Wpatrywał się w mrok, jakby widział tego rudego kociaka spacerującego pod ścianą.
- Przy tobie? - zapytał szeptem.
Trudno było mu z własnej woli podporządkować się jakiemukolwiek zakazowi, skoro przez całe życie łamał je. Zazwyczaj obchodził przeszkody dookoła a samemu sobie stwarzać takich nawet nie pomyślał - sytuacja była całkiem nowa.

Milka przez chwilę rozmyślała nad odpowiedzią. Czyżby po raz pierwszy chciał choć trochę dostosować się do niej?
- Tylko przy mnie. Wszystko inne zniosę... Chyba że naprawdę będziesz głodny, to ja wtedy odwrócę wzrok.- powiedziała cicho. Rzuciła propozycję jako kompromis. Jeśli nie będzie innej możliwości, to odwróci głowę i będzie udawać, że jest w innym miejscu. Spróbuje powstrzymać mdłości na ten czas, ale lepiej, aby to zbyt często się nie zdarzało. Milka sobie nie wyobraża, żeby kiedykolwiek miała zjeść człowieka.

Zaczął się śmiać, zaciskając przy tym obie łapy na czarnym, kudłatym łbie. Zwrócił na Rhodes źrenice podkrążonych ślepiów, które, mimo ogólnego rozbawienia, wciąż miały smutny wyraz.
- Emily, jesteś strasznie miękka - stwierdził głośno, ale nie oskarżycielsko.

Słysząc śmiech, Milka spojrzała zdziwiona na Blacka. Co jest, wpierw mamrocze, że głowa go boli, gdy nagle zanosi się w śmiech? No ma dziwaczne poczucie humoru.
- Wystarczy, że przekonałam się do robaków.- stwierdziła. Może i jest miękka, ale czy on przewidywał, że z ochotą będzie spoglądać, jak się zajada ludzkim mięsem? Nawet nic jej wcześniej o tym nie wspomniał, by mogła się przygotować na taki szok.

Zacisnął gęste kły wyszczerzywszy je w krzywym uśmiechu i patrzył martwej w twarz. Teraz wyglądał na żywo uradowanego.
- Ale chodzi mi o coś innego - rzekł memłając palcami czarne włosy. - Nie umiesz stawiać warunków.
Wtedy przypomniały mu się czasy, kiedy prawie dzień w dzień odwiedzał krukońską wieżę. Zastanawiał się, czy mógłby Emily o tym opowiedzieć.

Milka wzruszyła się ramionami, jakby mówił coś oczywistego.
-A czy ty przestrzegałbyś je?- zadała mu pytanie. Fakt, czasem ciężko jej się dyktowało komuś warunki, ale to jest wina wychowania. Albo przestrzegała warunki swego ojca, albo była karana za własne zdanie. Tylko wśród znajomych okazywała się inną osobą.
W sumie mógł powiedzieć o tych wypadach do wieży.

Gdzieś pomiędzy bajecznie kolorowymi cętkami, za ciemnym horyzontem upstrzonym frygającymi wesoło luminescencyjnymi trójkątami a paskudnego charakteru trapezami, wypatrywał jej ektoplazmatycznej niby-twarzy.
- Przestrzegałbym ich, przecież o nie pytałem. Znowu bagatelizujesz moje słowa - wyszeptał bez chwili zwłoki.
Pomysł niebieskich wynurzeń porzucił, bo przecież nie lza opowiadać o podobnych dziwactwach na pierwszej randce. Mogłoby to w jakiś sposób odrzucić towarzyszkę, he.

Czy ja dobrze, zrozumiałam, że to jest ich randka? No Milka raczej tak o tym nie myśli. Formalnie jej przecież nie zaprosił, no ale przynajmniej doceni jego starania.
- Nie bagatelizuję, tylko chcę mieć pewność. A skoro tak...- mówiąc, zaczęła nagle się uśmiechać. Trochę ośmieliła się w tej chwili, ale skoro Black sam chciał, to czemu nie.
- To niech to będzie warunkiem. Nie ma jedzenia przy mnie człowieka. W innym przypadku pożegnamy się.- dodała. Chciał warunek, to go ma. Co z tego, że przed chwilą zgodziła się na kompromis.

