Jessi szykowała się pół dnia żeby dobrze wyglądać i dobrze się czuć przy wigilijnym wspólnym stole jednak jak się okazało inni szykowali się dłużej kiedy weszła do wielkiej sali nie było w niej zbyt wiele osób więc mogła spokojnie zająć jakieś wygodne miejsce przy ogromnym stole przygotowanym specjalnie na tę okazję, szczególnie że przytargała ze sobą swoją ukochaną gitarę mając nadzieję że może ktoś będzie miał ochotę pośpiewać kolędy. Usiadła przy samym jego środku tak że kto chciał mógł do niej dołączyć, była ciekawa z kim spotka się jako pierwszym i co też dobrego przygotowały na dziś skrzaty.

Lydia jako jedna z niewielu uczniów została w szkolę na święta. Nie chciała wracać do Londynu, bo świadomość, że będzie musiała spędzić kolejne Boże narodzenie bez rodziców strasznie ją dołowała. Co prawda już dawno powinna przyzwyczaić się do takiego stanu rzeczy, ale mimo że bardzo tego chciała, to jakoś nie potrafiła, a kartki z życzeniami, które od nich dostawała wcale nie polepszały sytuacji. Czuła się po prostu niechciana. Trochę żałowała, że nie będzie mogła spędzić świąt z babcią, ale wiedziała, że staruszka będzie pod dobrą opieką. Dotarła do sali jako jedna z pierwszych, jednak od razu zauważyła znajomą twarz. Posłała Jessi szeroki uśmiech, siadając obok. - Cześć Jessi, wesołych świąt - dopiero po sekundzie przeniosła wzrok na gitarę, unosząc brew. - Umiesz grać? Czemu nic o tym nie wiem? zagraj coś proszę - sama uczyła się grać, no ale widocznie nie miała do tego cierpliwości.

Uczta Wigilijna była jedną z wielu, które dziewczyna tak kochała, tą jednak wyróżniał niesamowity nastrój. Wyjątkowo mało czasu spędziła na przygotowywaniu do tego wydarzenia, ale to oczywiście nie oznaczało, że wygląda gorzej niż zawsze. Co to, to nie. Niemalże zbiegła z dormitorium do wielkiej sali, poganiana przez uciążliwe burczenie w brzuchu. Podeszła najpierw do bufetu, nakładając sobie ogromną porcję pierogów, po czym usiadła przy stole.

- Wesołych świąt! No pewnie że umiem grać! Gram od dziecka ale nie afiszuję się z tym zbytnio no ale dziś taki wyjątkowy dzień więc pomyślałam że może pogram jakieś kolędy czy coś takiego, no ale jak tak czekamy to mogę coś pograć. - Uśmiechnęła się, złapała gitarę, zagrała pierwszy akord strojąc instrument kiedy brzmiał już tak jak należy, znalazła się w swoim świecie prawie zapominając o obecności Lydii, palce płynnie przesuwały się po strunach, druga ręka pieściła gryf, idealnie wyczuwając kolejne progi, piosenka unosiła Jessi aż ta dała się całkowicie porwać i zaczęła śpiewać... -
Carolers singing
Sleigh bells are ringing
It's that time of year
Everyone's toasting
Chestnuts are roasting
Christmas time is near


Something's missing and I'm wishing
Wishing that you knew
How much it would mean to spend this
Christmas time with you
So if you feel it coming
On this special day
Just trust your heart
Don't let your head get in the way


'Cause it's Christmas
And the start of something new
Oh it's Christmas
And I hope you will feel it too


Candy canes and mistletoe
Jack Frost nipping at your nose
But all of it means nothing
Without you


Just for a minute, you get a feeling.
Look up in the sky.
Santa's here, so get in the spirit.
Just give it a try.
Children beaming and I'm dreaming
Hoping that it's true.
'Cause it would mean so much to spend this Christmas time with you!


So if you feel it comin'
On the special day, just trust your heart 'cause I can't wait to hear you say
That it's Christmas!
And the start of something new.
Well it's Christmas, and I hope you will feel it too


Everyone together sing
Silver bells, and garden rings
But all of it means nothing
Without you. (No no no)
It's not Christmas without you-you-you x3
It's not Christmas without you

Kiedy była młodsza babcia zawsze śpiewała jej kolędy, więc nic dziwnego, że wpatrywała się w przyjaciółkę zachwyconym wzrokiem i pewnie gdyby mogła zaczęłaby klaskać i śpiewać razem z nią, ale Lydia niestety nie miała wielkiego talentu muzycznego, dlatego podśpiewywała sobie tylko pod nosem, uśmiechając się przy tym szeroko. - Świetnie, powinnaś się tym częściej chwalić, bo jest czym.. - na prawdę była pod wrażeniem! - I nie mogę uwierzyć w to, że jeszcze nie słyszałam jak śpiewasz - w końcu spały w jednym dormitorium od sześciu lat.

