. Dzięki ich śmierci, świat magii jest czystszy - odpowiedział znaną tylko sobie logiką.
- Nie twierdzę, że nie wiesz co mówisz. Wiem, że miałaś z nimi styczność. A Czarny Pan. On po prostu wziął się do roboty. Wykonuje brudną robotę i wciela w życie pomysły, o których tylko większość potrafi prawić bez końca i bez efektów - stwierdził. Kiedy już wreszcie spojrzał jej w oczy i poczuł dotyk jej delikatnej dłoni na swojej, puścił ją.
- Pustki? - zapytał. Nie miał pojęcia o tym teraz mówiła, co miała na myśli, wypowiadając to słowo. Bezsensownego poddaństwa także nie miał, on w przeciwieństwie do niektórych, naprawdę wierzył w to wszystko.
Zadrżał, gdy dotknęła jego policzka. Patrzyła mu głęboko w oczy, a on po raz pierwszy w życiu nie wiedział co zrobić, ze sobą, z dłońmi, z ciałem.
- Durna... jeszcze nic nie rozumiesz? - powiedział niemal szeptem.
- Jest w tym wiele racji, ale z drugiej strony, życie w samotości jest beznadziejne i puste - powiedział i westchnął. Nie tak dawno prowadził podobną rozmowę z Sofie. Wtedy mówił coś zupełnie innego.
- Jednym z nich? To co znaczy? - spytał z walącym mocno sercem, że niemal dudniło mu w uszach.
- Nie mogłem zostawić Cię tutaj samej - odpowiedział. Ujął ją za podbródek i skierował jej twarz ku sobie. Oświetlił ją blask księżyca. Pochylił się i zbliżył swoje usta do jej, muskając je prawie niewyczawalnie.

Przecież gdybym wiedział jak to robią, to na pewno poinformowałbym odpowiednie służby ich likwidacji - prychnął. Na pewno miały swoje sposoby na to, by podstępem to zrobić.
- Ja nie używam mugolskich sprzętów, nawet jeśli zostały zmodyfikowane przez magię - oburzył się niemal tak, jakby dała mu w twarz. Już sam fakt, że zwykły mugol otrzymał moc, było całkowicie absurdalnie i niedorzeczne. Czarodziej powinien rodzić się tylko z czarodzieja. - To co, że mają moc? Ale nie są czyści, nie rozumiesz? Nie urodził ich czarodziej, ale mugol! Ich krew jest skażona - nie miał już żadnych pomysłów jak jej to skutecznie wytłumaczyć.
- Skąd pewność, że tylko było ich trzech? Byli trzej opisani, skąd wiesz, że nie było ich więcej? - zapytał. Nigdy nie zgodzą się co do tej kwestii. On miał zdanie swoje, a ona swoje. I żadne nie zamierzało zrezygnować ze swoich przekonań.
- Czarodziej, który zakochuje się w mugolu również powinien zginąć. Nie jest godny noszenia różdżki i miana czarodzieja, skoro hańbi krew - skomentował krótko. - Nawet mój ojciec, wielki wielbiciel szlam, nadający im takie same prawa, wybierał sobie, a następnie mnie, czysto krwistą czarownicę. Jak myślisz, dlaczego? - zapytał z ironią. Skoro tak bardzo ich broni i uważa za równych powinno być mu wszystko jedno kogo poślubi jego syn. Najwidoczniej jednak w tej kwestii myśli tak samo jak on. Czarodziejska krew powinna być tylko czarodziejska, nie mieszaka z brudną i tyle.
- Widocznie uznał Cię za godną. Powinnaś przyjąć jego propozycję jaką Ci dał. Nie odrzucaj przyjaznej dłoni - powiedział i spojrzał już na nią nieco inaczej, gdy mu to powiedziała.
- Rozumiem - powiedział. Nie, nie był pusty, miał w oczach coś, co na pewno nie można było nazwać pustką. Były żywe, czasem przyjazne, czasem złe, ale żywe.
- Powiem to raz i nigdy więcej nie powtórzę. JA byłem w Tobie zakochany, więc dlatego wiem co mówię - powiedział wzdychając. Nie był pewny, czy faktycznie coś do niej czuł, a nawet jeśli to wszystko odpłynęło, gdy tak po prostu odrzuciła go wtedy na dziedzińcu. A przynajmniej tak myślał, że to zrobiła.
- Bo nie chciałem byś płakała - odparł zwyczajnie. Serce łomotało mu w piersiach, zapach Amelii był taki słodki, zastanawiał się jakich perfum używała. Przez maleńki ułamek sekundy myślał, że go odepchnie po raz drugi, strzeli mu w twarz i ucieknie. Ale poczuł jak uległa i oddała mu delikatny pocałunek, jeśli można to tak nazwać. Przejechał dłonią po jej policzku, spojrzał przez moment w jej niezwykle jasnoniebieskie oczy i powtórzył pocałunek. Teraz już wykonany prawidłowo, jak należy. Nie wiedział co spowodowało, że zachowywał się tak jak teraz. Coś go do tej dziewczyny przyciągało, jak magnez opiłki żelaza.