"Randka" brzmi o wiele lepiej niż "preludium do wskrzeszenia", brzmi znacznie bardziej zwyczajnie.
Podniósł cielsko do siadu i udawał, że widzi cokolwiek. Z uśmiechem słuchał, jak Emily (lub Julie) stara się być stanowcza. Zdarzało jej się to bardzo rzadko, przynajmniej w jego obecności. I nigdy w tak dobrym humorze, bo zazwyczaj przypominało to jakieś buczenie z dna otchłani.
- Tylko tyle?

No tak, racja. Ale dla Milki niestety to nie jest randka. Ten nastrój mimo wszystko dla niej no nie jest aż tak romantyczny. Może dlatego, ze jest martwa.
Milka widząc jego uśmiech na twarzy, trochę się rozluźniła. Niepokój chwilowo znikł z jej twarzy. Może nawet i dobrze. [Z Julią się pomyliłam i poprawiłam, nie te okno xd].
Gdy zadał jej pytanie, musiała na chwilę pomyśleć. Nie wiedziała, co jeszcze może mu zabronić. W sumie reszta jest jej obojętna. Przyzwyczaiła się do różnych zachcianek Blacka. Wszelkie inne jest w stanie jakoś znieść, prócz jedzenia człowieka.
- Chyba tak. Do reszty jakoś się przyzwyczaiłam.

Nowa metoda działała równie dobrze, może nawet lepiej niż stara. Chyba zacznie jej używać na co dzień.
Starał się ignorować bolesne pulsowanie gdzieś w czaszce, zaraz za oczami, by wykorzystać dobry nastrój martwej w sposób należyty, czyli jakikolwiek.
- Czy chcesz wrócić? - zapytał znowu, też szeptem.

Milka trochę rozweseliła się, trzeba to przyznać. Sama nie podejrzewała, że w towarzystwie Blacka będzie mogła jeszcze tak wesoło rozmawiać.
Słysząc pytanie, jej uśmiech nieco zbladł. czy chciała wrócić? Sama miała wątpliwości. No i wierzyła, że człowieka po prostu nie można wskrzeszać bez zapłacenia swym życiem.
-Black, ja nie wiem, czy chcę wrócić. Przyzwyczaiłam się do nowej formy no i ... Nie mam nikogo z rodziny, która by mnie przygarnęła. Nie ważne, że część mnie chce wrócić do tamtego życia, to jednak zbyt wiele pytań, komplikacji powstanie z moim powrotem.

A on rozglądał się za kotem, bo miauczał gdzieś w kącie.
- Nie potrzebujesz nikogo. Masz mnie - tako stwierdziwszy wyłuskał z kieszeni miętusa w brzydkim, białym papierku. - Jaki jest prawdziwy powód?
Odwinął landrynkę z papierka i włożył do ust w najbardziej teatralny sposób, na jaki mógł się zdobyć. Musiał dostatecznie wyeksponować ten fakt; Julie, będąc w tej postaci, nie mogła czerpać przyjemności z tak trywialnych czynności jak jedzenie, spanie, opróżnianie pęcherza, wdychanie woni krwi czy tarzanie się w trawie.

Milka nawet nie zainteresowała się kotem. On tam może miauczeć.
-Boję się. Boję się tego, co się stanie, kim będę.- powiedziała szeptem. Było miło z jego strony, ze chce nią się zająć. W sumie jej poprzedni chłopak umarł, a ten Crouch już pewnie znalazł sobie inną narzeczoną. Wujek gdzieś zniknął, Nicholas nie wiadomo, czy zechce przygarnąć, a ojciec siedzi sobie w Azkabanie. Faktycznie, chyba tylko na Blacka może liczyć. Bo dorośli tylko zawodzą.
Widząc, jak ssie cukierka, Milka poniekąd zazdrościła mu. Ona nie odczuwała żadnego smaku, żadnej potrzeby. Z jednej strony było to relaksujące, bo nie trzeba ciągle o czymś myśleć. Lecz z drugiej strony przypomina to, że nie jest się już człowiekiem.

