TAK!
To był dzień, na który czekał już od dłuższego czasu. Pewnie niektórzy z was zastanawialiby się w jakim celu nasz BOSSSKI Gilderoy Lockhart będzie wykorzystywał nabytą tutaj umiejętność.
Zdradzę wam to.
Podróże na zakupy, do kosmetyczek czy po prostu aby było mu wygodniej odwiedzać swoich LICZNYCH PRZYJACIÓŁ. Mimo wszystko laluś Hogwartu był dość lubiany. Starał się, w końcu pomagał wszystkim, którzy tego potrzebowali.
Giluś uśmiechnął się pod noskiem, posmarował usta pomadką i wyszedł z dormitorium licząc, że naprawdę dobrze mu pójdzie. Chciał, aby rodzice byli z niego naprawdę dumni!
-Witam, witam i o zdrowie pytam-powiedział wesoło wchodząc do klasy i kierując się w stronę Shiry. W sumie całkiem urocza była z niej dziewuszka. Musi ogarnąć, co ona tak naprawdę o nim myśli. Ale to później...

Wolnymi krokami wyszła z Dormitorium i skierowała się w stronę sali, gdzie miał odbyć się kurs teleportacji. Westchnęła przeciągle wypatrując znajomych twarzy, zobaczyła gdzieś Gilderoya, Anę Shirę i Roya. Skinęła im głową i stanęła gdzieś z boku czekając na początek kursu.
-Dzień Dobry-rzuciła ciesząc się że już będzie mogła legalnie się teleportować bez czekania na kogoś. Jak to jej kuzyn stwierdził że sama będzie mogła się odbierać. Poprawiła włosy oczywiście bała się tego rozszczepienia które potem musiałaby leczyć dyptamem który niemiłosiernie cuchnął, czasami gorzej niż łajnobomba. Oparła się plecami o ścianę i rozmyślała o ostatnich wydarzeniach.

Roy od zawsze marzył o tym kursie. Już jako malutki nie mógł się tego dnia doczekać, więc nie było wyjścia, że nie zrobi tego kursu. Pewnie wszyscy są teraz przesiąknięci wiedzą jaką nabyli czytając całe noce o tym. On nie musiał. Jeśli będzie uważnie słuchał i stosował się do zasad, nic mu się przecież nie stanie! On uważał, że zasady są po to by je łamać, ale nie bym razem. Nie chciał umrzeć teraz, jeszcze nie nacieszyła się przyjaciółmi, zbyt mało w życiu zniósł porażek. Życie dla niego się dopiero rozkręcało! Nie miał zielonego pojęcia kto będzie tutaj, nie interesował się takimi drobnostkami.
Kiedy się odwrócił zauważył Anę. Czyżby zły humor? Jak dla niego mogła mieć codziennie zły humor. Nie był zbyt dobry w naprawianiu, ale nie zostawiał przyjaciół w potrzebie. Ona go nigdy nie zostawiła, a tak często miał załamkę. Chyba musiała go zauważyć więc się uśmiechnął delikatnie i jeszcze przez chwilę wpatrywał się w nią. Obserwował jej ruchy. Wydawała się taka delikatna. Ruszył w jej kierunku mijając kilka znanych osób. Kiedy już do niej dotarł złapał ją za dłoń i ucałował ją w policzek. Na początku nic nie powiedział, ale czy w pewnych momentach słowa są najważniejsze?!
- Hm.. Jak się czujesz?- zapytał delikatnie. Może to nie było zbyt stosowne teraz, ale nie mógł się powstrzymać.
W tłumie zauważył Sofie. Posłał jej uśmiech i delikatnie pomachał drugą ręką. Nie ukrywał, kiedyś nienawidził jej, jak i reszty ślizgonów. Ale w sumie przecież nigdy mu nie zrobiła ciężkiej krzywdy, a nawet dało się z nią pogadać! To było dla niego takie niezwykłe, niecodzienne. Oczywiście, znał więcej ślizgonek, ale to było takie słabe z jego strony.

Co i raz ktoś pojawiał się w sali, choć według niej zdecydowanie za wolno. Chciałaby już zacząć kurs. Ciekawiło ją kto jako pierwszy zdoła się całkowicie poprawnie teleportować. Usiadła na blacie stołu, nogi kładąc na krzesełku, czekając niecierpliwie, aż przyjdą wszyscy zainteresowani. Shira przywitała się z Aną i Sofie, które weszły chwilę po niej i usiadły gdzieś w odosobnieniu, rozmyślając o tylko sobie znanych sprawach. Shira uśmiechnęła się lekko. Czyżby dzisiaj wszyscy mieli dzień zadumy? Najbardziej wesoły w tej klasie był oczywiście Gilderoy, który szedł w stronę Krukonki. Dziewczyna posłała mu uśmiech.

