1962 wrzesień 14, Birmingham

Birmingham

3/4

VII

Zakon Feniksa

10 i 3/4 cala, cis, włos szyszymory

charakter

Alexandria to cicha woda, do której ciężko jest dotrzeć. Choć na pozór sympatyczna, zdyscyplinowana dziewczyna i potencjalnie otwarta na nowych ludzi oraz znajomości, Woods otacza się niewidzialną barierą, która zapewnia jej bezpieczeństwo oraz komfort bycia. Utrzymuje tarczę pod postacią przyjemnego spojrzenia, które, choć proste, w pewien niewyjaśniony sposób ukazuje innym, iż tak naprawdę nic o niej nie wiedzą, wprawiając nie jedną osobę w zmieszanie i zakłopotanie – ku jej zadowoleniu. Wrogów jako takich nie posiada, ale ludzi próbujących zaleźć jej za skórę traktuje z jeszcze większym dystansem, nie okazując najmniejszych emocji w rozmowie – wręcz razi chłodem, co przyszło wraz z biegiem lat.. To mistrzyni kamiennej twarzy i stoickiej postawy, solidnej oraz niewzruszonej jak forteca – zarówno wtedy, kiedy należy zachować spokój, jak również gdy emocje zaczynają nią szargać. Niektórzy wręcz mówią, iż jest kompletnie wyprana z takowych. Rzadko pozwala sobie na wybuchy gniewu, choć w krytycznych sytuacjach nie można powiedzieć, iż przebywanie w jej otoczeniu jest najmądrzejsze. To dziewczyna z honorem oraz dumą, jednak nigdy nie podniesie w złości na kogoś ręki – jej zdaniem to poniżej wszelkiego poziomu dobrego smaku i kultury. Wyznaje zasadę „oko za oko, ząb za ząb”, choć przekształciła ją bardziej ku własnemu upodobaniu „krew musi mieć krew”, co, tłumacząc z alexandrowego języka, oznacza, że jeżeli ktoś ją uderzy to odda; aż zaboli pięć razy bardziej oponenta. Smutek przelewa na pergaminy, tak aby nikt nie ucierpiał. Poprzez pasję do Quidditcha nabrała przez lata pewności siebie i nie idzie dzięki temu owczym pędem za głosem społeczeństwa, a twardo przebija się przez ścianę szarej masy, twierdząc wszem i wobec, że będzie iść pod prąd. To indywidualistka, która, choćby miała góry przenieść, dopnie swego prędzej czy później. Znajdą się chwile słabości, rozbicia wewnętrznego, jak u każdego zdrowego człowieka (lub mniej) – bez tego raczej nie byłaby w ogóle ludzka. W takich momentach najchętniej zamyka drzwi swojego lokum na trzy spusty, włącza jedną z mugolskich płyt rockowych i zajmuje się Bóg wie czym w swej samotni czterech ścian – przynajmniej w Birmingham. W Hogwarcie natomiast snuje się po krętych korytarzach, przesiaduje godzinami w bibliotece, kombinując, jak tu się dostać do zamkniętej części Indeksu Ksiąg Zakazanych i innych niedostępnych dla uczniów miejsc (jak na razie bezowocnie, w dodatku to często przez nią ucieka gdzieś tych pięć punktów dla domu, bo, bądź co bądź, niewidzialna nie jest, a niektórzy nauczyciele potrafią przejrzeć gierki Alexandry) albo wsiada na miotłę i ćwiczy rzuty kaflem. Nie snuje planów przejęcia władzy nad światem, choć z przywództwem jej do twarzy. Mogłaby spokojnie, dzięki swojemu temperamentowi oraz oddaniu każdej sprawie, jakiej się podejmie, pociągnąć legion ludzi podzielających jej poglądy. Jared, brat, nie raz mówił, że Młoda „ma dar do ludzi – potrafi z nimi zrobić, co chce, ale nigdy nie przekroczy krytycznej granicy”. To przedstawicielka awangardy, która nie boi się powiedzieć głośno – w kulturalny sposób - co sądzi o danej sprawie, ale nie naruszy przy tym dobrego smaku, choć  wyciąganie cudzych brudów, niestety, również ma w nawyku, jak i izolowanie potencjalnie słabszych. Knucie przeciwko, jak i manipulacje, nie należą do oręża, którym włada. Preferuje perswazję oraz rozwiązywanie konfliktów drogami dyplomatycznymi, jak najmniej umorusanymi krwią, lecz kiedy wszelkie pokojowe metody zawodzą, Woods potrafi wziąć kogoś za fraki – w przenośni i dosłownie – i zrobić z niego to samo, co tłuczek robi z graczami na boisku. Nieobliczalna, ale stanowcza. Suma tego wszystkiego składa się jednak na maskę, którą przywdziewa, czego efektem jest odrzucenie, jakiego nabawiła się w rodzinnym domu ze strony rodziców. Wszystko przez wydarzenia z drugiego roku nauki w Hogwarcie (ale o tym to już w biografii). Alexandria nie potrafi jasno przyznać się do błędu, doszukując się wszędzie jakiejś drogi ucieczki lub motywu, który uwarunkował daną sytuację. Ma problemy z samoakceptacją, czego raczej zewnętrznie, przez postawę oraz aparycję, nie widać. W środku, dziewczyna, walczy ze sobą non stop, powtarzając sobie, jak bardzo się nienawidzi, a wiąże się to z surowym wychowaniem w rodzinie Woodsów – wiecznie nieobecny ojciec oraz chwalenie przez obu rodziców tylko starszego brata sprawiło, że Alexandra nie potrafi również cieszyć się ze swoich sukcesów. Wciąż jest za mało, niedostatecznie – stąd przejawy pracoholizmu u niej oraz ciche napady frustracji, które, choć nie widziane przez innych, wyniszczają dziewczynę od środka. Perfekcjonizm stał się jej przekleństwem, a kropką nad „i” jest kombinatorstwo oraz spryt, które jednak potrafią odebrać Woods lejce tej karety.