W porządku, zagięła go. Akurat tutaj miała rację w tej kwestii, że używają sprzętów zainspirowanych mugolskimi, jednak zostały magicznie ulepszone. Przynajmniej niektóre. Takie łóżko to raczej było wymyślone przez mugoli.
- Dobra. Niech Ci będzie. Używam. Ale to nie znaczy, że mam od razu ich lubić. Brzydzę się nimi. Są gorsi od nas, nie mają magii, niszczą nasza krew i zdania nie zmienię. Możesz mi tu prawić morały do samego rana, a ja nadal będę uważał, że są tylko po to, by lizać nam buty i jeszcze dziękować, że im na to pozwalamy - powiedział z obrzydzeniem. Nie miał już siły się z nią kłócić. I tak każde z nich miało swoje własne poglądy, żadne nie chciało ulec i przekonać się do tych drugich. Byli różni i tego nikt nie zmieni.
- Myślisz, że zakazanie komukolwiek związków z mugolami cokolwiek pomoże? Będzie jeszcze gorzej. Zakazane owoce smakują najlepiej, wszyscy będą robić na przekór, by nie dać sobie rozkazywać. Dlatego jedynym i rozsądnym rozwiązaniem jest ich eliminacja. Nie będzie mugoli, nie będzie mieszania się z nimi, proste? - odparł zdecydowanie. Przecież tacy kuzynowie na przykład nie byli już nie wiadomo jak mocno spokrewnieni, nie byłoby więc ryzyka. Mieli już przecież inne matki i innych ojców, geny się zmieszały.
- I mają rację. To jedyny sposób do zachowania naszej rasy - skomentował. Co z tego, że była potomkinią szlamy? Teraz najważniejsze jest to, by poślubiła kogoś czystego.
- Jak możesz tak po prostu wypowiadać jego imię - otworzył szeroko oczy ze zdziwienia. Dla niego był Czarnym Panem i w żaden sposób nie ośmieliłby się nazwać go prawdziwym imieniem, które budziło zarówno szacunek jak i strach.
Zaplótł sobie jej kosmyk włosów na palec i bawił się nim.
- Powiedziałem, że nie będę się powtarzał - odparł z lekkim uśmiechem. Powiedział to raz, zresztą i ta nie powinien jej mówić, że był w niej zakochany, bo tak można to nazwać. Ale czy był? Czy rzeczywiście już mu przeszło? Jeśli tak, to dlaczego nie może od niej odejść, czemu przejmuje się jej płaczem czy samotnością?
Zadrżał gdy poczuł na swoim karku jej delikatny dotyk paznokci. Przysunął się do niej, przywarł niemal i przesunął dłonią po jej twarzy i szyi. W głowie mu zawirowało, a potem się od siebie odsunęli. Serce waliło mu młotem, oddech nieco przyspieszył. Wpatrywał się jej wielkie, pytające oczy...
- Spróbujmy... - wyszeptał. Zrobił to drugi raz. Znowu zaryzykował i wiedział, że jeśli teraz znowu go odrzuci, zdepcze jego serce na zawsze. Dla niego zniknie z powierzchni ziemi, przestanie istnieć. Nie mógł pozwolić, by to się powtórzyło. Zaczął też żałować, że wydusił z siebie to jedno słowo, które dźwięczało w jego uszach. Zapadła niepewność, która przygniotła jego duszę...