Cieszyła się, że może się załapać na kurs teleportacji już na szóstym roku, to bardzo ułatwi jej życie, jeszcze mniejszy kontakt z idiotami... czyż to nie wspaniała perspektywa? Miała nadzieję, że nauka pójdzie jej szybko, teoretycznie nie miała problemów z koncentracją i szybko się wszystkiego uczyła, no ale w praktyce nic nigdy nie wiadomo, w końcu piszą, że to nie takie proste, rozszczepienia i tak dalej, ale z drugiej strony, gdyby to było takie koszmarnie trudne większość czarodziei nie korzystałaby z tego środka transportu. Weszła do sali jako jedna z ostatnich, ale to dobrze, nie będzie musiała za długo czekać, nie odnalazła zbyt wiele znajomych twarzy, więc stanęła pod ścianą, ale dość blisko, aby wszystko dobrze słyszeć i widzieć, w końcu po co tracić czas na niedomówienia kiedy czegoś niedosłyszy czy coś...

Nie było chyba niczym wyjątkowym, że bardzo czekał na te lekcje. Teleportacja była niczym mugolskie prawo jazdy - sprawiała, że stawało się samodzielnym i niezależnym i można było przemieszczać się samemu nawet na dalekie dystansy. Nie, żeby on miał o tym pojęcie, nic a nic nie wiedział o mugolach.
W każdym razie, wszedł do klasy w całkiem dobrym humorze, nawet sala mu nie przeszkadzała, zajęcia z historii może i były nieco nudne, ale zawsze potrafił z nich coś ciekawego wyciągnąć. Nie przywitał się z nikim, obrzucił tylko spojrzeniem mniej i bardziej znajomej osoby i zajął miejsce gdzieś tam, nie za blisko prowadzącego, ale na tyle niedaleko, żeby wszystko widzieć i słyszeć.

Pojawiła się w klasie z szerokim uśmiechem na twarzy, zrzucając z głowy kaptur.Miała jeszcze wilgotne końcówki włosów a na ramieniu miotłe. Widać było że wraca prosto z boiska. Obdarzyła szerokim uśmiechem wszystkich w sali zupełnie jak by chciała swoim dobrym nastrojem zarazić cały świat.
-Hejka.- przywitała się z przyjaciółmi sprzedając im buziaki. Prawda jak miło patrzeć na taką szczęśliwą Jessi?
Jednak ktoś kto znał ją bardzo dobrze mógł zauważyć jakiś dziwny cień w jej oczach. A może wcale go tam nie było? W końcu dziewczyna nie wyglądała jak gdyby coś się Stało. Może to tylko zdenerwowanie przez pierwszą samodzielną teleportacją?
Czy ktoś zauważy że coś jest nie tak czy raczej Mall uda się wszystkich oczarować szerokim uśmiechem??

Dziewczyna weszła do sali uśmiechnięta, zauważyła swoją kuzynkę Sofie i posłała jej delikatny uśmiech. Przywitała Ministra Magii, a następnie stanęła koło Sofie wyczekując rozpoczęcia owego Kursu Teleportacji. Owszem była zamyślona, ale postanowiła, że uważnie będzie słuchała osobę prowadzącą kurs Teleportacji.

Zajęła swoje miejsca i spojrzała na mężczyznę który zaczął mówić. Usmiechał się do niej tak miło że gdy tylko zadał pytanie poczuła się w obowiązku odpowiedzieć.
- Deportacja to po prostu przeniesienie się z jakiegoś miejsca a aportacja to pojawienie się w innym miejscu. -!wypaliła jak to miała w zwyczaju bez podniesienia ręki uśmiechając się do mężczyzny.
Im szybciej skończy się część teoretyczna tym szybciej zaczną praktykę.

Teoria, teoria... Jasne, jest ważna, choć Shira wolałaby przejść do praktyki. Wiedziała jednak, że najpierw muszą przygotować się teoretycznie, żeby mieć podstawy do zajęć praktycznych. Zdążyła juz zresztą trochę poczytać, bo nie mogła doczekać się samego kursu. Dlatego chciała juz odpowiedzieć na pytanie nauczyciela, ale Jessi ja uprzedziła. Czekała wiec na dalszą część, może jej też przyjdzie się czymś wykazać.