Powoli zaczynał słyszeć jednostajne buczenie, coraz trudniej było mu odbierać bodźce z rzeczywistości drugiego sortu. Przymknął oczy.
- Gorzej niż teraz nie będzie a droga powrotna istnieje - odparł gładko, jeszcze ciszej niż przedtem.
Zastanawiał się, czego dziewczyna może się bać. Miał wrażenie, że bynajmniej nie chodziło jej teraz o  kanibalizm czy styl życia włóczykija.

Milka spojrzała na niego myśląc intensywnie. Czyżby teraz miała się zdecydować, czy chce wrócić do życia i rozpocząć ten etap? Bała się tego, jak cholera.
-Na jak długo?- dopytała się cicho. Chce wiedzieć, ile ma czasu na podjęcie decyzji. Jak długo może namyślać się. Im krótszy będzie miała czas, tym mniej namyśli się. Żeby się nie okazało, ze ma tę godzinę na namyślenie się.

Wtedy wciągnął do nozdrzy woń paskudną i kwaśną, woń kociego gówna. Uśmiechnął się blado, bo szczęście miał, że Julie tego nie czuła. Słodkie zwierzątka najbardziej smrodzą.
- Im szybciej zadecydujesz, tym lepiej - oznajmił. - Muszę jeszcze znaleźć twoje kości.
Nagle coś mu się przypomniało - zaczął pocierać swoje łapy aż po łokcie. Martwa prawdopodobnie nie miała o tym pojęcia, ale właśnie rozkoszował się gładkością naciągniętej na nie skóry, bo blizn miał naprawdę mało; już nie przypominały jednej, wielkiej rozjątrzonej rany.
- Jeżeli nikt ich nie strzaskał, wstaniesz jak nowo narodzona.
Celnym spostrzeżeniem byłoby to, że nie zamierzał przyjąć odmowy.

Milka nie czuła na szczęście, lecz zauważyła uśmiech na twarzy Blacka. To wystarczyło, aby pomyślała, że pewnie tu czymś śmierdzi, tylko nie wie czym.
-Wiesz co, nie wiem. Mnie zamordował na jednej z uliczek w Londynie. Nie mam pojęcia, czy ktoś pochował moje ciało i gdzie.- oznajmiła. Domyślała się, że tam pewnie leżą jej kości, ale nie da sobie głowy urwać, że tam na pewno są. Ciekawe tylko, jak to sprawdzą i - co ciekawsze, jak sprowadzą do szkoły kości.
Z lekkim zaciekawieniem spoglądała, jak gładzi sobie ręce. Nie wiedziała czemu to robi, ale też nie chciała na siłę nic od niego wyciągać.
-A w jaki sposób zamierzasz je tutaj przenieść?- spytała się. Zrozumiałą z jego tonu wypowiedzi, że kłótnie czy bunty na nic się jej zdadzą.

Przez chwilę morda mu się ściągnęła jakby w gniewie.
- Kiedy zaczną się wakacje, zamierzam pojechać tam i je pozbierać. Nie muszę wracać do szkoły, bo rytuał zawiera w sobie inkantację zmuszającą duszę do przybycia, nawet jeżeli jej struktura miałaby jeszcze bardziej zdezintegrować się - tłumaczył cierpliwie.
Później kiwnął łbem, jakby sam sobie przytakiwał.
- Opowiesz mi o swojej śmierci?