Nie lubił przyznawac komuś racji, ale nie miał wyjścia. Przecież ją miała. Śmieszne? Jego zdanie ją śmieszyło? Nie podobało mu się to ani trochę!
- Nie, niewiele. Mogę Ci tylko obiecać, że pomyślę nad Twoimi słowami, ale nie spodziewaj się innego zdania, niż to jakie już ci wyraziłem - odparł. Przecież o tak dużo nie prosiła. Może pomyśleć o wszystkich argumentach za i przeciw mugolom, ale i tak niczego to nie zmieni.
- Myślę, że jednak nie dałoby to nic. Co do... Czarnego Pana to owszem, tak postępuje. To najłatwiejszy sposób. Po co męczyć się z kimś kto stoi na przeszkodzie? - wzruszył ramionami. Dla niego było to oczywiste. Przeszkody się usuwa. Wtedy problemy znikają.
- Okrutne czy nie, to jedyne wyjście.
Był bezlitosny w tej kwestii.
- Cóż. Kobieta nie jest tylko do rodzenia, takie jest moje zdanie. Każdy ma prawo do własnego zdania, myślenia bez względu na płeć. To chyba jedyne w czym się zgadzamy - skomentował, a na jego twarzy zabłąkał uśmiech. Uważał, że kobieta również może mieć coś ciekawego do powiedzenia i on nie narzucałby jej swojej woli.
- To na pewno, ale samo imię tak jakoś brzmi... - powiedział krótko, w po plecach przeszedł mu dreszcz.
To jedno ciche słowo wywołało szeroki uśmiech na jego twarzy. Nie został odrzucony. Czy był szczęśliwy? Można to tak określić.
- Nie będziesz żałować - zapewnił ją w razie, gdyby myślała, że jest inaczej. Ujął jej dłoń i podniósł do ust, delikatnie całując jej wierzch, a potem pogłaskał ją po twarzy.