Gilderoy spojrzał z zainteresowaniem na salę zapełniającą się uczniami. W sumie mógł teraz ocenić ich wygląd. Hmm... Całkiem nieźle, nieźle, ale nikogo idealnego.
Mall....oczywiście na sportowo, wróciła z treningu. No typowa kapitan Quidditcha, nie ma co się dziwić, że ich nauczyciel zwrócił na nią uwagę. Większość uczniów wyglądała NORMALNIE.
Normalność zaczynała w jego mniemaniu być nudna. Mrugnął do Sofie, pomachał jej. Lubił tę dziewczynę, mimo, że była typową Ślizgonką czuł do niej sympatię. Dobrze się z nią bawił na wydarzeniach towarzyskich, kulturalna, światowa...
ELEGANCKA. Tak to dobre słowo.
Czytał ostatnią część "O czym Jęczy Marta?", zaskoczyła go informacja o zbliżających się zaręczynach dziewczyny. Dodatkowo miała mieć młodszego partnera.
Wiedział, że jest to sprawka rodziców, sama przecież nie zdecydowałaby się na opóźnionego w rozwoju chłopczyka. Pokręcił głową, w końcu zaczął myśleć o rzeczach, które nie powinny go interesować.
Kurs teleportacji, Lockhart skup się!
Wzrok wbił w przedstawiciela ministerstwa.

Była odrobinę zamyślona, kiedy jednak przyglądała się wchodzącym uczniom do klasy zauważyła Roya. Lekko się do niej uśmiechał, więc odwzajemniła go.
Musiała mu powiedzieć o ostatnich wydarzeniach, więc ucieszyła się kiedy zbliżał się w jej stronę. Sama pocałowała go w policzek
i zmierzwiła jego włosy.
-Cześć!- powiedziała już weselej. Potrzebowała towarzystwa kogoś bliskiego, a taki właśnie był jej przyjaciel. To na niego mogła zazwyczaj liczyć, czuła, że on rzuciłby się za nią w ogień. Ona zrobiłaby dla niego to samo. Westchnęła ciężko przytulając się lekko, po czym za nim wszyscy weszli zdradziła mu jej tajemnice.
-Mój brat się odnalazł. Był tutaj wczoraj rano. Trochę poobijany, ale żywy.- wydusiła z siebie zadowolona. Od razu w jej oczach pojawiły się wesołe iskierki. To było coś cudownego!
Wtedy też pracownik Ministerstwa rozpoczął wykład. Zaczynało się robić ciekawie. Jednak to praktyka bardziej ją interesowała. Chciała nauczyć się przenosić w inne miejsce, choć wiedziała, że....
bywa to wszystko niebezpieczne.

Biegła właśnie po schodach, próbując zdążyć przebiec, nim te zmienią swój kierunek - bo jak na złość, musiały to robić akurat gdy jej się spieszyło. Nie raz już zdarzyło jej się w ostatniej chwili skoczyć na schodek czy pół piętro. I tym razem było podobnie - no prawie, ponieważ w ostatniej chwieli zobaczyła przelatujący przed sobą tłuczka. Tuż przed nosem. Jej głowa momentalnie obróciła się za piłką.
- Co jest, do cholery?! - Zeskoczyła ze schodka, ale zaraz znów na niego wróciła, bo tłuczek zawracał. Spojrzała za tłuczkiem i chwilę później usłyszała stamtąd krzyk. Nigdy do pomocnych nie należała - bardziej do ciekawskich. Spojrzała na schody prowadzące na zajęcia teleportacji, po czym przeklęła w duchu i pobiegła za tłuczkiem.
Już myślałam, że zgubiła i sprawców i piłkę, kiedy usłyszała ten charakterystyczny świst powietrza. Obróciła się za siebie i zdążyła tylko położyć się na ziemię. Zaraz z tego samego kierunku dojrzała jakiegoś puchona. Zmrużyła oczy patrząc na niego, po czym zerwała się na równe nogi.

Szła przez korytarz co jakiś czas rozmasowując sobie ramię. Doskonale zdawała sobie sprawę, że była cała umorusana w ziemi, jak po dobrym treningu. Zatrzymała się przed drzwiami pracowni w której miała zajęcia. Nie minęło chyba, aż tyle czasu. Otworzyła drzwi i nim spojrzała na profesora przeczesała dłonią włosy - oczywiście sięgnęła z przyzwyczajenia złą ręką, więc w efekcie jedynie syknęła z bólu. Spojrzała w oczy wykładowcy i uniosła podbródek. W dłoni ściskała kartkę ze skrzydła szpitalnego, z którego umknęła jak tylko spuszczono ją z oka. Przecież mogła chodzić.
- Przepraszam za spóźnienie. - Stanęła z dłońmi opuszczonymi wzdłuż ciała świadoma tego, że profesor może ją wyprosić. Nie rozglądała się po sali, choć wiedziała, że parę twarzy stąd kojarzy - nie wypadało w tym momencie. Lekko ruszyła ramieniem zaciskając zęby.

