Młody mężczyzna niezauważenie pojawił się na głównym parkiecie, tuż pod sceną, gdzie miała zacząć się ta słynna licytacja. Stał wyprostowany, z lampką szampana w prawej dłoni i grzecznie oczekiwał, aż wszystko się zacznie. Arystokrata wywodzący się z bogatego rodu Levitt miał wystarczająco duży majątek, żeby móc przeznaczyć jego część na "szczytne cele".
Najciekawsze dla Deva było to, jakie rzeczy do licytacji wystawili organizatorzy. Czy to były jakieś ciekawe antyki, czyli istne perełki dla kolekcjonerów? A może jakieś magiczne przedmioty, przydatne dla czarodziejów? Wszystko było możliwe. Purpurowooki zaczął się nieco niecierpliwić, ale miał nadzieję, że lada moment ukaże się pierwszy przedmiot, rozpoczynając już ostatecznie licytację.
Tymczasem wziął łyk szampana ze szklanego naczynia i rozejrzał się wokół. No cóż... Chyba sam ze sobą będę się licytował... - pomyślał, kiedy nie dostrzegł żywej duszy na parkiecie głównym.

Hagrid nie należał do zamożnych ludzi. Stety czy niestety... Jemu to zdecydowanie nie przeszkadzało. Posadka gajowego pozwalała mu się spełniać, a wysokie zarobki nigdy go nie interesowały. Miał jakieś zaoszczędzone pieniądze, ponieważ w ciągu roku praktycznie nic nie wydawał. Jadał w szkole i tam też mieszkał. W Szkocji też praktycznie całe dnie spędzał poza domem.
Co go skłoniło do pojawienia się na aukcji? W sumie to ciężko podać konkretny powód. Czy była to wrodzona dobroć? Może... A co, jeśli głównym powodem była chęć podziękowania organizatorom za zaproszenie? Niewykluczone... Być może jego motyw był niezwykle przyziemny i po prostu liczył na to, że wystawiony zostanie najnowszy model szpadla z ergonomicznym trzonkiem, który chociaż troszkę pomoże mu w pracy? Któż to wie... No właśnie nikt. Hagrid sam nie był pewien. To o czym był przekonany, to fakt, że dziś wieczór jest skłonny sobie pofolgować w szczytnym celu.
Gdy wszedł na główny parkiet już zebrał drobniutki tłum. Stanął oczywiście z tyłu. Byłoby strasznie chamskie, gdyby zaczął przeciskać się na sam przód. Rozejrzał się w poszukiwaniu jakichś znajomych twarzy lub tyłów głów. Wydawało mu się, że dojrzał kilku pracowników Ministerstwa, z którymi kiedyś miał do czynienia. Kilka osób kojarzył też ze szkoły i ulicy Pokątnej. Nie było nikogo, z kim mógłby zamienić kilka pustych słów. Czekał na rozpoczęcie aukcji.