-O nic więcej nie proszę
W podzięce za obietnice obdarowała go słodkim uśmiechem, choć widziała, ze niezbyt chętnie ją składa. Tym bardziej ją ona cieszyła.
-To raczej najłatwiejsze wyjście
Pokręciła zrezygnowana głową. Była przeciwna przelewaniu krwi i tego nic raczej nie mogło zmienić. Nie dało się nie zauważyć pewności z jaką Barty mówił to wszytko. Ta pewność napawała ją większym strachem niż Bella i widoczne w jej oczach szaleństwo. Nie bała się samego chłopaka, tylko… trudno to wytłumaczyć, bała się jego myśli i przekonań. I to nawet nie ze względu na siebie czy innych, ale ze względu na niego samego. Cała ta krucjata przeciw mugolom mogła mieć dla niego opłakane skutki.
-Przynajmniej jedna rzecz w której się zgadzamy
Zaśmiała się krótko.
-Niestety moi dziadkowie żyją wciąż w średniowieczu i pewnie za jakiś czas dostanę list, ze jestem obiecana jakiemuś staremu prykowi, którego głównym zadaniem będzie utemperowanie mojego “ bezczelnego charakteru” jak to mawiają dziadkowie
Zrobiła w powietrzu cudzysłów a po chwili z cichym westchnieniem rezygnacji oparła się znów o ścianę i zamknęła oczy.
-Raz zdarzyło im się mieć dobry pomysł w tej kwestii
Rzuciła w przestrzeń nawet o tym nie myśląc.
-Strasznie narzekam?
Otworzyła jedno oko patrząc na Ślizgona z boku.
-Zależy jak dla kogo. Ja od początku jego działalności w domu słyszałam o nim aż za dużo i jakoś tak… nie rusza mnie używanie jego imienia
Wzruszyła ramionami.
Nie mogła nie odwzajemnić tego uśmiechu. Chłopak wydawał się jej… szczęśliwy, a przynajmniej uradowany z jej odpowiedzi.
-Czas pokaże czy ty nie będziesz żałował
Powiedziała z nutką melancholii, po czym pochyliła się i złożyła delikatny pocałunek na policzku Ślizgona. Niepewnie oparła głowę na jego ramieniu, delikatnie się do niego tuląc. Znów dopadły ją myśli o “ klątwie” jaka ciążyła nad jej związkami. Jak do tej pory żaden nie skończył się dobrze dla jej partnera, oby tym razem było inaczej… miała dość opłakiwania bliskich.
Może i siedzieli by ta dłużej, gdyby nie podeszła do nich pewna dobrze znana każdemu uczniowi kotka.
-Pani Noris
Rzuciła zaskoczona półgłosem automatycznie podnosząc się do pionu i patrząc na swojego towarzysza bezradnym wzrokiem. Podczas ich rozmowy rozpoczęła się cisza nocna, a kotka zapowiadała przybycie woźnego...A Amelia jeszcze nigdy nie dostała szlabanu i była by bardzo szczęśliwa z zachowania takiego stanu…
Kotka zastawiła jedyne wyjście z pomieszczenia a na schodach już słychać było kroki woźnego...

Westchnął. Skoro już jej obiecał, to innego wyjścia nie było. Musiał dotrzymać słowa i zamierzał to zrobić.
- No tak, przecież nikt nie chce sobie niczego utrudniać - odparł zdecydowanie. Nie bał się rezlewu krwi, wręcz nie mógł się doczekać kiedy z błogim uśmiechem spojrzy w oczy nędznej szlamie i rzuci mordercze zaklęcie... Albo będzie słuchał ich wrzasków bólu, które będą miodem na jego uszy.
- Dobre i to - również się zaśmiał. Rzadko kiedy zgadzał się w jakimś poglądzie czy decycji z panną Fern, ale kiedy już do tego doszło, było to prawdziwe święto.
- Jaki pomysł? - zaciekawił się. Nie znali się przecież zbyt dobrze, powini wiedzieć nieco więcej na swój temat skoro już mają być razem.
- Staremu to chyba nie, co? - zaniepokoił się. Co jak co, ale wyobrażenie sobie Amelii w rękach jakiegoś starucha nie spodobało mu się. Takie aranżowane związki młodych dziewcząc ze starcami to tylko chyba w kulturze Cyganów i w Afryce. Nie słyszał o takich przypadkach w Anglii.
- Strasznie nie, ale narzekasz - zerknął nią z rozbawieniem.
- Skoro tak twierdzisz... - On nie odważyłby się nazwać swojego przyszłego pana po imieniu. Nie był tchórzem, ale swój rozum miał. Wiedział, że pewnie tylko nieliczni mają taki przywilej.
-Raczej nie - odezwał się z delikatnym uśmiechem. Oboje wyjaśnili sobie kilka spraw, porozmawiali normalnie, bez złośliwości. Objął ją w talii i przycisnął policzek do jej głowy, kiedy oparła ją na jego ramieniu. Nie potrzebowali więcej słów, bo wszystko co chcieli zostało powiedziane. Wtedy usłyszał ciche miauknięcie i głos Amelii mówiący, że to Pani Norris. Musieli się stąd zmyć i to jak najprędzej. Chociaż słychać już było kroki woźnego na schodach.
- Musimy wiać - wyszeptał i pociągnął dziewczynę za rękę. Schowali się za filarem, żeby woźny ich nie dostrzegł. A gdyby tak wymazać mu zwyczajnie pamieć? Nie, wtedy na pewno wywalili by go ze szkoły, w tym zamku się nic nie ukryje. Pozostaje im więc uciec i nie dać się złapać.