biografia

Zawsze była ta druga. Zawsze była ta gorsza. Zawsze. Od samego początku wpajano Alexandrze, że nie powinna w ogóle pojawić się na świecie i była jedynie dziełem przypadku, które rodzice postanowili, z łaski, zachować. Wspaniały ojciec, pracujący na stołku nauczycielskim w Durmstrangu nigdy nie miał czasu dla swojej córki podczas okazjonalnych zjazdów. Był surowy, nie raz też szorstki względem samej Alexandry, jednakże starał się to jakoś naprawić – to przywiózł ze sobą jakąś nową książkę, to nowe, aksamitne szaty albo stos bułgarskich łakoci, albo zabierał bardzo rzadko dziewczynę na weekend na wycieczkę do Rumunii, aby córka mogła zobaczyć, ukochane przez nią od małego, smoki. Nie mogła mu tego odmówić. Próbował. Ściągał wtedy też ze sobą Jareda, który wcale nie był złym bratem, jednakże to on dostawał wszystkie laury. Ona nic. Z całej tej śmietanki, koniec końców, to on wspierał młodą czarownicę, kiedy dorastała, dopóki kontakt między nimi się nie urwał. To była wina Johanny. Oddana służka Czarnego Pana, po wyjawieniu mężowi swego prawdziwego „ja”, postanowiła odciąć męską część ich rodziny, a jej decyzję poparła starszyzna rodu Woodsów. Doszło do głośnego rozwodu. Czarodzieje, mieszkający w okolicy ich domu w Birmingham, patrzyli na, wtedy jeszcze bardzo młodą, Alexandrę spod byka, tym samym obdarzając też jej matkę.
Afera była głośna, ale Ministerstwo Magii oraz sąd nie potrafili udowodnić, bez rzeczowych dowodów, winy Johanny, jakoby spiskowała z Czarnym Panem. Nawet po dostaniu się do Hogwartu nie miała łatwo. Uczniowie żyli plotkami (które są prawdziwe) przekazanymi od rodziców, a kategoryczny zakaz kolegowania się z dziewczynką sprawił, iż Alexandra nie tylko nienawidziła swojej matki za rozbicie ich rodziny, ale także za zniszczenie jej życia w Szkole Magii i Czarodziejstwa. Wytykanie palcami oraz głupie żarciki pod adresem  Córki Śmierciożercy, głównie ze strony uczniów z jej rocznika, przyczyniły się do ucieczki z Hogwartu, jakiej podjęła się Alexandra podczas drugiego roku nauki.
Nie trudno jednak się domyślić, skoro jest teraz uczennicą szóstego roku, iż takowa się nie udała w pełni...

informacje dodatkowe

- ma rudego kota o imieniu Veni,
- chciałaby zostać profesjonalnym ścigającym, co z kolei koliduje z planami zostania aurorem,
- wilkołak po nieszczęśliwym zdarzeniu na drugim roku,
- nie ujawnia się z tym, ale lubi zarówno i chłopaków, jak i dziewczyny,
- jej ulubionymi przedmiotami są transmutacja, eliksiry oraz obrona przed czarną magią,
- do tej pory nie była w Hogsmeade,
- ma słabość do piwa korzennego,
- przez to, że ma w rodzinie śmierciożercę, ciężko jest ludziom uwierzyć, iż Alexandra jest zwolenniczką Zakonu Feniksa,
- jej patronusem jest wyvern,
- boginem jest wilkołak (o ironio),
- ojciec z bratem przebywają w Bułgarii, matka w Anglii i jest Śmierciożercą,
- kuzynka Viktora Dragova,
- potrafi grać na klawiszach,
- czasami podpisuje swoje podręczniki, prace oraz listy jako „Seneca”,
- na prawym ramieniu ma tatuaż, który zrobiła przed rozpoczęciem szóstego roku nauki w Hogwarcie, kiedy była u Viktora podczas wakacji.