Słuchał sobie w ciszy jak to facet odpowiadał o teleportacji i zasadzie cewuen. Bał się trochę tego wszystkie, znając jego szczęście, pewnie odczepi sobie od razu całą głowę. Czy to bardzo bolesne? Czy będąc przez chwilę bez głowy można umrzeć? Nie żeby bał się śmierci, ale głupio byłoby zakończyć swój żywot w taki sposób. Wolał już sobie odczepić jakieś ucho albo coś, co da się potem przykleić bez umierania międzyczasie.
Tak sobie rozmyślał, kiedy to klasy weszła Rigel, sycząc z bólu pod nosem. Oczywiście, kiedy pracownik ministerstwa powiedział, żeby dobrali się w pary, zaraz do nie podszedł, witając się z nią i pytając co się stało.
Potem przyszedł czas na pierwszą próbę teleportacji. Stanęli naprzeciwko siebie. Reg myślał, że to głupie teleportować się w miejsce innej osoby. Co jeśli jednej się uda, a drugiej nie? Gdzie się pojawi? Na niej czy może w niej? Głupie rozmyślania. Oczywiście, że się nie uda... Myśląc więc mocno o Rigel, tfu, to znaczy o celu teleportacji (wciąż miał z tym problem, bo nie wiedział gdzie dokładnie) i bardzo bardzo wysilając swoją wolę, obrócił się...

The member 'Regulus Black' has done the following action : Rzuć kostką

'Gra z MG' :

Patrzyła na profesora, ale dopiero kiedy pozwolił jej usiąść zdała sobie sprawę, że wstrzymywała oddech. Bądź, co bądź nie chciała być wyrzucona z zajęć. Poczytywała na ten temat i jak widać przydało jej się to, bo spóźniła się na całą teorię.
Skupiła wzrok na Regulusie i wywróciła oczami, kiedy spytał się jej co się stało i tylko mruknęła, że może później mu opowie. Potrząsnęła głową i poszła na drugi koniec sali. Zagryzła wargę koncentrując się bardzo intensywnie. Na krótką chwilę tylko otworzyła jedno oko, by spojrzeć na ślizgona, po czym uśmiechnęła się lekko i ponownie zamknęła. Uniosła podbródek. Nie wiedziała, czy jej się uda - tylko czytała, nie próbowała jeszcze nigdy, plus jej stan... była niepewna, ale zdeterminowana. Żeby tylko niczego nie pomyliła, bo skończy bez nogi...

The member 'Rigel R. Ashdown' has done the following action : Rzuć kostką

'Gra z MG' :

Oj tam bez nogi, to było nic w porównaniu z głową! Kiedy pierwszy raz się nie udało, Reg poczuło trochę jakby tej magi tu wcale nie było, bo to w sumie dziwne. Zawsze były albo zaklęcie, albo magiczne składniki, magia zawsze działa się w wyniku czegoś. Nie tylko woli, bo wiadomo, że to też musiało być, ale nigdy nie jakoś jedyna rzecz.
Kiedy okazało się, że Rigel też się nie udało (niechętnie, ale postanowił z niej teraz nie wyciągać co się stało), odetchnął trochę z ulgą, bo jednak tak szybko nie chciał sprawdzać co się stanie, jeśli teleportuje się tam, gdzie coś/ktoś inny już się znajduje. Dziwnie byłoby siedzieć u niej na barana, np.
Trzeba spróbować jeszcze raz. A więc cel, wola i namysł... tym razem zamknął oczy, po czym obrócił się, wyobrażając sobie, że pojawia się po Rigel, biorąc ją na barana.

The member 'Regulus Black' has done the following action : Rzuć kostką

'Gra z MG' :

Poczuła się... Dziwnie. Dawno nie miała tak, żeby nic się nie działo w okół niej. Zagryzła wargę i spróbowała jeszcze raz. Ona nie myślała gdzie wyląduje, bo celowała tuż obok Rega. Zakładała, że to właśnie tak ma wyglądać. Wciągnęła powietrze w płuca i poruszyła palcami dla rozruszania, nim jeszcze raz skupiła się na celu.

The member 'Rigel R. Ashdown' has done the following action : Rzuć kostką

'Gra z MG' :

Niestety, jego wizje się nie spełniły. Wiedział, że nie przyjdzie to od razu, toteż nawet się nie irytował. Ani trochę. W przypadku zaklęcia pewnie już dawno by się zezłościł, ale to, że dookoła nikomu jeszcze nie nie udało, było bardzo pocieszające. Nie był ani najgorszy ani najlepszy. W zasadzie, to próbowanie wychodziło mu całkiem nieźle. No to jeszcze raz... cel... czyli tam gdzie Rigel, wolała i namysł... czym to się właściwie różniło? I obrót.