z/t
______
skończyłam, bo to chyba przed świetami się zaczęło, wszystko co mieli sobie powiedzieć, powiedzieli i są szczęśliwą parką

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej słysząc jego  westchnienie godne staruszka, zmęczonego życiem. Zupełnie jakby spełnienie złożonej jej obietnicy było zadaniem ponad ludzkie siły.
-Wręcz przeciwnie. Ludzie lubią wszystko sobie ułatwiać, a przez to wiele tracą.
Dodała jeszcze ze smutnym uśmiechem. Przypomniała jej się rozmowa na ten temat z Lisem.
Zauważyła, że oczy Barty’ego błyszczą  w sposób typowy dla kogoś kto myśli o czymś wyczekiwanym, jednocześnie coś w ułożeniu jego ust mówiło jej, ze nie koniecznie chce wiedzieć, na co tak czeka.
-Na kandydata… myśleli o tobie
Powiedziała nieśmiało.
-Ale byłeś już z kimś zaręczony
Dodała po chwili.
-Staremu. Bo tylko taki jest dość konserwatywny by mi pokazać moje miejsce
Rozwiała jego wątpliwości smutnym głosem.  Niestety dla jej dziadków starszy partner był czymś całkiem normalnym. Nie widzieli nic złego w swataniu wnuczki z dużo starszymi mężczyznami, mimo, ze ta miała dopiero 16 lat.
-Według dziadków “ starszy partner to same korzyści” a “ 16 lat to idealny wiek na zamążpójście”. Mówiłam Średniowiecze
Teraz jej głos był praktycznie pozbawiony emocji, jakby to było jej już zupełnie obojętne.
-Już przestaje
Uśmiechnęła się.
Dała się pociągnąć za rękę i potykając się w pośpiechu schowała się razem ze Ślizgonem zza filarem, gdzie poczekali aż woźny i jego kotka sobie pójdą, a następnie wymknęli się z wieży zegarowej, bo jedyne co im pozostało to uciekać, aż było już późno i ryzyko złapania tylko wzrastało- udali się do swoich dormitoriów.
{zt}

Co za idiota! Kayla niemal trzęsła się z wściekłości. Ledwo się znali, ale on już sobie nadał prawo dyktowania jej z kim może rozmawiać, a z kim nie. Nie obchodziło jej, że tamta dziewczyna nosiła czerwone dodatki do szaty. Nikt sobie sam domu nie wybierał, więc jakim prawem ona teraz musiała się odciąć od innych, bo niby wielki konflikt gryfini-ślizgoni. Tak na prawdę miała to w nosie i nie miała zamiaru przejmować się zdaniem chłopaka, ale sam fakt, że sobie pozwolił zwrócić jej uwagę był dla niej niedopuszczalny.
-Mam gdzieś co o tym myślisz!- Wydzierała się na niego.-Nie masz żadnego prawa mówić mi co mam robić, zajmij się sobą i swoim napompowanym do granic możliwości ego. Weź się poprzeglądaj w lusterku, poznęcaj się nad kimś, ale mnie zostaw w spokoju!- Nagle zauważyła jeszcze jakąś osobę w pobliżu, popatrzyła na przybysza, ale kiedy go nie poznała, całkowicie straciła zainteresowanie nim i wróciła do piorunowania wzrokiem ślizgona, chociaż niewiele brakowało od wyciągnięcia przez nią różdżki i przećwiczeniem na nim jakiegoś ofensywnego zaklęcia.