Ryu nie potrafił zrozumieć jednej rzeczy. Dlaczego wszyscy aż tak się podniecali świętami. Przecież są co roku, i zawsze obchodzone dokładnie tak samo. I zawsze kończą się tak samo. Taka monotonia może człowiek znudzić. Po za tym nie ma co się dziwić gryfonowi. On w święta zawsze był sam. Nigdy nie dostawał żadnych paczek od rodziców. Nic, po prostu był sam. Więc też nie ma co się dziwić, że to rodzinne święto sprawiało, że był znacznie bardziej nerwowy niż zwykle. Wlazł do sali i usiadł przy stole. Byle jak najdalej od tej śpiewającej dziewczyny. Jednak nie miał wyjścia musiał usiąść blisko, bo po prostu było już dużo dzieciaków. Tak też posadził swoje cztery litery i wbijał puste spojrzenie w stół

Jessi wróciła na ziemię i zaczęła się czerwienić słysząc pochwały -Zasadniczo w dormitorium się sypia a nie brzdęka na gitarze - rzuciła żartobliwie i zaczęła się śmiać, była dziś w świetnym humorze.

Roy stał w progu wielkiej sali, kiedy jego przyjaciółka zaczęła śpiewać. Cóż ona miała za głos. Aż miał podejść i złapać za gitarę i sam zagrać. No bo przecież miał talent, umiał. Ale nie był pewien, czy by pamiętał. Przypomniał sobie jak miał ledwie co trzy lata, to już umiał wszystkie kolędy, i ojca piosenki na pamięć. Aż się zasmucił. Zaczął klaskać. Podszedł do Jessi i dał jej przyjacielskiego całusa w policzek.
- Wesołych świąt- powiedział pozostałym- ślicznie grasz. Wiesz o tym, prawda ?

Zaś ile jemu czasu zeszło na przygotowania, nie sposób wyliczyć. W każdym razie po raz pierwszy od... bardzo dawna wyglądał schludnie. Pierwsze, co rzucało się w oczy w jego wyglądzie zewnętrznym, był mocno skrócony kuc. Prawdopodobnie już nie mógł ich rozczesać, stąd, koślawo i nieporadnie, bo zwykłymi nożyczkami i samodzielnie, ściął włosy i teraz były długie na jakieś dziesięć cal. Właściwie, wyglądałby jak co roku, gdyby nie brak białej koszuli. Nie miał zawarł takowej w swoim ekwipunku, kiedy, wpełzłszy nocą przez otwarte na oścież okno do domu, pakował swoje rzeczy. Niemniej, był czysty i pachnący. Usiadł obok Lydii i przysłuchiwał się kolędom śpiewanym przez Gryfonkę.

Ryu spojrzał na tą scenkę która miała właśnie miejsce.
-Żałosne- Mruknął cicho i podparł głowę ręką wbijając wzrok w ścianę. Uwaga to jest jeden z tych dni kiedy Ryu ma naprawdę podły nastrój i przez przypadek może coś powiedzieć.

Zaśmiała się pod nosem, wzruszając ramionami. - Ale to nie zmienia faktu, że powinnaś się chociaż pochwalić - w wielkiej sali zbierało się coraz więcej uczniów, a Lydia niezmiernie się zdziwiła, kiedy znajomy puchon usiadł obok niej. Nie miała jednak zamiaru się z nim kłócić, bo w końcu to święta i nawet jeśli za nim nie przepadała nie powinna tego teraz okazywać. - Wesołych świąt Black - uśmiechnęła się uprzejmie, jednak zaraz wróciła wzrokiem do przyjaciółki. - Prawda? Też jej to mówiłam - wymamrotała posyłając Roy'owi szeroki uśmiech.

Roy zaskoczył roześmianą Jessi -Przestań mnie zawstydzać ok, spalę zaraz buraka i skrzaty przerobią mnie na barszczyk - zaśmiała się - z uszkami - rozejrzała się dookoła i uzmysłowiła sobie że na prawdę odpłynęła skoro nie zauważyła kiedy wokół niej znalazła się taka masa osób - No ale dla Was wszystkich moich uszek nie wystarczy, mam tylko dwa więc nie wiem jak się podzielicie - Miała nadzieję że nikt ani nic nie zepsuje jej tego dobrego nastroju.

Ryu słysząc jej wręcz słodkie stwierdzenie zsunął głowę z ręki sprawiając tym samym, że przez chwilę przechylił się w bok.
-Błagam wam, przestańcie być tacy słodcy.- Mruknął cicho.
-Co druga osoba w tej szkole, albo potrafi na czymś grać, albo śpiewać, albo jedno i drugie- Mruknął. Nie wyglądał na jakoś specjalnie podnieconego wyczynami dziewczyny. Po za tym według niego talent do grania czy śpiewania nie był powodem aby od razu wychwalać kogoś pod niebiosa.
-Cieszycie się jak by ona normalnie pokonała Sami-Wiecie-Kogo- Powiedział ironicznie.