Milka przytaknęła, jakby po części zrozumiała jego słowa. może nie wiedziała, na czym konkretnie będzie polegać ten rytuał, ale chyba nie chciała tego wiedzieć. Skoro ma robić, niech Milka nie wie o wszystkich składnikach do rytuału.
- Szłam w ślad za jednym mężczyzną. To były chyba wakacje. Tak czy siak, szłam za facetem, który romansował z uczennicą. Ten mnie przyłapał i próbował wyciągnąć, czemu go śledzę. Ja milczałam, więc on mnie zabił. Zrobił to szybko i gładko, bo noc była.- mówiła spokojnie. Nie przeżywała już tamtego dnia. Pogodziła się z tym faktem.

Prychnął.
- Tylko tyle? To zbyt proste - wyszeptał. - Nikt cię nie szukał? Nikt nie zajął się ciałem?
Zabawna sprawa, bo konsekwencje jego śmierci były równie znikome. Jakiś praktykant przyłapał go, kiedy ciągnął pewnego parszywego Krukona między drzewa, ale nikogo widocznie o tym nie zawiadomił. Nikt nie sprzątnął jego zwłok z polany na obrzeżach Zakazanego Lasu a reszta pierdolonego sabatu gładko rozeszła się do dormitoriów, jakby wszystko naraz wyparowało z ich móżdżków. Nawet żadna uwaga w gazecie nie pojawiła się.

- Nie mam pojęcia. Może krewni mnie szukali, ale było cicho po tym wydarzeniu. Nie wiem czy ktoś zajął się ciałem, ale nawet wątpię, by ktoś je znalazł. Zabił mnie w jakimś zaułku w parku. Łatwo w takich miejscach ukryć zwłoki.- oznajmiła. Może i było to zbyt proste, ale za to jakie skuteczne. Szkoda, że jej nie pochował. Tam może nawet i jej różdżka będzie.

- Coraz częściej wydaje mi się, że żyjemy w jakiejś grze albo może w książce, gdzie autor sam decyduje co ma się wydarzyć - Zamknął oczy. - Ten świat zachowuje się chaotycznie. Często poszczególne zdarzenia nie mają jasnej przyczyny albo konsekwencji, właściwie nic nie da się porządnie zaplanować.
Włożył do ust kolejnego cukierka.
- Czułaś kiedyś coś podobnego? Jeżeli to nie jest zwykłym objawem mojego szaleństwa, prawdopodobnie można wykorzystać znajomość kompleksji tego wszechświata dla swoich korzyści.

Milka przez chwilę słuchała jego wywodu. W sumie ma rację. Milka nie raz odczuła, że to jednak musi ktoś kierować tym wszystkim, by osiągnąć swój cel.
- Tak, kilka razy to zauważyłam. Ale człowiek dopiero po fakcie wszystko widzi i dostrzega błędy. A w jaki sposób,ty chcesz to wykorzystać?- spytała się. Co on tym chce osiągnąć.

Westchnął, lustrując półprzytomnymi oczyma wewnętrzną stronę swoich powiek. Kolorowe ciapki wciąż nie chciały go opuścić.
- Szkoda, że nie żyjesz. Poszlibyśmy spać.
Z ulgą przyjął do wiadomości, że nie tylko jemu zdarza się myśleć w taki sposób. Hipoteza fraktalnej konstrukcji wszechświata powoli upadała, za to nowej wiedzy za cholerę nie potrafił ułożyć w jakąkolwiek składną ideę. Losowe strzępki informacji zebrane w poszczególnych miejscach i w obecności poszczególnych osób potrafiły zaprzeczać sobie, w tym kotłowisku wydarzeń nie sposób było odnaleźć sens.
- Jeszcze nie wiem jak to wykorzystać. Na tę chwilę chciałbym spróbować skontaktować się z autorem albo autorami, kto potrafi orzec. Myślę, że zarząd będzie wiedział najlepiej, co tu się odpierdala - Rudy kociak znowu przypałętał się do Blacka. - Muszę tylko znaleźć sposób.