Odległość między Kolegium a Hogwartem przemierzył błyskawicznie, chcąc jak najszybciej wykonać swoje zadanie i wrócić do akademika, by w spokoju odpocząć i pozbyć się uporczywego bólu głowy. Miał za dużo rzeczy do zrobienia, by szlajać się po zamku i mimo że chętnie by odwiedził stare mury, co do których odczuwał ogromny sentyment, to ni w ząb nie pasowało mu, by zrobić to teraz. Dlatego gdy znalazł się już w środku, praktycznie w biegu mijając kolejne korytarze, nie zwracał uwagi na nic i na nikogo, chociaż zapewne jego osoba jako studenta musiała budzić pewne zdziwienie.
I już, już gdy od upragnionego gabinetu dzieliło go może kilka zakrętów, musiał się na nich natknąć. Oczywiście że ich kojarzył, miał możliwość napotykania się na nich w pokoju wspólnym, ale to nie znaczyło, że musiał teraz przystawać i wdawać się z nimi w dyskusję. Planował ich ominąć, rzucając w ich stronę jakieś krótkie przywitanie, ale oni byli w sumie tak zajęci obrzucaniem się nieprzyjemnymi epitetami, że od razu zrezygnował z drugiej części planu. W pobliżu nie kręcił się nikt inny, a silne ukłucie w skroniach dało o sobie znać i Christian zrobił coś, czego od wielu lat próbował się oduczyć. Wtrącił się w nie swoje sprawy.
- Chwila moment - powiedział głośno, ale bez nadziei, że zdoła przekrzyczeć dziewczynę, która właśnie pokazywała siłę swoich płuc. Stanął więc tuż obok nich i machnął ręką między ich ciałami, by zwrócić na siebie ich uwagę. Ale zamiast tego dojrzał coś innego. Oczy Ślizgonki były jakieś dziwne, jakby odbijały w sobie jakieś symbole. Zerknął na nią uważniej, korzystając z chwili zdziwienia wywołanego swoją osobą. Tak, te symbole to były cyfry układające się w jakieś liczby. Odwrócił się w stronę chłopaka, by zapytać go o to dziwne zjawisko... i wtedy dojrzał, że u niego również ono występuje, ale cyfry były inne. Cofnął się zdenerwowany i zaskoczony. Jakaś nowa moda panuje w Hogwarcie, czy co?

♠
A tak faktycznie, już poprawiam.
~`~
Idąc korytarzem, natknąłem się na dziewczynę należącą do tego samego domu, która właśnie żegnała się przyjaźnie z uczennicą Gryffindoru po przeprowadzeniu z nią przyjacielskiej wymiany zdań . Choć nie uczestniczyłem w powszechnej niechęci pomiędzy Slytherinem a Gryffindorem, gdyż prawdę mówiąc nie widziałem większych podstaw ku temu, to jednak zwróciłem jej uprzejmie uwagę na to, że nie powinna tak otwarcie zadawać się z osobami przynależącymi do Domu Lwa. W moim głosie dało się wyczuć wyraźną nonszalancję i pewną drwinę, co poskutkowało tym, iż rozdrażniona dziewczyna zaczęła wydzierać się na mnie, wytykając mi to, że wtrącam się w nieswoje sprawy i nic mi do tego, co robi i z kim się zadaje. Popatrzyłem na nią z politowaniem oraz pewną dozą wyższości, kiedy jej monolog przerwał absolwent Hogwartu, który również swego czasu należał do Domu Węża. Stanąwszy obok, zaczął się nam uważnie przypatrywać. Na jego twarzy zagościł pewien rodzaj szoku i konfuzji.
- Coś nie tak?-zapytałem chłodnym tonem, przenosząc na niego beznamiętny wzrok, wyrażający całkowitą obojętność.

Chciałabym zauważyć, że Kayla nie była ubrana w barwy Gryfindoru, ale jedynie rozmawiała z osobą z tego domu.