Zaśmiał się lekko. Barszczyk by był bardzo dobry ale by było szkoda przyjaciółki, i komu miałby się zwierzać teraz?
- nie no, nikt by się tobą nie najad, a mi byłoby szkoda. - zdał sobie sprawę, że cały czas stoi. Rozejrzał się za jakimś pobliskim miejscem. Ale wszędzie było za daleko od jego przyjaciłółki, więc postanowił troszke jeszcze postać by posłuchać rozmowy.

Oparł łokcie na kolanach i zwiesił łeb tuż nad stołem. Ze ściągniętymi brwiami obserwował co się dzieje wokół niego najwyraźniej samemu nie zamierzając nic robić, bo i po co? Oni dawali mu wystarczająco wiele zajęcia. Słysząc, że blondynka odezwała się do niego i widząc, że odwróciła głowę, twarz, oczy w jego kierunku, struchlał jakoś.
- Ta, wesołych świąt - powiedział cicho. Ciekawe, kiedy podadzą jedzenie.
Później jego wzrok przykuła do się nadzwyczaj wysoka dziewczyna, Amelia Fern, i tak ponuro czas mu mijał. Wspaniały czar stagnacji i apatii.

- Ryu nikt cię nie zmuszał żebyś tu przychodził, to jest dobrowolne mogłeś się spodziewać że skoro są święta to ktoś będzie śpiewał kolędy - Zwróciła się do chłopaka który najwyraźniej nie czuł magi świąt a następnie obdarzając Roy'a uśmiechem przesunęła się kawałek na ławce i powiedziała - Nie będę taka siadaj, tylko nie sadzaj tyłka na gitarę bo będziesz musiał sprezentować nową jak pudło nie wytrzyma - roześmiała się.

Do sali weszła Amelia. Uśmiechnął się szeroko do niej. Kiedy się przywitała, od powiedział.
- wesołych świąt. - powiedział dziewczyna usiadła w wolnym miejscu. Przyglądał jej się przez chwilę a potem wziął od Jessi gitarę. I usiadł obok. Obdarzył ryu nieprzyjaznym uśmiechem i zaczął mu na złość grać melodię piosenki świątecznej, nie zamierzał śpiewać miał nie za ładny głos, ale czemu nie miałby mu zagrać ?!

-Nie chodzi o kolędy. Po prostu nie lubię kiedy ludzie podniecają się byle czym- Fakt, na tym świecie było znacznie więcej wartościowych rzeczy którymi można było się cieszyć, a oni podniecali się jakimś brzdąkaniem na gitarce.
-Marność, nad marnościami- Zakończył swój wywód takim stwierdzeniem. Cóż on też miał talent muzyczny. Potrafił i grać i śpiewać, ale nigdy nie chwalił się tym bo nie widział w tym nic niezwykłego.

Jessi nie mogła się powstrzymać od śmiechu kiedy Roy zaczął grać kolędy dla Ryu. - Nikt się niczym nie podnieca po prostu są święta i mamy dobre humory, a ty zachowujesz się jak byś połknął cytrynę - rzuciła.

-Bo zobaczyłem ciebie- Mruknął cicho i wbił w nią swoje spojrzenie.
-I co z tego, że są święta. Teraz udajecie najlepszych przyjaciół a po świętach będą latać wyzwiska na lewo i prawo- Cóż kto nie jest sam nigdy nie zrozumie uczuć Ryu co do świąt. Fakt może i łatwiej było by mu powiedzieć, że jest sam, ale po prostu był za dumny do tego i tak naprawdę nie zrobi tego tak szybko.
-Po za tym dzień jak każdy inny. Z tą różnicą, że ubiera się jakieś drzewka- Dla gryfona święta były normalnym dniem. I nie miały w sobie nic specjalnego.

- My nie udajemy najlepszych przyjaciół! My nimi jesteśmy! A skoro ty nie potrafisz tego zrozumieć Ryu to nie moja wina. Dzięki tym ludziom moje święta w końcu coś znaczą i nie pozwolę abyś je niszczył komukolwiek nie chcesz na mnie patrzeć to się przesiądź i koniec pieśni. - odpowiedziała zbulwersowana Jessi, choć w głębi serca wiedziała co może czuć chłopak jeszcze parę lat temu tak samo podchodziła do świąt kiedy musiała je spędzać sama w towarzystwie babki z którą nie mogła się dogadać dopiero w Hogwarcie dzięki swoim przyjaciołom poznała co to jest magia świąt.

-Raczej już za późno na przesiadanie się. Bo wryłaś mi się w pamięć- Powiedział spokojnie.
-Oni wszyscy odejdą. Wcześniej czy później. I tak zostaniesz sama i tak- Jego podejście było całkiem pesymistyczne.
-I to nie jest tak, że nie rozumiem....- Urwał i wbił wzrok gdzieś w bok. Fakt doskonale rozumiał o co chodziło w tym wszystkim, ale jak się cieszyć jakimś świętem które powinno być rodzinne z dala od własnej rodziny. Która nie chce oglądać własnego dziecka na oczy.
-Nie zrozumiesz- Dokończył spokojnie.

Ni z tego, ni z owego wybuchł śmiechem.